Η Ευρωπαϊκή Ένωση από ‘δώ και πέρα πρέπει να βρει όραμα. Όχι το «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» που εννοεί η Αριστερά, αλλά κάτι ουσιαστικό…
Είναι σίγουρο πως αυτές τις ημέρες, περιχαρής, ο κ. Χένρι Κίσινγκερ θα περιτριγυρίζει την Ουάσιγκτον και θα συνεχίσει να διακηρύσσει: «Βεβαίως και πρέπει να συνεννοηθούμε με την Ευρώπη. Έχετε μήπως τον αριθμό του τηλεφώνου για να συνομιλήσω με κάποιον;».
Η Ευρώπη μετά το γαλλικό δημοψήφισμα θα παραμείνει επί μακρόν οικονομικός γίγαντας και πολιτικός νάνος. Εκείνοι που πολεμούσαν τον «αμερικανικό ιμπεριαλισμό», ψηφίζοντας «όχι», έκαναν μία μεγάλη χάρη στους Αμερικανούς. Εκεί όπου θα υπήρχε μια Κοινή Εξωτερική και Αμυντική Πολιτική (ΚΕΠΑ), η οποία φυσικά λαμβάνει υπόψη της (προς τρόμο των αριστερών) το γεγονός ότι υπάρχει η υπερδύναμη, τώρα δεν θα υπάρχει ούτε «κοινή» ούτε «εξωτερική πολιτική». Στην επόμενη κρίση τύπου Ιράκ, οι περισσότεροι θα τραβούν προς Ουάσιγκτον κι ελάχιστοι πια προς Παρίσι.
Βασικό πρόβλημα της Ευρώπης δεν αποτελεί η έλλειψη της Κοινής Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής. Έτσι κι αλλιώς δεν είχε μέχρι τώρα. Το θέμα είναι ότι τώρα έχει δέκα (10) νέα μέλη και πιθανότατα θα γίνουμε είκοσι επτά (27) από του χρόνου. Η απόρριψη της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης αφήνει ως εργαλείο της κοινής πολιτικής τη Συνθήκη της Νίκαιας, η οποία αποδείχθηκε δυσλειτουργική, ακόμη και όταν τα μέλη ήταν δεκαπέντε (15).
Με είκοσι επτά (27) μέλη υπάρχει ο σοβαρότατος κίνδυνος παράλυσης όλων των ευρωπαϊκών διεργασιών. Με δεδομένη την έλλειψη στιβαρής και οραματικής ηγεσίας στο τιμόνι των μεγάλων χωρών, το «όχι» θα μεταφραστεί σε αμηχανία στόχων.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση από ‘δώ και πέρα πρέπει να βρει όραμα. Όχι το «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» που εννοεί η Αριστερά, ότι, δηλαδή, ξαφνικά θα ξυπνήσουν οι λαοί και θα απαιτήσουν την εμβάθυνση της Ένωσης. Πρέπει να αποκτήσει όραμα και η μισητή από πολλούς γραφειοκρατία της Ε.Ε. Αυτή που μέχρι σήμερα οικοδόμησε αυτό το, έστω μικρό σε αποτελεσματικότητα, συνομοσπονδιακό σχήμα. Κακά τα ψέματα του κ. Αλαβάνου. Αν υπάρχει αυτή η έστω αδύναμη και ατελής Ένωση οφείλεται στο όραμα κάποιων (κεντροδεξιών και κεντροαριστερών και ουχί έξαλλων αριστερών) ηγετών και στη συκοφαντημένη γραφειοκρατία της. Η κομμουνιστική και νεοκομμουνιστική Αριστερά πέρα από την γκρίνια της ελάχιστα, πέρα από τα εμπόδια, προσέφερε στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Το γαλλικό «όχι» και το ολλανδικό που έπεται, ρίχνει ακόμη μια φτυαριά χώμα στο λάκκο, όπου θέλουν πολλοί να θάψουν την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας. Αυτό πρέπει να μας θορυβήσει. Η στρατηγική μας απέναντι στη γείτονα βασίζεται τα τελευταία δέκα χρόνια σ’ αυτήν την προοπτική. Χωρίς αυτήν τι γίνεται, για παράδειγμα, το Κυπριακό; Πώς θα ενταχθούν τα Κατεχόμενα κάτω από την ευρωπαϊκή και κυπριακή ομπρέλα, όταν η Τουρκία θα έχει απολέσει τις δικές της ελπίδες;
Σίγουρα δεν χάθηκαν όλα με το γαλλικό «όχι». Χάνονται όμως, πολλά και καλά είναι να ανησυχούμε γι’ αυτά, αντί να βαυκαλιζόμαστε «ε, δεν έγινε και τίποτε! Ένας άλλος, καλύτερος, κόσμος είναι εφικτός». Το κακό στη ζωή είναι ότι «κι ένας άλλος χειρότερος κόσμος είναι επίσης εφικτός…».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 31.5.2005