Το νόημα των πλατειών

Πήραν βαθιά ανάσα χθες οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας ακούγοντας τον «παλιό καλό Μητσοτάκη». Εξ ου και το μακρύ χειροκρότημα, που ήταν σχεδόν ισάξιο με εκείνο στον κ. Κώστα Αχ. Καραμανλή.

Πράγματι, χθες ο πρωθυπουργός ήταν καλός. Εμοιαζε και ακουγόταν σαν τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη του 2019. Ηταν επιθετικός στην αντιπολίτευση, γνωρίζοντας μάλιστα πότε και πώς να υψώσει τους τόνους για να κερδίσει το μέγιστο χειροκρότημα· «υπάρχουν σήμερα δυνάμεις σε αυτή την αίθουσα οι οποίες επιχειρούν να κάνουν την κοινή λύπη και τον πόνο των συγγενών δικό τους κομματικό εργαλείο». Είπε μισές αλήθειες για τον «πιο σημαντικό κίνδυνο, που είναι η τραγωδία μέσα σε αυτό το κλίμα να χάσει τον δρόμο προς την κάθαρση. Αντί να οδηγηθούμε στα αίτια και στους ενόχους, να καταστεί επίκεντρο ενός ακόμα κομματικού ανταγωνισμού». Οταν λέμε «μισές αλήθειες» δεν εννοούμε μόνο τον χαμένο δρόμο προς την κάθαρση που… τώρα κινδυνεύει, αλλά στο γεγονός ότι δεν είναι ο κομματικός ανταγωνισμός που διαμορφώνει τις εξελίξεις. Είναι η βουβή οργή της κοινωνίας των πολιτών. Αυτή ξέθαψε το θέμα των Τεμπών και το έφερε στο προσκήνιο. Η αντιπολίτευση εξεπλάγη εξίσου από τις κινητοποιήσεις.

Τέλος, διάνθισε την καλοφτιαγμένη ομιλία του με κάποιες προτάσεις, όπως ότι «θα κατοχυρωθεί, θεσμικά και συνταγματικά, η αξιολόγηση στο Δημόσιο. Αξιολόγηση και από τους πολίτες που θα κάνουν χρήση των υπηρεσιών». Δεν λέμε! Καλή είναι η αξιολόγηση που εξαγγέλλεται κάθε χρόνο από το 2019, αν και θα αρκούσε η εφαρμογή των νόμων που και αυτή η κυβέρνηση ψήφισε. Πιθανώς να είναι καλές και οι προτάσεις του, «να αποκτήσει η χώρα σύγχρονα τρένα έως το 2027» και η «διακρατική συμφωνία με σημαντικό ξένο οργανισμό με μεγάλη εμπειρία, ο οποίος για μεγάλο χρονικό διάστημα θα αναλάβει να υποστηρίξει τον ΟΣΕ για τη συντήρηση και την αναβάθμιση του δικτύου».

Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι η κυβέρνηση δεν έπιασε το νόημα της διαμαρτυρίας. Η κοινωνία δεν ζητεί πλέον μόνο ασφαλή τρένα και σταθμάρχες που δεν θα είναι ρουσφέτια της κυβέρνησης. Αν ήταν έτσι, θα είχαμε ογκώδεις διαμαρτυρίες το 2023. Αυτό που εξόργισε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους είναι το έλλειμμα δικαιοσύνης, συν η φρικτή υποψία πως το παιγνίδι είναι στημένο για να μη βρεθούν τα κυβερνητικά στελέχη ενώπιον των ευθυνών τους. Το «δεν έχω οξυγόνο» δείχνει πολίτες που ασφυκτιούν από το θεσμικό έλλειμμα, που προϋπήρχε αλλά αυτή η κυβέρνηση το έφερε σε σημείο σκασμού.

Ακούγεται ωραία, όπως όλα τα άχρηστα πράγματα, η συνταγματοποίηση της αξιολόγησης. Αλλά γεννάει αμέσως ένα ερώτημα: Με το πολιτικό σύστημα τι γίνεται; Ολα καλά;