Το ΚΚΕ κατρακυλάει με ταχύτητα στον κατήφορο της (αυτο)απονομιμοποίησής του, ενώ δίπλα του χοροπηδούν χαρά γεμάτα κάποια γεροντοπαλίκαρα της Αριστεράς και κάποια παιδάκια του ΣΥΡΙΖΑ.
Είπε κάποια σοβαρά πράγματα η κ. Αλέκα Παπαρήγα τον τελευταίο καιρό· όχι βαθυστόχαστα, αλλά από την άποψη των πιθανών επιπτώσεων που αυτά μπορεί να έχουν στον τόπο, αλλά και στο ίδιο το ΚΚΕ. Μιλώντας σε συνέντευξη Τύπου την περασμένη εβδομάδα δήλωσε: «Ο λαός να πάψει να θεωρεί την αστική νομιμότητα σαν ευαγγέλιο. Να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις με όρους μαζών για την ανατροπή αυτής της νομιμότητας και τη δημιουργία μιας νέας νομιμότητας, της λαϊκής».
Καλά κι άγια είναι αυτά τα ρητορικά· να μη θεωρούμε την «αστική νομιμότητα» ευαγγέλιο και να φτιάξουμε μια νέα «λαϊκή νομιμότητα». Αλλά κάποιος πρέπει να ρωτήσει την κ. Παπαρήγα: με ποιους τρόπους δημιουργείται αυτή η λαϊκή νομιμότητα; Πώς θα θεσπίζονται οι κανόνες της; Με λαϊκές συνελεύσεις; Αν ναι, ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Ας υποθέσουμε ότι μια γειτονιά ή ένα χωριό αποφασίζει (με δημοκρατικό τρόπο και με μεγάλη πλειοψηφία) να σταματήσει την «αφαίμαξη των εισοδημάτων της» από τη ΔΕΗ. Τι κάνουμε; Τους αφήνουμε να μην πληρώνουν ρεύμα;
Επιπλέον: έστω ότι με ένα μαγικό τρόπο δημιουργείται αυτή η «λαϊκή νομιμότητα». Ποιος την επιβλέπει; Με ποια κείμενα (νόμους, κανόνες) τιμωρούνται οι παραβάτες της; Οι αριστεριστές, τουλάχιστον, απαντούν με δυναμικό τρόπο σ’ αυτά τα ερωτήματα: δέρνουν ή βρίζουν όσους θέλουν να κόψουν εισιτήριο. Το ΚΚΕ τι θα κάνει; Θα ξαμολήσει ερυθροχίτωνες στα εκδοτήρια;
Αυτή η ρητορική της κ. Παπαρήγα έρχεται από παλιά. Μιλώντας για το «Σάμινα» στη Βουλή τον Φεβρουάριο του 2006 η γραμματέας του ΚΚΕ ελάλησε πάλι περί νομιμότητας. «Αυτή τη νομιμότητα, κύριε πρωθυπουργέ, εμείς δεν τη σεβόμαστε. Μακάρι να είχαμε τη δύναμη, να είχε τη δύναμη ο ελληνικός λαός, κι εμείς μαζί του, να μπορούσαμε να την ανατρέπαμε και να γινόταν μια νέα νομιμότητα… Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα συμμορφωθούμε… Εμείς σ’ αυτή την κατεύθυνση παλεύουμε… Αυτό το Σύνταγμα που υπάρχει σήμερα εκφράζει ένα συγκεκριμένο συσχετισμό δύναμης. Τι θα κάνουμε; Εφ’ όρου ζωής θα μείνουμε με αυτό το Σύνταγμα; Εμείς θέλουμε να ανατραπεί. Το λέμε. Αύριο θα φέρετε καινούργιο Σύνταγμα με το οποίο θα ψηφίσετε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Θα τα καταψηφίσουμε, μα δεν θα σεβαστούμε αυτό το Σύνταγμα».
Το ερώτημα εδώ είναι: γιατί να μπει το ΚΚΕ στον κόπο της καταψήφισης; Αφού έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να σεβαστεί τον θεμελιώδη κανόνα συμβίωσης των πολιτών, γιατί να μετέχει σε μια διαδικασία θέσπισής του; Αν μη τι άλλο, ο Νίκος Ζαχαριάδης ήταν πολύ πιο ειλικρινής. Το 1946, απείχε από τη δημοκρατική διαδικασία του δημοψηφίσματος και βγήκε κατευθείαν στο βουνό. Η κ. Παπαρήγα, τι ακριβώς θέλει; Να συμμετέχει στο δημοκρατικό παίγνιο αλλά να μη σέβεται τα αποτελέσματά του;
Το ΚΚΕ κατρακυλάει με ταχύτητα στον κατήφορο της (αυτο)απονομιμοποίησής του, ενώ δίπλα του χοροπηδούν χαρά γεμάτα κάποια γεροντοπαλίκαρα της Αριστεράς και κάποια παιδάκια του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να σκεφθεί πού ακριβώς οδηγεί τον κόσμο του. Οφείλει να αναλογιστεί ότι δι’ αυτού του Συντάγματος και δι’ αυτών των νόμων, που σήμερα αμφισβητεί, βγήκε από την παρανομία. Κυρίως, πρέπει να αναλογιστεί ότι δεν έχει το μονοπώλιο της αμφισβήτησης του δημοκρατικού κανόνα. Υπάρχουν κι άλλες σκοτεινές δυνάμεις που μπορεί να μπουν στον πειρασμό της αμφισβήτησης και τότε η κατρακύλα δεν θα έχει τέλος.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 20.2.2011
