Ο παραλογισμός που ίσχυε σχετικά με το Εθνικό Τυπογραφείο, να πουλά δηλαδή τους νόμους ηλεκτρονικά, έπαψε να ισχύει.
Οι αυξήσεις του ΟΤΕ, για την πρόσβαση στο Διαδίκτυο μέσω της απαρχαιωμένης τεχνολογίας dial up, είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένες.
Σήμερα το Εθνικό Τυπογραφείο επιτρέπει σε κάθε Έλληνα πολίτη να βλέπει δωρεάν τους νόμους στον ηλεκτρονικό του υπολογιστή, αλλά δεν του επιτρέπει να τους… τυπώσει.
Ας εξαγγέλλει ο πρωθυπουργός ό,τι θέλει περί πληροφορικής κοινωνίας στην Ελλάδα. Το παιγνίδι δεν παίζεται στο Βελλίδιο. Παίζεται στη Λεωφόρο Κηφισίας κι αν κάποιος δεν τραβήξει αυτιά εκεί, και αυτές οι εξαγγελίες θα πάνε όπου και οι προηγούμενες των προηγούμενων.
Η εθνική στρατηγική μας στα Βαλκάνια υπονομεύεται από ένα link, το οποίο οδηγούσε σε ένα άλλο link και το οποίο με τη σειρά του οδηγούσε σε ένα άλλο link κ.ο.κ. Άτιμο Internet!
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν κάθε υπουργείο και κάθε δημόσιος οργανισμός δημοσιοποιούσε διά του Διαδικτύου όλες τις συμβάσεις και τις πράξεις του (διορισμούς, μετατάξεις κ.λπ.) ώστε να είναι προσιτά σε κάθε Έλληνα πολίτη;
Οι έλληνες επιστήμονες του εξωτερικού δεν πρόκειται να επιστρέψουν σ’ αυτά τα Πανεπιστήμια που έχουμε, σ’ αυτά τα ερευνητικά κέντρα που έχουμε, σ’ αυτές τις δομές παραγωγής γνώσης που έχουμε.
Δυστυχώς δεν είναι μόνο οι υπηρεσίες του Υπουργείου Εθνικής Αμυνας που διέγραψαν την ηλεκτρονική ιστορία τους. Σε μια πρόχειρη έρευνα που κάναμε μόνο εννιά από τα δεκαοχτώ υπουργεία προϋπάρχουν ηλεκτρονικά της «πολιτικής αλλαγής». Όλα τα υπόλοιπα αντί να επανιδρύσουν το κράτος, άρχισαν να επανιδρύουν την ιστορία του κράτους.
Κάποτε λέγαμε «verba volant, scripta manent» (τα λόγια πετούν, αλλά τα γραπτά μένουν). Αυτό ίσχυε από την ρωμαϊκή εποχή μέχρι σήμερα και παντού. Είναι δυνατόν να μην ισχύει στον ιερότερο χώρο της Δημοκρατίας μας, στην Βουλή (ημών) των Ελλήνων;
Ο δημόσιος χώρος έχει πνιγεί τα τελευταία χρόνια σε γενικόλογα φληναφήματα «περί διαρθρωτικών αλλαγών στην οικονομία». Έτσι ενώ όλοι βροντοφωνάζουν τις αγκυλώσεις και κανείς δεν ψιθυρίζει τα αυτονόητα. Πλην του νέου προέδρου του ΟΤΕ.
Έχετε δει τις διαφημίσεις του ΟΤΕ για τη νέα υπηρεσία ADSL; Μαϊμού είναι. Ο μονοπωλιακός μας γίγαντας διαφημίζει (για μια ακόμη φορά) κάτι που όφειλε να έχει, αλλά στην πράξη δεν δίνει…
Μια σοβαρή πολιτική για το Εθνικό Τυπογραφείο ξεκινά από την βασική του δουλειά, η οποία είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διάχυση της πληροφορίας που δημοσιοποιεί.
Η Αριστερά στην Ελλάδα, αντί να παράγει έργο, αναρωτιέται γιατί είναι τόσο αμερικανική (δηλαδή, κακή) η παγκοσμιοποίηση και μένει μονίμως με την απορία χαραγμένη στο πρόσωπο.
Tελικά η πολιτική είναι ωραίο επάγγελμα. Aν επιτύχεις θα έχεις πολλές απολαβές. Aν αποτύχεις μπορείς να καλέσεις το λαό να πληρώσει…
Tο πρόβλημα στα ελληνικά σύνορα δεν είναι ότι μπορεί να φτάσει στο κινητό μας κάποιο μήνυμα το οποίο να μας καλωσορίζει στην Τουρκία, αλλά ότι δεν μας έρχεται σήμα από τις ελληνικές εταιρίες.
Αλήθεια κ. πρωθυπουργέ τι μάθαμε, από την βραχεία μας εμπειρία στις λεωφόρους των πληροφοριών; Μπήκαμε τελευταίοι, γιατί ο ΟΤΕ σαμποτάριζε (κυριολεκτικά) την Κ.τ.Π. Συνεχίσαμε ασθμαίνοντας, διότι ο ΟΤΕ έχει να συντηρήσει στρατιές υπαλλήλων. Τώρα υπάρχουν χιλιάδες ελληνόπουλα που τρέχουν σ’ αυτές τις λεωφόρους, ανταλλάσσουν μηνύματα, συζητούν, διαβάζουν και μαθαίνουν. Ήρθε η ώρα λοιπόν «να κοιτάξουμε προς τα εμπρός… Ποιες επιλογές βρίσκονται μπροστά μας;» Θα αφήσετε τον ΟΤΕ να γίνει για μια ακόμη φορά τροχοπέδη στη μοναδική αναπτυξιακή προοπτική του τόπου;
Το αστείο είναι ότι από την μία μεριά το ΥΠΕΘΟ χρηματοδότησε την αγορά των υπολογιστών στα σχολεία, κι από την άλλη το ίδιο υπουργείο ποινικοποίησε και την χρήση τους!
Τι άλλο πρέπει να γίνει ώστε οι πολιτικώς ανεγκέφαλοι που προΐστανται του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας να αποσύρουν το μνημείο ανοησίας που φέρει τον τιμητικό τίτλο «νόμος του Ελληνικού Κράτους» και τον αριθμό 3037/2002;
Είναι ευτύχημα λοιπόν που ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Φωτιάδης δεν γνώριζε την ιστορία με τις μύγες. Άλλως θα μπορούσε με τον νόμο 3037/2002 να απαγορεύσει και τις μύγες…
Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μόνη χώρα που ελπίζει ότι ο δρόμος προς την κοινωνία της πληροφορίας περνά με σβηστούς υπολογιστές.
