Περί της ευθύνης των πολιτικών

Το 1923 ο Αδόλφος Χίτλερ επιχείρησε να καταλάβει διά της βίας την εξουσία. Το «πραξικόπημα της μπιραρίας» δεν ήταν τόσο γραφικό, όσο το όνομά του υποδηλώνει. Εκεί οι ναζί κράτησαν ομήρους τον πρωθυπουργό, υπουργούς, τους αρχηγούς στρατού και αστυνομίας της Βαυαρίας. Το σχέδιο προέβλεπε, μετά την κατάληψη της εξουσίας στο κρατίδιο, «πορεία προς το Βερολίνο», όπως είχε κάνει –προς τη Ρώμη…– ο Μουσολίνι. Τελικώς το πραξικόπημα καταπνίγηκε και ο Χίτλερ παραπέμφθηκε σε δίκη, μαζί με τους άλλους πραξικοπηματίες.

Πολλοί μελετητές της Ιστορίας ισχυρίζονται ότι η Ιστορία της Γερμανίας και ολόκληρου του κόσμου θα ήταν διαφορετική αν δεν ήταν τόσο επιεικές το δικαστήριο που δίκασε τον αρχηγό του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Ενώ το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας, για το οποίο κατηγορήθηκε, μπορούσε να επιφέρει ακόμη και τη θανατική ποινή, το δικαστήριο του επέβαλε το ελάχιστο της πενταετούς φυλάκισης, η οποία τελικώς έγινε οκτάμηνη συν ένα πρόστιμο 500 μάρκων.

Συμφώνως όμως με τις τρέχουσες θεωρίες για την καταδίκη της Μαρίν Λεπέν για υπεξαίρεση 4 εκατ. ευρώ από κοινοτικά κονδύλια, ο Αδόλφος Χίτλερ κακώς έκατσε στο σκαμνί κι όλα έπρεπε να κριθούν στην κάλπη· αφήστε δε που η ολιγόμηνη φυλάκισή του, όχι μόνο τον ηρωοποίησε, αλλά του έδωσε χρόνο για τη συγγραφή τού «Ο Αγών μου». Να σημειώσουμε ότι και οι δύο παρέβησαν τον νόμο για πολιτικούς λόγους. Η μία λέει ότι χρηματοδοτούσε το κόμμα της, ο άλλος ισχυρίζεται ότι ήθελε να… σώσει τη Γερμανία.

Βεβαίως η Μαρίν Λεπέν δεν είναι Χίτλερ, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το 1923 ούτε ο Χίτλερ ήταν Χίτλερ. Ηταν απλώς ένας αρχηγός κόμματος που παρανόμησε. Ούτε τα αδικήματα ήταν ίδια. Το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε είναι αν μπορεί να γίνει στάθμιση των δικαστικών αποφάσεων αναλόγως όσων συνέβησαν ή προβλέπουμε ότι θα συμβούν. Επιπλέον, τι κάνουμε με τους πολιτικούς, που έχουν κάποια λαϊκή απήχηση, αλλά παραβαίνουν τον νόμο; Λειτουργούν οι εκλογές κάτι σαν «λαϊκό δικαστήριο», που δικάζει και αποφαίνεται ότι ένα καλό ποσοστό παραγράφει εκτός από τις πολιτικές και τις ποινικές ευθύνες;

Το θέμα περιπλέκεται από το γεγονός ότι αυτοί που γκρινιάζουν περισσότερο για το «δικαστικό έγκλημα στη Γαλλία» είναι συνήθως οι ακροδεξιοί «αντισυστημικοί», αυτοί που φωνασκούν περισσότερο για την ατιμωρησία των (δικών μας) υπουργών, για το πολιτικό σύστημα που καλύπτει τις ανομίες, όπως η γάτα τα περιττώματά της. Μάλλον είναι «αντισυστημικοί» (τρομάρα μας!) με κάθε σύστημα· και με εκείνο που υπάρχει δικαστική ανεξαρτησία και με το άλλο που την ηγεσία της Δικαιοσύνης διορίζει η εκάστοτε κυβέρνηση. Αντε μετά να βγάλουμε άκρη…