Οι βουλευτές δεν πρέπει να είναι στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα πειθαρχημένα. Ψηφίζονται απευθείας από τον λαό και βουλεύονται για το έθνος.
Η χαρά των δημοσιογράφων έχει γίνει η Νέα Δημοκρατία. Οπως πριν από λίγο καιρό ήταν το ΠΑΣΟΚ. Μια αιχμή, ένα σχόλιο, μια συνέντευξη (ακόμη και σε επαρχιακή εφημερίδα) μπορεί να παράγει απέραντο κουβεντολόι στα παράθυρα. Δικαίως πλέον, διότι αυτό το κουβεντολόι παράγει πραγματικά αποτελέσματα. Από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός έκανε πολιτικό στόχο τη σιωπή των βουλευτών κάθε ψίθυρος είναι πολιτική. Ακόμη κι αν αυτός ακούγεται στις εσχατιές της Αιτωλοακαρνανίας ή σε κανάλια που ελάχιστοι βλέπουν. Οι ψίθυροι έγιναν πολιτική, αφού μπορούν να προκαλέσουν εκλογές.
Πόσο διαφορετικά, όμως, θα ήταν τα πράγματα αν δεν ανέβαζε τόσο πολύ τους τόνους ο πρωθυπουργός στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής; Αν έλεγε, ότι «εγώ τους ακούω όλους, αλλά ασχολούμαι με την πραγματική πολιτική και δεν έχω καιρό να εντρυφώ στο “σου ‘πα μου ‘πες” του καθενός»; Τι καλά θα ήταν για τον ίδιο αν υπερέβαινε τις επικοινωνιακές ανάγκες και έδινε πραγματικές απαντήσεις στις αγωνίες των βουλευτών και στελεχών της παράταξης! Εξάλλου κοτζάμ πλανητάρχης αναγκάστηκε να εκφράσει τη δυσφορία του, διότι τα δύο τρίτα των βουλευτών του δικού του κόμματος καταψήφισε το σημαντικότερο ίσως νομοσχέδιο της καριέρας του, που αφορά μια πραγματική χρηματοπιστωτική κρίση. Αλλά υπάρχει και το αντίστροφο επιχείρημα: τι καλά θα ήταν να ερωτάτο το Κογκρέσο και να απαντούσε αρνητικά πριν ο Τζούνιορ Μπους ξεκινούσε τον καταστροφικό πόλεμο του Ιράκ! Η δημοκρατία και η εξισορρόπηση των εξουσιών δημιουργεί πονοκεφάλους, αλλά εξασφαλίζει ότι δεν θα πάθουμε τα χειρότερα. Και αν σκεφτούμε πέρα από τη συγκυρία θα δούμε η εικόνα του Μπους δεν τσαλακώθηκε από την άρνηση του Κογκρέσου να δώσει λευκή επιταγή στον Πόλσον. Τσαλακώθηκε, διότι παρακάμπτοντας τις δημοκρατικές διαδικασίες έκανε απροετοίμαστος ένα περιττό πόλεμο, που εκτός από ανθρώπινες ζωές θα στοιχίσει περισσότερα στον προϋπολογισμό απ’ όσο θα στοιχίσει το σχέδιο σωτηρίας των επενδυτικών τραπεζών.
Η στρεβλή δημοκρατία στην Ελλάδα θέλει τον πρωθυπουργό πανίσχυρο. Ολες οι εξουσίες συγκεντρώνονται γύρω από την κάμαρά του. Αυτό δεν δημιουργεί μόνο δυσλειτουργίες και διαφθορά, φτιάχνει κι ένα εξαιρετικά εύθραυστο πολιτικό περιβάλλον. Παράγει περιττές νευρικές κρίσεις στο σύστημα και λανθασμένες πολιτικές κινήσεις. Είναι ώρα τώρα, με δεδομένη την οικονομική ρευστότητα, να προστεθεί και πολιτική ρευστότητα; Είναι δυνατόν να οδηγηθούμε σε εκλογές από επικοινωνιακό ατύχημα;
Πρέπει να καταλάβουμε κάτι: οι βουλευτές δεν πρέπει να είναι στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα πειθαρχημένα. Ψηφίζονται απευθείας από τον λαό και βουλεύονται για το έθνος. Το Σύνταγμα επιτάσσει να έχουν «απεριόριστο δικαίωμα λόγου και ψήφου». Οι διαφωνίες, ακόμη και οι γκρίνιες μπορεί να γίνουν παραγωγικές, άσχετα με το κλίμα που παράγουν οι ομιλούσες κεφαλές των παραθύρων. Αρκεί οι ηγεσίες των κομμάτων να μην κάνουν πολιτική για τα δελτία των οκτώ και να μην παρασύρονται από αυτά. Να ξεφύγουν από τη φροντίδα της εικόνας και να αρχίσουν την παραγωγή της πραγματικής πολιτικής. Η οποία, στο τέλος, θα φροντίσει και την εικόνα τους.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 5.10.2008
