Δυστυχώς, χρόνια τώρα ο δημόσιος διάλογος περί πολιτικής της χώρας γίνεται σε αναφορά στις εντυπώσεις και όχι στην πολιτική ουσία.
Ο κ. Νίκος Κοτζιάς είναι ένας σύγχρονος στοχαστής της Αριστεράς. Εχει γράψει πολύ για την πολιτική κι έχει διαβάσει περισσότερο. Σίγουρα μπορεί να διδάξει στους δημοσιογράφους, ειδικά εκείνους που λένε πολλά, αλλά ελάχιστα διαβάζουν. Τυγχάνει, όμως, να είναι φίλος και συνεργάτης του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Γι’ αυτό κι έγινε περιζήτητος τον τελευταίο καιρό από ραδιόφωνα και κανάλια. Οχι για όσα έχει διαβάσει, γράψει και μπορεί να πει περί πολιτικής, αλλά για όσα έχει να συμβάλει στο μικροπολιτικό κουτσομπολιό, το οποίο κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο.
Ρωτήθηκε λοιπόν προ ημερών από ραδιοφωνικό παραγωγό: «Πολλοί λένε ότι ο Παπανδρέου δεν κάνει για πρόεδρος. Εσείς τι λέτε;» Η απάντησή του ήταν σαφής και ίσως περισσότερο θεωρητική για τα γούστα των δημοσιογράφων: «Εάν ψάχνετε ένα βλαχοδήμαρχο πρόεδρο τύπου 19ου αιώνα, πράγματι δεν κάνει ο Παπανδρέου. Αν ψάχνετε έναν πρόεδρο τύπου 21ου αιώνα που να αντιλαμβάνεται δηλαδή τα παγκόσμια προβλήματα και να είναι σε θέση να διαπραγματεύεται τις υποθέσεις της Ε.Ε. στην οποία λαμβάνεται το 80% των αποφάσεων για τη χώρα μας, ασφαλώς και κάνει».
Η συγκεκριμένη απάντηση όμως δεν ταιριάζει στον φαινότυπο των δημοσιογράφων περί «είδησης». Γι’ αυτό και την έκαναν «είδηση». Γράφτηκε και σχολιάστηκε δυσμενώς ότι ο κ. Κοτζιάς αποκάλεσε τον κ. Βενιζέλο «βλαχοδήμαρχο». Και άρχισε φυσικά η συνήθης δημοσιογραφική παραφιλολογία: «σκληραίνει τη στάση του ο Γιώργος». «Το πάει στα άκρα το στρατόπεδο Παπανδρέου». «Αποφασισμένος να διασπάσει το ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος». Το ερώτημα βέβαια είναι απλό: ακόμη κι αν ο κ. Κοτζιάς υπονοούσε ότι κάποιος συνυποψήφιος του κ. Παπανδρέου κάνει μόνο για «βλαχοδήμαρχος» γιατί να εννοεί τον κ. Βενιζέλο και όχι π.χ. τον κ. Κώστα Σκανδαλίδη, ο οποίος στο -κάτω κάτω της γραφής- ήταν και υποψήφιος για τον Δήμο της Αθήνας; Για τον απλό λόγο ότι ένα τέτοιο φανταστικό σενάριο δεν κάνει τόσο εντύπωση όσο η «σύγκρουση Παπανδρέου-Βενιζέλου». Το σενάριο των 8.00 μ.μ. θέλει δύο μονομάχους και όλη η πραγματικότητα πρέπει να υποταχθεί στη συγκεκριμένη «βλαχοπαραγωγή».
Δυστυχώς, έτσι γίνεται χρόνια τώρα ο δημόσιος διάλογος περί πολιτικής της χώρας. Με αναφορά στις εντυπώσεις και όχι στην πολιτική ουσία. Ακόμη κι αν δεν υπάρχουν οι εντυπώσεις μπορούμε κάλλιστα να τις εφεύρουμε. Αν δεν υπάρχει σύγκρουση θα τη δημιουργήσουμε. Για χάρη της κουβέντας που χρειάζεται να γίνεται στα τηλεπαραθύρια…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 4.10.2007
