Ο Ομπάμα δεν υποσχέθηκε ανεμελιά και επιδόματα. Υποσχέθηκε δίχτυ προστασίας σε όσους το έχουν πραγματική ανάγκη και σκληρή δουλειά για τους υπόλοιπους.
Επειδή, λοιπόν, παρά τη δυσαναλογία των μεγεθών, τα προβλήματα είναι κοινά, πιθανώς να είναι και οι λύσεις κοινές. Μόνο που η ακοή μας είναι επιλεκτική. Οι λύσεις που προτείνει ο Ομπάμα δεν έχουν να κάνουν μόνο με όσα θα κάνει το κράτος για τους πολίτες του, αλλά και με όσα οι πολίτες πρέπει να κάνουν για το κράτος. Tο πρώτο, μάλιστα, που ζήτησε, ήταν η σκληρή δουλειά.
Αναφέρθηκε, για παράδειγμα, ότι η οικονομική κρίση οφείλεται στην απληστία μερικών. Αυτό το εμπεδώσαμε, ίσως επειδή συνάδει με τη θεώρηση που έχουμε για τον κόσμο. Αυτό που δεν ακούσαμε ήταν το δεύτερο μέρος της φράσης του, ότι η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα και «της συλλογικής μας αποτυχίας να πάρουμε σκληρές αποφάσεις για να προετοιμάσουμε το έθνος για τη νέα εποχή».
Ακούσαμε ότι «το ερώτημα που τίθεται σήμερα δεν είναι αν το κράτος είναι μεγάλο ή μικρό, αλλά αν είναι λειτουργικό». Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι το δεύτερο σκέλος, την αξιολόγηση των κρατικών παρεμβάσεων: αν αυτές «βοηθούν τους ανθρώπους να έχουν μια ευπρεπή δουλειά, προσιτή υγειονομική περίθαλψη, και αξιοπρεπή σύνταξη… σκοπεύουμε να προχωρήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση… αν “όχι”, τότε κοινωνικά προγράμματα θα καταργηθούν».
Είπε πολλά ο Ομπάμα και καλόν είναι να τα ακούσουμε όλα. Δεν υποσχέθηκε στον αμερικανικό λαό ότι θα τον σώσει, υπόσχεται ότι δεν θα είναι εμπόδιο στην προσπάθεια του αμερικανικού λαού να σωθεί. Δεν υποσχέθηκε ανεμελιά και επιδόματα· υποσχέθηκε δίχτυ προστασίας σε όσους το έχουν πραγματική ανάγκη και σκληρή δουλειά για τους υπόλοιπους. Και το τελευταίο είναι το πρώτο που πρέπει να ακούσουμε.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 23.1.2009