Δεν απέφυγε την πεπατημένη ο κ. Αντώνης Σαμαράς την οποία επισημαίναμε προ ενός έτους: «Η επωδός κάθε δήλωσής του, κάθε ομιλίας του, κάθε συνέντευξής του είναι “και αποδείχθηκε ότι είχα δίκιο”…» («Τα δίκια του κ. Σαμαρά», «Καθημερινή» 23.11.2023). Στη συνέντευξη με την οποία έθεσε εαυτόν εκτός Ν.Δ. έχει δίκιο πανευρωπαϊκώς: «Εχω προειδοποιήσει την Ευρώπη και την Ελλάδα για όλα αυτά, εκατό φορές (…) Και τότε κάποιοι με κοίταζαν περίεργα…» («Το Βήμα» 17.11.2024).
Αυτό όμως είναι απλώς μια χαριτωμένη πινελιά σε όλες τις παρεμβάσεις του πρώην πρωθυπουργού. Το βασικό στοιχείο είναι ότι φτιάχνει ψευδείς πραγματικότητες για να υπερασπιστεί ή/και για να πολεμήσει. Ετσι, για παράδειγμα, στην ερώτηση του δημοσιογράφου «Κι εσείς έχετε συνομιλήσει με τον Ερντογάν. Πώς λοιπόν ισχύει αυτό που έχετε πει, ότι δεν κάνεις διάλογο με “πειρατές”;», ο κ. Σαμαράς απάντησε: «Τότε δεν υπήρχε τουρκολιβυκό μνημόνιο (…) δεν υπήρχε ούτε ο εποικισμός της Αμμοχώστου, ούτε η επιμονή για δύο χωριστά κράτη στην Κύπρο (…), ούτε η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, ούτε τα κύματα των εργαλειοποιημένων λαθρομεταναστών, ούτε η Κάσος, ούτε, ούτε…».
Ναι, αλλά στα χρόνια του υπήρχε η παράνομη εισβολή και κατοχή της μισής Κύπρου, υπήρχε το αίτημα για δύο ξεχωριστά κράτη, υπήρχαν κύματα «λαθρομεταναστών», υπήρχαν οι γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, υπήρχε, υπήρχε, υπήρχε…
Επιπλέον: ποια ΑΟΖ έχουμε «επίσημα ελληνική, οριοθετημένη και διακηρυγμένη»; Αυτή δυτικώς της Λευκάδας; Οπως ορθώς λέει ο κ. Σαμαράς, «η Ελλάδα έχει συνάψει τις τριμερείς συμφωνίες με Ισραήλ και Αίγυπτο, από κοινού με την Κύπρο (…) με την άλλη μας σύμμαχο, την Αίγυπτο, έχουμε υπογράψει τη μερική ΑΟΖ».
Οι ΑΟΖ που έχουμε ανακηρύξει έγιναν ύστερα από διάλογο και συμφωνία με τα όμορα κράτη, κάτι που απαιτείται και για το Αιγαίο. Χρειάζονται συνομιλίες και συμφωνία με την Τουρκία.
Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Οι δύο χώρες ξεκινούν από το μέγιστο των απαιτήσεων. Η Τουρκία ισχυρίζεται ότι τα νησιά έχουν μηδενική επήρεια στα διεθνή ύδατα, δηλαδή δεν έχουν ΑΟΖ, η Ελλάδα λέει ότι έχουν πλήρη επήρεια, αντίστοιχη με τον ηπειρωτικό κορμό. Και οι δύο γνωρίζουν ότι κατά το διεθνές δίκαιο, ούτε το ένα, ούτε το άλλο τελικώς θα ισχύσει στη Χάγη αλλά –όπως είναι λογικό σε κάθε διαπραγμάτευση– λένε και τονίζουν το μέγιστο των απαιτήσεών τους.
Η τακτική αυτή όμως έχει παράπλευρη απώλεια: τη στήριξη των εσωτερικών τους ακροατηρίων σε όποια λύση προκριθεί. Ο,τι και να συμφωνηθεί μεταξύ 0% και 100% θα φανεί λίγο και στις δύο χώρες, ενώ Σαμαράς και Μπαχτσελί θα λένε «και αποδείχθηκε ότι είχα δίκιο».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 19.11.2024
