Στο ιδεολογικό επίπεδο η Aριστερά έπαιξε εν ου παικτοίς και φυσικά κέρδισε κατά κράτος.
Είναι εύλογο το ερώτημα «τι γιορτάζει το ΚΚΕ στον Γράμμο;» Το ερώτημα αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα αν σκεφθούμε πόσοι αγώνες έγιναν μεταπολιτευτικά για να σταματήσουν να γιορτάζουν στον ίδιο τόπο και για τον ίδιο λόγο οι νικητές της εμφύλιας διαμάχης.
Αν το καλοσκεφτούμε όμως η απάντηση στα εύλογα αυτά ερωτήματα βρίσκεται σ’ αυτή καθ’ αυτή την εκδήλωση που έκανε το ΚΚΕ για να τιμήσει τα 60 χρόνια από την ίδρυση του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας». Είναι αποτυπωμένη στο μνημείο που έστησε στην κορυφή της Πίνδου. Το ΚΚΕ μπορεί να έχασε στρατιωτικά τον Eμφύλιο κατέκτησε όμως τον ιδεολογικά τη χώρα. Γι’ αυτό φρικιούμε κάθε φορά που ανεβαίνουν στον Γράμμο οι τυπικώς νικητές του Eμφυλίου, ενώ αδιαφορούμε αν για τον ίδιο λόγο ανεβαίνουν οι τυπικώς ηττημένοι. Γι’ αυτό οι γιορτές στον ίδιο τόπο και για τον ίδιο λόγο χωρίζονται σε «γιορτές μίσους» και σε «γιορτές μνήμης». Οι ιδεολογικά νικητές γράφουν την ιστορία κάθε τόπου, όχι αυτοί που κερδίζουν στα πεδία των μαχών.
Η εγχώρια αντιστροφή του «ουαί τοις ηττημένοις», έχει ιστορικές ρίζες και απτά πολιτικά αποτελέσματα. Η αστική παράταξη στην Eλλάδα, αφού κέρδισε τον Eμφύλιο είχε στα χέρια της το κράτος, το οποίο χρησιμοποίησε όχι μόνο ως όχημα άσκησης της παντοκρατορίας της, αλλά και ως μηχανισμό παραγωγής στελεχών. Το Κέντρο και η Δεξιά, όσο είχε το κράτος, δεν είχε κανένα λόγο να ξοδευτεί σε ιδεολογικές αναζητήσεις. Η μόνη συνεκτική ιδεολογία που παρήγαγε ήταν ο στείρος και χωροφυλακίστικος αντικομμουνισμός.
Η ιδεολογική επεξεργασία έγινε ένας προνομιακός χώρος για την παράνομη ή ημι-παράνομη Aριστερά. Tα κόμματά της δεν είχαν πεδίο πολιτικής δράσης, πέρα από εκείνο των ιδεών και δεν είχαν άλλο μηχανισμό παραγωγής στελεχών πέρα από τους μαζικούς χώρους και τις κομματικές διεργασίες – με όλες φυσικά τις αγκυλώσεις της σταλινικής παράδοσης. O λόγος τους είχε ιδεολογικό υπόβαθρο και πολιτική επεξεργασία.
Στο ιδεολογικό επίπεδο η Aριστερά έπαιξε εν ου παικτοίς και φυσικά κέρδισε κατά κράτος. Μαζί όμως με τα χλωρά νομιμοποιήθηκαν και όλα τα ξερά. Μαζί με τον σεβασμό για τους αγώνες του ΚΚΕ -είναι αστείο, αλλά στην Ελλάδα της Δύσης η σταλινική Aριστερά (έστω για τακτικούς λόγους) συνετέλεσε τα μάλα στην εμβάθυνση της αστικής δημοκρατίας- έγιναν σεβαστοί κι όλοι οι παραλογισμοί του.
Αν κοιτάξουμε τις αντιστάσεις της ελληνικής κοινωνίας σε κάθε μεταρρύθμιση, αν δούμε την ιδεολογική ποινικοποίηση αγοράς, της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας, θα πρέπει να διακρίνουμε αυτήν την ιδεολογική κυριαρχία. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν αντελήφθη την πτώση του Τείχους, αντιστέκεται με επιχειρήματα του παρελθόντος είτε στην αξιολόγηση των ΑΕΙ («που θα γίνει για τις ανάγκες της αγοράς»), είτε στις ξένες επενδύσεις (φορέας του πολυεθνικού καπιταλισμού) είτε στην έρευνα (που αναγκαστικά θα χρησιμοποιηθεί από τα «μονοπώλια») είτε σε οποιαδήποτε καινοτομία διότι εξ ορισμού εξυπηρετεί το κυρίαρχο σύστημα. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία βασιλεύει η πεποίθηση ότι η παγκοσμιοποίηση έπληξε τους φτωχούς άσχετα αν τα στατιστικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι φτωχοί την περίοδο της παγκοσμιοποίησης, όχι μόνο δεν έγιναν φτωχότεροι, αλλά έγιναν λιγότεροι: Το 1980, το 56% του πληθυσμού της υφηλίου ζούσε με εισόδημα δύο ή λιγότερων δολαρίων. Το 2000 το ποσοστό αυτό έφτασε στο 23%.
Δεν πρέπει, λοιπόν να μας εκπλήσσει που το ΚΚΕ γιορτάζει την στρατιωτική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος. Δεδομένης της ιδεολογικής κυριαρχίας του πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι που η γιορτή δε είναι για όλους υποχρεωτική.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 8.7.2006
