Πόσο διαφορετικός όμως θα ήταν ένας «ψημένος» Καραμανλής που θα είχε διοικήσει τουλάχιστον ένα υπουργείο και θα ήξερε την πολυπλοκότητα της πολιτικής δράσης;
Ολα δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία θα χάσει τις επόμενες εκλογές. Φυσικό είναι. Η πενταετής διακυβέρνηση έχει πλέον στην καμπούρα της πολλά κρίματα και περισσότερες διαψευσμένες ελπίδες. Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Η διαφθορά και ο κομματισμός όμως δεν περιορίζονται στα υψηλά κλιμάκια. Στη βάση γίνονται περισσότερα, που ελάχιστα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αλλά γίνονται αντιληπτά από τις κατά τόπους κοινωνίες. Το χειρότερο είναι ότι οι ελλιπείς μηχανισμοί ελέγχου που υπήρχαν ακυρώθηκαν, με αποτέλεσμα η ασθένεια να εξαπλωθεί ταχύτατα.
Σε ένα τέτοιο σκηνικό επόμενο είναι να φουντώσει η διαδοχολογία. Η ιστορία της μεταπολίτευσης θέλει πρωθυπουργούς μιας χρήσης. Πλην του Ανδρέα Παπανδρέου (ο οποίος όμως είχε το βάρος του Ειδικού Δικαστηρίου), ουδείς πρωθυπουργός έκατσε στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Είτε διότι έφυγαν νωρίς (όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο κ. Κώστας Σημίτης) είτε διότι το κόμμα τους δεν τους το επέτρεψε, όπως έγινε με τον κ. Κώστα Μητσοτάκη.
Αυτό δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, αλλά μόνο στην Ελλάδα υπάρχει ο πολιτικός αυτοματισμός: Χάνεις εκλογές; Φεύγεις από αρχηγός και ας έρθει οποιοσδήποτε άλλος με μόνο προσόν την πιθανότητα να κερδίσει.
Ο κ. Κώστας Καραμανλής απέτυχε στη διακυβέρνηση του τόπου. Ελάχιστοι όμως αμφιβάλλουν για τις προθέσεις του. Ηταν αγαθές, αλλά δεν μπόρεσε, πιθανώς λόγω απειρίας, να τις υπηρετήσει. Θεώρησε ότι το κυβερνάν είναι μια απλή διαδικασία και ότι όλα τα προβλήματα μπορούν να ξεπεραστούν με λεκτικές πιρουέτες και διά της χειραγώγησης των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα λειτούργησε ελάχιστα ως πρωθυπουργός, με αποτέλεσμα άλλοι να αλωνίζουν. Ετσι πήγαμε από το ΠΑΣΟΚ στο χειρότερο. Σχεδόν σε κάθε τομέα.
Πόσο διαφορετικός όμως θα ήταν ένας «ψημένος» Καραμανλής που θα είχε διοικήσει τουλάχιστον ένα υπουργείο και θα ήξερε την πολυπλοκότητα της πολιτικής δράσης; Θα μπορούσε, κατ’ αρχήν, να κάνει αυτό που δεν έκανε τα επτά χρόνια της αντιπολίτευσης: να ανασυγκροτήσει την κεντροδεξιά παράταξη σε πολιτική βάση και όχι σαν ένα πολιορκητικό κριό της εξουσίας, την οποία (όπως αποδείχτηκε) δεν θα ήξερε τι να κάνει μόλις την καταλάμβανε. Θα ξεχώριζε την ήρα από το στάρι, τα πολιτικά στελέχη που μπορούν να προσφέρουν από τους πλιατσικολόγους, θα έθετε τις βάσεις για μια συνεπή πολιτική ιδεολογία αντί να πολιτεύεται με δανεικές απόψεις δεξιά κι αριστερά, με αποτέλεσμα την αμηχανία. Θα μπορούσε -έστω μέσα από συγκρούσεις, έστω με συμβιβασμούς- να συγκροτήσει σχέδιο για τη χώρα και να επιλέξει τους καλύτερους για να το υπηρετήσουν.
Ελπίζουμε ότι τώρα ο κ. Καραμανλής έμαθε. Τα πέντε χρόνια στη διακυβέρνηση τον «έψησαν». Ταυτόχρονα, όμως, στους μηχανισμούς της κυβέρνησης και του κόμματος που άφησε ανεξέλεγκτους δημιουργήθηκαν πολλά καρκινώματα που δεν σκοτώνουν μόνο τη διακυβέρνηση, αλλά απειλούν και την κεντροδεξιά παράταξη στο σύνολό της. Και η πολιτική και κυρίως η ιδεολογική ανασυγκρότηση αυτής της παράταξης είναι γραμμάτιο που ακόμη ο κ. Καραμανλής χρωστάει. Ακόμη και ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 7.12.2008
