Η «Ο.Α», υπήρξε ένα τυπικό «κράτος-στόρι»: Δεν μας νοιάζουν τα αποτελέσματα, αφού άλλος καλύπτει τις ζημιές.
Κάποτε ο στρατηγός Ντε Γκωλ αναρωτήθηκε «πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσεις μια χώρα που έχει 246 είδη τυριών;». Αντίστοιχα κάποιοι υπουργοί Μεταφορών θα αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν να σώσεις μια εταιρεία που έχει 17 πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις; Ακόμη κι αν συμφωνήσεις με 16 από αυτά τα σωματεία, τα αεροπλάνα δεν θα πετάξουν διότι ένα θα διαφωνήσει. Και η ιστορία της «Ολυμπιακής» έχει πολλές καθηλώσεις αεροσκαφών επειδή διαφώνησε σε κάτι ένα από τα δεκαεπτά σωματεία.
Η πολυδιάσπαση του συνδικαλισμού υπήρξε μία από τις ασθένειες της Ο.Α. Η ιστορία του εθνικού μας αερομεταφορέα είναι μια μικρογραφία της ιστορίας του τόπου. Είναι μια ιστορία χαμένων ευκαιριών, συνδικαλιστικών μαξιμαλισμών, κρατικών πειραματισμών, ρουσφετιών, σκανδάλων και κυρίως: είναι μια ιστορία νομότυπης κλοπής χρημάτων των φορολογούμενων στο όνομα του «εθνικού» και του δήθεν προοδευτικού. Επί χρόνια καλούντο όλοι, πελάτες ή μη της εταιρείας, να πληρώνουν διά του προϋπολογισμού τις μετακινήσεις κομματικών στελεχών, επιχειρηματιών, τις μεταφορές εφημερίδων, τα προνόμια των συνδικαλιστών και άλλα πολλά. Ηταν ένα τυπικό «κράτος-στόρι». Δεν μας νοιάζουν τα αποτελέσματα, αφού άλλος καλύπτει τις ζημιές. Εμείς αρκεί να πουλάμε «εθνικά χρώματα» και την ανάλογη περηφάνια.
Χθες η εφημερίδα «Τα Νέα» δημοσίευσε έναν αποκαλυπτικό πίνακα που συνέκρινε τις αποδόσεις της νέας και υγιούς Ολυμπιακής με την ιδιωτική «Aegean Airlines». Οι «Ολυμπιακές αερογραμμές» με 42 αεροσκάφη εξυπηρέτησαν στο εννεάμηνο Ιανουάριος-Σεπτέμβριος 4.590.000 επιβάτες, ενώ η ιδιωτική με 24 αεροσκάφη 4.100.000 επιβάτες. Το 2006 τα έσοδα της νέας Ολυμπιακής ήταν 700 εκατομμύρια ευρώ και οι ζημίες της 100 εκατομμύρια, ενώ τα έσοδα της Aegean ήταν 400 εκατομμύρια με κέρδη (προ φόρων) 34,4 εκατομμύρια. Αυτό σημαίνει ότι και η νέα εξυγιανθείσα (χωρίς τα χρέη και τα βάρη του παρελθόντος) εταιρεία συνεχίζει να παράγει ζημίες με αποτέλεσμα, όλοι (ακόμη και η Κομισιόν) πρέπει να αναρωτηθούμε: με προγράμματα εξυγίανσης την βάζουμε, με προγράμματα σωτηρίας την βγάζουμε τι έχει η έρμη και παράγει ζημίες;
Οτι ακριβώς και η ελληνική οικονομία μετά τα απανωτά προγράμματα σταθεροποίησης. Αλλάζει επιφανειακά χωρίς να ακουμπά τον πυρήνα των αντιλήψεων και πρακτικών που δημιουργούν τις ζημίες. Ο Γιάννης Βούλγαρης στο βιβλίο του «Η πρόκληση της ηγεμονίας. Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική, Παγκοσμιοποίηση» (εκδόσεις Πόλις) χωρίζει την προσπάθεια του εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας σε δύο φάσεις. Στον σχετικά εύκολο εκσυγχρονισμό του hardware -που είναι η δημιουργία θεσμών, διοικητικών δομών, επίτευξη κάποιων στόχων (π.χ. ΟΝΕ) και στον εξαιρετικά δύσκολο εκσυγχρονισμό του software που αφορά την αλλαγή των αντιλήψεων της ελληνικής κοινωνίας, την υιοθέτηση πρακτικών αξιολόγησης, παραγωγικότητας κ.λπ.
Οι βραχύβιες «Ολυμπιακές Αερογραμμές» απέδειξαν ότι το νέο εταιρικό σχήμα κουβαλάει τα παλιά αμαρτήματα της παλιάς, της χρεοκοπημένης πλέον, «Ολυμπιακής Αεροπορίας». Εξ ου και η συσσώρευση νέων χρεών που με τη δημιουργική λογιστική των συμψηφισμών επιχειρείται να αποκρυφθούν. Αν δεν αλλάξουν νοοτροπίες, και το νέο σχήμα που θα προκύψει τώρα, τα ίδια χρέη θα δημιουργεί.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 5.12.2007
