Η απεργία είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Τόσο που σε εύρυθμες δημοκρατίες γίνεται μεγάλο θέμα στα μέσα ενημέρωσης. Η δε σπανιότητα κάθε κινητοποίησης μεγιστοποιεί τα αποτελέσματά της. Οι απεργίες, αποχές, πορείες κ.λπ. δεν γίνονται δελτίο της Τροχαίας για «την αποφυγή της λεωφόρου Αμαλίας». Τα αιτήματα αυτά καθαυτά μπαίνουν στον δημόσιο διάλογο.
Στην Ελλάδα πάλι, οι απεργίες, αποχές, πορείες γίνονται για ψύλλου πήδημα. Τόσο που έχασαν κάθε νόημα. Δεν αναφερόμαστε στη χθεσινή πανελλαδική απεργία, αλλά γνωρίζει κάποιος ποιοι απεργούσαν την περασμένη εβδομάδα και προπαντός γιατί; Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι αν είναι ανοιχτό το κέντρο της Αθήνας. Οι πορείες, που σκοπό έχουν την ευαισθητοποίηση των συμπολιτών για τα «δίκαια αιτήματα», έγιναν τελετουργίες των συνδικαλιστών, ή/και των κομμάτων. Απόδειξη αυτού είναι οι ετήσιες καταλήψεις των σχολείων. Οπως ξέρουμε ότι στις 25 Δεκεμβρίου θα έχουμε Χριστούγεννα, έτσι γνωρίζουμε ότι τον Σεπτέμβριο, όταν αρχίζουν τα σχολεία, θα έχουμε καταλήψεις.
Ετσι, όμως, οι κινητοποιήσεις γίνονται αυτεπίστροφα όπλα. Οι περισσότεροι βρίζουν τους απεργούς αντί να τους συμπαρίστανται. Το χειρότερο είναι ότι κοντά στα ξερά, «στην επαναστατική γυμναστική», καίγονται και τα πραγματικά. Ουδείς μπορεί να βρει το δίκιο του, αφού μέσα στον ορυμαγδό χάνονται αιτήματα που έχουν βάση.
Το άλλο παράδοξο των ελληνικών κινητοποιήσεων είναι ότι δεν υπάρχουν πάντα αιτήματα. Γίνονται ακόμη και καταλήψεις για λόγους διαμαρτυρίας. Η λογική αλληλουχία είναι διάλογος, διαφωνία, διαμαρτυρία, κινητοποίηση. Στην Ελλάδα, ξεκινάμε από το τέλος. Προηγείται η κινητοποίηση για λόγους διαμαρτυρίας ή για να ξεκινήσει ο διάλογος. Αυτό ίσως δείχνει τη βαρύτητα που έχει ο λόγος –και με την τρέχουσα και με την αρχαιοελληνική σημασία– στην πολιτική διεργασία. Τα προ της κινητοποίησης στάδια θεωρούνται περιττά, εξ ου και το «με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας» ή «οι νόμοι καταργούνται στον δρόμο».
Τη Δευτέρα (18.11.2024) το ΠΑΜΕ κατήγγειλε τη «συστηματική αποσιώπηση από τους τηλεοπτικούς σταθμούς πανελλαδικής εμβέλειας, μεταξύ αυτών και της κρατικής ΕΡΤ, καθώς και από τους μεγάλους ραδιοφωνικούς σταθμούς, των πολύμορφων δράσεων των συνδικάτων που εκπροσωπούν χιλιάδες εργαζομένους (κινητοποιήσεις, απεργίες, συγκεντρώσεις, στάσεις εργασίας, άλλες πρωτοβουλίες) και των δίκαιων αιτημάτων τους. Το “θάψιμο” αυτό γίνεται με εντολή της κυβέρνησης και της εργοδοσίας».
Αν και η λειτουργία των ΜΜΕ είναι μεγάλη και πονεμένη ιστορία, εν προκειμένω δεν χρειάζεται κυβερνητική ή εργοδοτική εντολή. Τα καταφέρνουν μια χαρά μόνοι τους.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 21.11.2024
