Από την πρώτη μέρα, το μεγάλο πρόβλημα της «νέας διακυβέρνησης» ήταν πρόβλημα κατεύθυνσης.
Aληθές πρέπει είναι αυτό που δήλωσε ο υπουργός Παιδείας, στον ραδιοσταθμό City, ότι δεν έχει κόμπλεξ και ότι μπορεί να αποδεχθεί οποιαδήποτε πρόταση. «Δεν με ενδιαφέρει αν η άποψη αυτή προέρχεται από την Αριστερά ή το κέντρο με τις παραδοσιακές ετικέτες», είπε και εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι τη Δεξιά την απέκλεισε όχι μόνο ως κυβέρνηση που εφαρμόζει πολιτική, αλλά και ως χώρο που μπορεί να εκφέρει κάποια άποψη. Μπορεί να του ξέφυγε ή μπορεί και κάτι να σημαίνει. Γεγονός πάντως είναι ότι ο υπουργός έδειξε ανοιχτός: «Μ’ ενδιαφέρει κάθε πρόταση, αρκεί να είναι χρήσιμη και σωστή».
Σωστά ακούγονται όλα αυτά, αλλά πόσο χρήσιμα μπορεί να είναι σε μια πολιτική μηδενικής βάσης; Δηλαδή, όταν δεν υπάρχει περίγραμμα πολιτικής ή κάποια στόχευση, πώς μπορεί να κριθεί μια πρόταση ως χρήσιμη και σωστή;
Δυστυχώς, στη ζωή και σε όλο τον κόσμο οι προτάσεις κρίνονται με βάση στόχους: πρώτα ορίζεις τον προορισμό και μετά ζητείς προτάσεις για το πώς θα φτάσεις. Αν, λόγου χάρη, κάποιος θέλει να πάει στη Λαμία μπορεί να ζητήσει προτάσεις για την ταχύτερη μετάβασή του. Θα τους ακούσει όλους και θα κρίνει. Αν τον συμβουλεύσουν να πάρει την ΠΑΘΕ προς Βορρά θα υιοθετήσει τη συμβουλή. Αν κάποιος του πει να κατέβει Κόρινθο, να πάει Πάτρα να περάσει το Ρίο-Αντίρριο να διασχίσει τη Φωκίδα για να φτάσει στη Λαμία το λογικό είναι να απορρίψει την πρόταση.
Οταν, όμως, κάποιος δεν ξέρει πού θέλει να πάει, όλα είναι σωστά και χρήσιμα και η κατεύθυνση προς Κόρινθο είναι ορθή, και η αντίθετη της προς Λαμία είναι χρήσιμη. Ριζοσπαστική δεν μπορεί να είναι και η πρόταση να πάρει το καράβι για Κουφονήσια. Μια πρόταση είναι σωστή και χρήσιμη μόνο όταν υπάρχει κάποια κατεύθυνση.
Από την πρώτη μέρα, το μεγάλο πρόβλημα της «νέας διακυβέρνησης» ήταν πρόβλημα κατεύθυνσης. Υπό την έννοια αυτή ο κ. Σπηλιωτόπουλος απλώς εφαρμόζει μια μακροχρόνια τακτική της κυβέρνησης. Κατ’ ουσίαν επαναδιατύπωσε το προ του 2004 δόγμα που έλεγε «και κουμμουνιστές θα γίνουμε για χάρη του λαού».
Το έλλειμμα στόχευσης καλύφθηκε επί χρόνια με το ιδεολόγημα του «μεσαίου χώρου». Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι πότε τραβάμε δεξιά, πότε αριστερά με στόχο να μην ενοχλήσουμε κανένα. Βραχυχρόνια αυτή η τακτική δούλεψε, επειδή πολλοί μπερδεύτηκαν. Η μη-πολιτική είχε υψηλά ποσοστά αποδοχής διότι όλοι έβρισκαν κάτι σ’ αυτή. Κάποιοι επειδή πίστεψαν ότι θα ιδιωτικοποιηθεί η «Ολυμπιακή», άλλοι επειδή κατάλαβαν ότι τίποτε δεν πρόκειται να γίνει και πολλοί περισσότεροι επειδή -σε αντίθεση με το παρελθόν- δεν τους ενοχλούσε το ΣΔΟΕ.
Μόνο που τα προβλήματα δεν καταλαβαίνουν από τέτοιου τύπου υψηλές μη-πολιτικές. Οταν δεν λύνονται εκδικούνται. Χειρότερα: επειδή όλα τα μέτρα δημιουργούν τριβές, το πήγαινε-έλα (όπως π.χ. το αφορολόγητο των μικρομεσαίων) δημιουργεί διπλή τριβή με αποτέλεσμα τα προβλήματα να διογκώνονται. Η τακτική της μεγιστοποίησης της ευαρέσκειας του εκλογικού σώματος φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα, επειδή όταν δεν ξέρεις πού θες να πας το πιθανότερο είναι να φτάσεις εκεί που δεν ήθελες. Και η κυβέρνηση ήδη έχει φτάσει…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 13.2.2009
