Τα σημάδια της έντασης που ζούμε σήμερα τα είχαμε από νωρίς. Μόνο που δεν χαράχτηκαν εγκαίρως πολιτικές ώστε αυτή να μην ξεσπάσει. Η κυβέρνηση ακόμη και σε θέματα δημόσιας τάξης λειτούργησε με μόνο καημό την επικοινωνία.
Από τη στιγμή που ένα περίστροφο βγαίνει από το θηκάρι μεγιστοποιείται η πιθανότητα για το «κακό». Είτε από εξοστρακισμό σφαίρας είτε από εξοστρακισμό του λογικού. Γι’ αυτό το πρώτο που οφείλουν να διδάσκονται τα όργανα της τάξης είναι να μη βγάζουν τα πιστόλια από το θηκάρι. Να το διδάσκονται όχι μόνο με λόγια, αλλά με έργα. Και κυρίως με την τιμωρία όσων για ψύλλου πήδημα το παίζουν νταήδες με το «σιδερικό» στα χέρια.
Στις 2 Μαρτίου του 2007, κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης, ένας ειδικός φρουρός που εκτελούσε υπηρεσία στο υπουργείο Αιγαίου πυροβόλησε στον αέρα. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών (ΓΑΔΑ) οι διαδηλωτές «απείλησαν τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα του εκεί εκτελούντος υπηρεσία ειδικού φρουρού, επιχειρώντας να τον εμβολίσουν με σιδερόβεργες και καδρόνια. Ο ειδικός φρουρός, στην προσπάθειά του να διασωθεί και αμυνόμενος, έκανε χρήση του υπηρεσιακού του πιστολιού, ενεργώντας εκφοβιστικό πυροβολισμό, σύμφωνα με τον νόμο…». Πολλοί (ανάμεσά τους και ο γράφων) υιοθέτησαν την εκδοχή της ΕΛ.ΑΣ. Δεν φανταζόμασταν ότι κοτζάμ δημόσια υπηρεσία θα εψεύδετο σε επίσημη ανακοίνωση – ψεύδος που υιοθέτησε και η κυβέρνηση.
Μερικές μέρες μετά μεταδόθηκε από τους τηλεοπτικούς σταθμούς η αλήθεια. Ενα βίντεο από κινητό απέδειξε ότι ο ειδικός φρουρός ουδέποτε απειλήθηκε. Νταηλίδικα πυροβόλησε στον αέρα και ευτυχώς τότε δεν χτυπήθηκε κανείς, γιατί θα ζούσαμε πριν από δύο χρόνια όσα ζούμε σήμερα.
Τότε η κυβέρνηση κρύφτηκε πίσω από τον επικοινωνιακό χειρισμό του θέματος. Μια σφαίρα στον αέρα δεν σήμανε συναγερμό. Είναι σίγουρο ότι ουδείς τιμώρησε πειθαρχικά τον παραβάτη, κάτι που σημαίνει ότι στα σώματα ασφαλείας υπήρχε -έστω άρρητα- πράσινο φως για άσκοπους πυροβολισμούς. Μόνο που οι σφαίρες είναι περίεργα πράγματα. Μπορούν να σφηνωθούν στο κορμί ενός δεκαπεντάχρονου και να γίνουν θρυαλλίδα κοινωνικής αναταραχής με απρόβλεπτες διαστάσεις. Το «κακό» λοιπόν δεν ξεκίνησε το βράδυ του Σαββάτου με τον θανάσιμο τραυματισμό του Αλέξη. Ισως ξεκίνησε στις 2 Μαρτίου του 2007. Μπορεί νωρίτερα, με άλλους άσκοπους πυροβολισμούς που ποτέ δεν είδαν το φως της δημοσιότητας.
Τα σημάδια της έντασης που ζούμε σήμερα τα είχαμε από νωρίς. Μόνο που δεν χαράχτηκαν εγκαίρως πολιτικές ώστε αυτή να μην ξεσπάσει. Η κυβέρνηση ακόμη και σε θέματα δημόσιας τάξης λειτούργησε με μόνο καημό την επικοινωνία. Ενώ τα σύννεφα μαζεύονταν στον ορίζοντα, αυτή κοίταζε μόνο τα δελτία ειδήσεων. Η πολιτική όμως απαιτεί σχεδιασμό μακροχρόνιο και σενάρια αντίδρασης ακόμη και για το απίθανο. Η αποτυχία της προετοιμασίας είναι προετοιμασία της αποτυχίας, είχε πει κάποιος. Και αυτή η αποτυχία προετοιμαζόταν πέντε χρόνια τώρα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 9.12.2008