Το «όφις» του κακού φταίει για την εξέλιξη του Κυπριακού. Αλλά αν για το κακό παρελθόν φταίει μόνο αυτό και καθόλου εμείς τότε πρέπει να αποχαιρετήσουμε κάθε ελπίδα για το μέλλον.
Το εθνικό μας σπορ είναι η μετάθεση των ευθυνών. Είτε αυτές αφορούν ένα απλό τροχαίο είτε τα εθνικά μας θέματα. Στα εγκλήματα δεν φταίει ποτέ ο φονιάς, αλλά η κακούργα κενωνία. Για τα χάλια του δημοσίου ποτέ οι υπάλληλοι, αλλά το σύστημα. Για τις κρατικές επιχειρήσεις ο καπιταλισμός. Και φυσικά για τα εθνικά μας θέματα φταίνε πάντα οι ξένοι.
Σε ό,τι αφορά τα τελευταία, οι ξένοι φταίνε για πολλά. Και για την Κύπρο, και για την επιθετικότητα της Τουρκίας, και για τα Βαλκάνια. Ίσως και γιατί υπάρχουν. Μόνο που τα δικά τους συμφέροντα προωθούν και όχι τα δικά μας. Αυτά κάποιες φορές συμπίπτουν και κάποιες όχι. Όταν συμπίπτουν έχει καλώς. Όταν δεν συμπίπτουν γιατί έχουμε την απαίτηση να μας κάνουν τη χάρη;
Το αστείο είναι πως ο δημόσιος διάλογος όλα αυτά τα χρόνια αναλίσκεται στις ευθύνες των ξένων, οι οποίες είναι μεν υπαρκτές, αλλά συζητώντας τες και αναθεματίζοντάς τες δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παραμικρό. Όσο κι αν αναθεματίζουμε π.χ. τη Βρετανία για τις ευθύνες της στο Κυπριακό δεν πρόκειται να ιδρώσει το αυτί κανενός στο «Φόρεϊν Όφις». Είναι ψυχοθεραπευτικό μεν να τους βρίζουμε, αλλά ταυτοχρόνως είναι πολιτικά άχρηστο και πολλές φορές διπλωματικά επιζήμιο.
Συζητώντας όμως για τους ξένους ξεχνάμε να συζητήσουμε για το τι κάνουμε εμείς. Δεν αναζητούμε τις δικές μας ευθύνες του παρελθόντος ώστε να γίνουμε πιο υπεύθυνοι στο μέλλον.
Εντάξει! Το «όφις» του κακού φταίει για την εξέλιξη του Κυπριακού. Αλλά αν για το κακό παρελθόν φταίει μόνο αυτό και καθόλου εμείς τότε πρέπει να αποχαιρετήσουμε κάθε ελπίδα για το μέλλον. Διότι αν χειριστήκαμε το Κυπριακό όσο καλύτερα μπορούσαμε και το φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο, τότε τι άλλο απομένει να κάνουμε;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 1.2.2006
