Η Τουρκία είναι δίπλα μας και βρέχεται από τη θάλασσα με το ελληνικό όνομα.
Δεν ξεφεύγουν μόνο από τις «αρμόδιες» υπηρεσίες των υπουργείων Εμπορίου τα ονόματα. Ξεφεύγουν και από τους εθναμύντορες βάρδιας, που χρόνια τώρα ανέχονται να αποκαλείται το πέλαγο νοτίως της Κρήτης, Λιβυκό. Δεν έπρεπε τόσο καιρό να ξεκινήσει μια εκστρατεία για να μετονομαστεί σε Μινωικό ή έστω Νοτιοκρητικό; Μπορεί η ολιγωρία των υπηρεσιών και των διαρκώς διεγερμένων εθνικοφρόνων να οδήγησε στο «τουρκολυβικό μνημόνιο». Αφού παραλείψαμε τόσα χρόνια να κατοχυρώσουμε το όνομα, χάνουμε μαζί του και την ΑΟΖ. Ας μην το γελάμε. Στο σύμπαν της ονοματολογίας, όλα γίνονται. Αυτό δεν μάθαμε στο νεομακεδονικό;
Στα σοβαρά τώρα. Αν κάποιος Τούρκος αποδελτιώσει τις αντιδράσεις όλων των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα (των «διεθνιστών» αριστερών συμπεριλαμβανομένων) μπορεί κάλλιστα να πει στον ΟΗΕ: «Είδατε που σας τα λέγαμε; Ολοι στη γείτονα θεωρούν το Αιγαίο “ελληνική λίμνη”, ασχέτως τι δηλώνουν οι υποκριτές πολιτικοί τους. Οχι μόνο δεν θέλουν δίκαιη διευθέτηση, αλλά δεν θέλουν να μοιραστούν και το όνομα του πελάγους που βρέχει 2.805 χλμ. των εδαφών μας. Επομένως, οι Ελληνες είναι “μπήξε-δείξε” και τα Ιμια λέγονται Καρντάκ».
Κάποια στιγμή το πολιτικό σύστημα πρέπει να προσευχηθεί με τον τρόπο του Αμερικανού θεολόγου Ράινχολντ Νίμπουρ: «Θεέ μου, χάρισέ μου την ηρεμία για να δεχτώ τα πράγματα που δεν μπορώ ν’ αλλάξω, το κουράγιο για ν’ αλλάξω τα πράγματα που μπορώ και τη σοφία για να μπορώ να διακρίνω τη διαφορά». Αυτό που δεν αλλάζει και πρέπει με ηρεμία να δεχθούμε είναι πως η Τουρκία είναι δίπλα μας και βρέχεται από τη θάλασσα με το ελληνικό όνομα. Θα είχαμε πρόβλημα αν στην καμπάνια με τη λέξη «Turkaegean» απεικονιζόταν κάποιο ελληνικό νησί, από αυτά που δεν αποστρατιωτικοποιούνται όπως εσχάτως επιθυμεί ο «σουλτάνος». Προς το παρόν, υπάρχει το ελληνικό Αιγαίο, υπάρχει και το τουρκικό. Πού είναι τα όριά τους; Ελπίζουμε ότι στη Χάγη θα μας πουν.
Δυστυχώς, το σύνολο του ελληνικού πολιτικού συστήματος δεν έχει τη σοφία να καταλάβει τη διαφορά, ούτε το κουράγιο να αλλάξει τα πράγματα που μπορεί. Αν το θέμα του «Turkaegean» είναι τόσο σοβαρό –σε σημείο… «εθνικής ήττας»– τότε αυτό που πρέπει να εξετάσει η ΕΔΕ είναι πώς δόθηκαν οι επίζηλες θέσεις των ονομαμυντόρων, δηλαδή ποιες διαδικασίες ακολουθήθηκαν για τις αποσπάσεις στην αρμόδια ευρωπαϊκή υπηρεσία, θέσεις που για τους δημοσίους υπαλλήλους έχουν τα «εξτραδάκια τους»· υπερωρίες, επιδόματα, εκτός έδρας κ.λπ.
Βεβαίως, όλοι ξέρουμε πώς γίνονται αυτά, και το πολιτικό σύστημα δεν επέδειξε ποτέ τη σοφία να τα αλλάξει, έτσι ώστε μη μας βρει κανένα πραγματικό κακό…
