Τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός πρέπει να εξεταστούν κάτω από το πρίσμα της παραγωγικότητας. Πόσα απ’ αυτά θα αυξήσουν την παραγωγική βάση της χώρας;
Ναι, είναι προεκλογικού χαρακτήρα τα μέτρα που εξήγγειλε ο κ. Σημίτης. Τι έπρεπε, δηλαδή, να περιμένουμε δέκα μήνες πριν τις εκλογές; Μετεκλογικού χαρακτήρα λιτότητα; Σύμφωνοι! Οι παροχές αυτές είναι ψίχουλα μπροστά στις αυξημένες ανάγκες του πληθυσμού.
Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το βασικό μειονέκτημα των μέτρων είναι ότι για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση προσπαθεί να θεραπεύσει τα συμπτώματα της μιας μεγάλης ασθένειας αντί την ασθένεια καθαυτή.
Το πρόβλημα της χώρας σήμερα δεν είναι ότι δεν διανέμουμε όσο πρέπει, αλλά ότι δεν παράγουμε όσα χρειαζόμαστε. Είναι με άλλα λόγια η οικονομία. Μια οικονομία που έχει δεκάδες ασθένειες, όχι όμως αυτές που βλέπουμε.
Η ασθένεια της ελληνικής οικονομίας δεν είναι η κατάσταση των ανέργων. Αυτό είναι κοινωνικό πρόβλημα. Σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα. Μόνο που η ανεργία είναι σύμπτωμα και όχι ασθένεια της οικονομίας. Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ότι συρρικνώνεται η παραγωγική της βάση. Δεν δημιουργούνται αρκετές νέες θέσεις εργασίας ώστε να απορροφήσουν τους ανέργους. Δεν δουλεύει επαρκής αριθμός νέων ώστε να πληρώνουν εισφορές για τους συνταξιούχους. Η οικονομία μας παράγει ανά έτος λιγότερα με αποτέλεσμα να διανέμει λιγότερα. Είτε αυτά λέγονται συντάξεις, είτε επιδόματα σε άνεργες μητέρες.
Τα μέτρα λοιπόν που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός πρέπει να εξεταστούν κάτω από το πρίσμα της παραγωγικότητας. Πόσα απ’ αυτά θα αυξήσουν την παραγωγική βάση της χώρας; Πόσα θα φέρουν νέο πλούτο στη χώρα; Πόσα θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας;
Η απάντηση για μια ακόμη φορά είναι: «ελάχιστα». Μπορεί η μείωση των φόρων στους αγρότες και τους μικρομεσαίους να δημιουργεί μια δυναμική που πιθανώς να σπρώξει σε νέες επενδύσεις στην ύπαιθρο και τις πόλεις. Αυτό πρέπει να το χειροκροτήσουμε. Δεν μπορούμε όμως να χειροκροτήσουμε τις 25.000 προσλήψεις μερικής απασχόλησης, γνωρίζοντας ότι στο δημόσιο και οι πλήρους απασχόλησης δεν παράγουν -άρα απλώς προσθέτουμε 25.000 διεκδικητές της υπάρχουσας πίττας.
Κακά τα ψέματα. Δεν θα σωθούν οι άνεργοι με το ένα ευρώ ημερησίως αύξηση που θα πάρουν. Θα μπορούσαν να ελπίζουν αν έβρισκαν δουλειά. Αλλά και τα χθεσινά μέτρα δεν τους βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Απλώς τους προσφέρουν το 1/3 του καφέ που πίνουν στην καφετέρια της γειτονιάς τους. Ένα φιλοδώρημα για να διασκεδάσουν την απελπισία τους…
Η ουσία είναι πως η χώρα χρειάζεται ριζικά διαφορετική πολιτική. Μια πολιτική που θα χτίζει πρώτα τα θεμέλια και μετά θα βάζει τα κεραμίδια. Μια πολιτική που θα ενισχύει κατ’ αρχήν την παραγωγή πλούτου και μετά την διανομή του. Μια πολιτική που θα δίνει πραγματικά, κι όχι δανεικά…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 3.9.2003
