Το γεγονός ότι ολόκληρη η σταλινογενής Αριστερά ξεσηκώθηκε για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού, ενώ σιώπησε για το βιβλίο της Γ΄ Λυκείου δείχνει τη βαθιά ιδεολογική της μετάλλαξη. Δεν φωνασκεί πλέον υπέρ του κομμουνιστικού, αλλά υπέρ του εθνικού.
Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο της Ιστορίας Γ΄ Λυκείου (γενικής παιδείας), θα διαπιστώσουμε ότι, πέρα από τα εμφανή λάθη (όπως το δημοψήφισμα στη ναζιστική Γερμανία του 1934, που ήταν οπερέτα), έχει ορθές διαπιστώσεις. Αυτές που το ΚΚΕ θα ονόμαζε αντικομμουνιστικές. Αναφέρει για παράδειγμα ότι «η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία στα τέλη της δεκαετίας του 1920 φαινόταν ότι είχε κυριαρχήσει στο διεθνές στερέωμα, δεχόταν την αυστηρή κριτική των εχθρών της. Η σταλινική Ρωσία και η φασιστική Ιταλία στο εξωτερικό, αλλά και οι οπαδοί τους στο εσωτερικό των δημοκρατικών χωρών της Ευρώπης ενθαρρύνονταν και ενισχύονταν στην αντίθεσή τους κατά του φιλελευθερισμού» (σελ. 104) ΄Η στη σελ. 120 αναφέρεται το «ιερόσυλο» για τη σταλινική προπαγάνδα «ο Χίτλερ διαρρηγνύοντας τις έως τότε φιλικές του σχέσεις με τον Στάλιν…»
Τι; Ο σταλινισμός με τον φασισμό μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι ως εχθροί της Δημοκρατίας; Είχε ο Χίτλερ φιλικές σχέσεις με τον Στάλιν; Δεν ήταν το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπερτροπ ένα κόλπο ενταγμένο στον διαρκή αντιφασιστικό αγώνα της ΕΣΣΔ; Η συμφωνία για τον διαμελισμό της Πολωνίας (που υλοποιήθηκε το 1939) δεν ήταν μια ευγενική χειρονομία του «πατερούλη Ιωσήφ» ώστε να μην πέσει ολόκληρη η χώρα στα χέρια των ναζί; Διδάσκονται τέτοια πράγματα τα παιδιά μας και το ΚΚΕ δεν καίει τα βιβλία στην πλατεία Συντάγματος; Τι σιωπή είναι αυτή, ειδικά μετά το «έπος του συνωστισμού»;
Το γεγονός ότι ολόκληρη η σταλινογενής Αριστερά ξεσηκώθηκε -παραλλήλως με την ακροδεξιά- για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού, ενώ σιώπησε για το βιβλίο της Γ΄ Λυκείου δείχνει τη βαθιά ιδεολογική της μετάλλαξη. Δεν φωνασκεί πλέον υπέρ του κομμουνιστικού, αλλά υπέρ του εθνικού (με το οποίο παλιότερα, στο πλαίσιο του διεθνισμού, ήταν αντίπαλος).
Δεν αντιπαρατίθεται με τον καπιταλισμό βάσει ταξικής ανάλυσης, αλλά χρησιμοποιεί εθνικές φοβίες για να πλήξει κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού. Τελικά, αυτό που ονομάστηκε «φαιοκόκκινο μέτωπο» είναι η πρώτη ανάγνωση. Το κόκκινο απορροφάται από το φαιό, ταχύτατα. Ισως επειδή στον Περισσό διαπίστωσαν ότι το εθνικό ανθίσταται πιο αποτελεσματικά στην καπιταλιστική ολοκλήρωση από το ταξικό.
Η αλήθεια είναι ότι μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων και την οικονομική ευημερία που προκάλεσε στη Δύση η φιλελευθεροποίηση των οικονομιών σύμπασα η Αριστερά έχασε τον προσανατολισμό της. Η Σοσιαλδημοκρατία και η ανανεωτική Αριστερά ψάχνουν να βρουν νέες ιδεολογικές ισορροπίες μεταξύ κράτους και αγοράς, μεταξύ έθνους και παγκοσμιότητας. Δεν είναι εύκολη διαδικασία, εξ ου και η κρίση που βιώνει πανευρωπαϊκά η σοσιαλδημοκρατία. Η σταλινική Αριστερά όμως έκανε την ήττα βαθιά πληγή. Δογματική στην ιδεολογική της συγκρότησή, δεν μπήκε στη διαδικασία επανεξέτασης των νέων συνθηκών και επαναθεώρησης του θεωρητικού της κατασκευάσματος. Εφόσον δεν είχε κάτι να αγαπά, όπως ο «υπαρκτός», περιχαρακώθηκε στο μίσος της για τον καπιταλισμό. Ειδικά απεχθάνεται κάθε εκσυγχρονισμό του, επειδή από την ιστορική εμπειρία οι εκσυγχρονισμοί (ο σοσιαλδημοκρατικός και ο φιλελεύθερος) εμπόδισαν την πραγμάτωση του ονείρου. Η στάση πλέον της σταλινογενούς Αριστεράς δεν έχει να κάνει με ιδεολογικά προτάγματα. Ούτε με μαρξισμό ούτε καν με λενινισμό. Ενα γινάτι είναι, για την ικανοποίηση του οποίου θα χρησιμοποιήσει ό,τι πριν από μερικές δεκαετίες έφτυνε.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 13.6.2008
