«Δεν σημαδεύουμε δημοσιογράφους», δήλωσε ο εκπρόσωπος των αμερικανικών δυνάμεων στο Κατάρ, μετά το θανατηφόρο επεισόδιο στο ξενοδοχείο «Παλαιστίνη» της Βαγδάτης. Ψεύδεται.
«Δεν σημαδεύουμε δημοσιογράφους», δήλωσε ο εκπρόσωπος των αμερικανικών δυνάμεων στο Κατάρ, μετά το θανατηφόρο επεισόδιο στο ξενοδοχείο «Παλαιστίνη» της Βαγδάτης. Ψεύδεται. Δεν αναφερόμαστε στα χθεσινά συμβάντα, (όπου πιθανότατα ήταν αποτέλεσμα υπερβάλλοντος ζήλου κάποιων «κοκκινολαίμηδων» Αμερικανών που μπέρδεψαν τις κάμερες με αντιαρματικά πυροβόλα), αλλά για το γεγονός ότι βεβαιωμένα οι Αμερικανοί σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις στόχευσαν δημοσιογράφους και ΜΜΕ. Η πρώτη ήταν η γιουγκοσλαβική τηλεόραση και η δεύτερη η ιρακινή τηλεόραση.
Aσχετα αν και τα δύο αυτά ΜΜΕ προπαγάνδιζαν τα καθεστώτα που υπηρετούσαν, το χτύπημα εναντίον τους ήταν έγκλημα πολέμου. Όπως γράφαμε και παλιότερα «ο βομβαρδισμός σταθμών με μόνη αιτιολογία το περιεχόμενο που μεταδίδουν, είναι παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας. Στην καρδιά της σύμβασης της Γενεύης υπάρχει το άρθρο 52 (2) που ξεκάθαρα δηλώνει “οι στρατιωτικοί στόχοι πρέπει να περιορίζονται σε ότι από την φύση, θέση, σκοπό ή χρήση έχουν αποτελεσματική συμβολή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις…” Είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιχειρηματολογήσει κανείς ότι ένα δίκτυο προπαγάνδας του εχθρού εμπίπτει στον ορισμό των συνθηκών της Γενεύης…».
Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι ότι η εσκεμμένη επίθεση κατά των ΜΜΕ νομιμοποιείται πλέον defacto. Έγινε στη Γιουγκοσλαβία, γίνεται κάθε λίγο και λιγάκι κατά Παλαιστινιακών ΜΜΕ στα κατεχόμενα, έγινε στην Τσετσενία και τελευταία το είδαμε κατά της Ιρακινής τηλεόρασης. Το χειρότερο; Τώρα δεν διαμαρτυρήθηκε σχεδόν κανείς.
Οι 250 κάμερες που υπήρχαν στο ξενοδοχείο «Πάλεσταϊν» κατέγραψαν και μετέδωσαν σ’ όλο τον κόσμο αυτό που όλοι οι νουνεχείς υποστήριξαν πριν την εισβολή στο Ιράκ. Ότι ο πόλεμος είναι κόλαση και ότι δεν υπάρχουν «έξυπνα όπλα» επειδή σε μια μάχη δεν υπάρχουν ψύχραιμοι άνθρωποι. Κάποιοι άμαχοι πάντα θα την πληρώνουν, άσχετα από τις προθέσεις των εμπολέμων. Κι αυτό κάνει εξ ορισμού τον πόλεμο λάθος. Αυτό όμως δεν κάνει εξ ορισμού εσκεμμένο το χθεσινό χτύπημα. Πιθανόν να ήταν, το πιθανότερο ήταν να μην είναι. Το κόστος δημοσιότητας που είχαν είναι πολλαπλάσιο του οφέλους μιας όχι και τόσο σίγουρης απομάκρυνσης των δημοσιογράφων από το ξενοδοχείο. Κι οι Αμερικανοί αν ξέρουν να μετράνε κάτι καλά είναι τις σχέσεις κόστους-οφέλους…
Υπήρξαν εγκλήματα πολέμου στη Βαγδάτη σε σχέση με τα ΜΜΕ; Υπήρξαν. Ήταν το χτύπημα της Ιρακινής τηλεόρασης και κάποιοι κάποτε πρέπει να λογοδοτήσουν γι’ αυτό. Σύντομα πάντως θα μάθουμε την αλήθεια και για τα υπόλοιπα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 9.4.2003
