Τι θα έλεγε ο Σταύρος…

Μπορεί ο ποιητής να γράφει «όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη», σε παρέες νομικών, πάντως, μνημονεύουν τον Σταύρο Τσακυράκη: «Τι θα έλεγε ο Σταύρος;», «Αχ και να ζούσε τώρα ο Τσακυράκης…». Ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης το διατύπωσε στη νεκρολογία για τον επιφανή συνταγματολόγο: «Σταδιακά, ο Σταύρος εξελίχθηκε σε ένα είδος ηθικής πυξίδας για τις δικές μου πολιτικές επιλογές. “Ο Τσακυράκης τι λέει επ’ αυτού;”, έπιασα τον εαυτό μου όλα αυτά τα χρόνια να ρωτάει κάθε φορά που σε ένα ζήτημα ανέκυπταν ζόρικα διλήμματα. Ηταν ένας παθιασμένος υπερασπιστής των φιλελεύθερων δικαιωμάτων, ακόμη κι αν αυτά αφορούσαν αυτούς που σιχαινόταν» (Protagon, 23.7.2018).

Τώρα υπάρχει διχογνωμία για το «τι θα έλεγε ο Σταύρος», σε ό,τι αφορά τις νομικές ατασθαλίες της κυβέρνησης. Πολλοί από εκείνους που τότε τον άκουγαν έχουν γίνει υμνητές της κυβέρνησης επί παντός. Χειροκροτούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη για όσα επ’ ουδενί θα συγχωρούσαν στον Αλέξη Τσίπρα. Δικαιολογούν καταφανείς καταστρατηγήσεις του Συντάγματος, ενώ «ήταν στα κάγκελα» (μαζί με τον αείμνηστο Τσακυράκη) για τα καμώματα του Νίκου Παππά.

Ενα μάλλον μπορούμε να θεωρούμε σίγουρο και γι’ αυτό (πιθανότατα) δεν θα υπάρξει διχογνωμία. Θα γινόταν έξαλλος αν διάβαζε την είδηση ότι δόθηκε «εντολή για διενέργεια πειθαρχικού ελέγχου σε βάρος των λειτουργών της Δικαιοσύνης που χειρίστηκαν την υπόθεση του κυκλώματος της Πολεοδομίας της Ρόδου [επειδή] οι κατηγορούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι μετά την απολογία τους και τους επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι» («Καθημερινή», 25.3.2025).

«Θα γράψω», έλεγε κάθε φορά που οι δικαστές προφυλάκιζαν υπόπτους υπό την πίεση της κοινής γνώμης. Και το έκανε για κατηγορουμένους που η κοινή γνώμη ήθελε «κρεμασμένους ψηλά». Εγραφε, π.χ., ότι «η προφυλάκιση του κ. Εφραίμ (σ.σ.: ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου και φερόμενου τότε ως πρωταγωνιστή ενός σκανδάλου) αποτελεί άλλο ένα ατόπημα της ελληνικής Δικαιοσύνης. Παραβιάζει τη θεμελιώδη αρχή του κράτους δικαίου που υπαγορεύει ότι κανείς δεν στερείται της ελευθερίας του παρά μόνον μετά από απόφαση νόμιμα συνιστάμενου δικαστηρίου (…) Ο κ. Εφραίμ ύποπτος διαφυγής δεν είναι, τα δε αδικήματα για τα οποία κατηγορείται προϋποθέτουν τη σύμπραξη κάποιων κρατικών οργάνων ή λειτουργών. Δεν είναι, επομένως, πολύ πιθανόν μετά από όλο τον σάλο που δημιουργήθηκε η διάπραξη νέων αδικημάτων. Με αυτά τα δεδομένα η προφυλάκισή του είναι τελείως αυθαίρετη και δεν έχει κανένα έρεισμα στο νόμο» (Protagon, 26.12.2011).