Αν άκουγαν κανέναν άνθρωπο εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, θα ακολουθούσαν την προτροπή του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη και θα είχαν ήδη διαγράψει τον βουλευτή τους Ανδρέα Παναγιωτόπουλο. Οχι για λόγους ευπρέπειας –ποιος την έχασε για να την βρουν στην Κουμουνδούρου;– αλλά αυτοπροστασίας. Αυτό είναι το δεύτερο φάουλ του Αχαιού βουλευτή. Το πρώτο ήταν όταν μιλούσε σε επιτροπή της Βουλής διά βιντεοκλήσης την ώρα που οδηγούσε! (18.12.2024).
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας σε μια χασαποταβέρνα της περιοχής, καθύβρισε τον πρωθυπουργό και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κάνοντας λόγο για «συμμορίες» και για μια κυβέρνηση που «ισοπεδώνει τα πάντα στη χώρα, και αυτό είναι άκρως επικίνδυνο γιατί θα έχουμε μία στροφή τέτοια φασιστικού τύπου, που εκπορεύεται από την Αμερική βέβαια και έρχεται προς τα εδώ, και η οποία θα καταλήγει στο δεν μου αρέσει τούτος επειδή είναι χοντρός, δεν μου αρέσει ο άλλος επειδή είναι κοντός, ο άλλος επειδή πιστεύει εκείνο κει, σκότωσ’ τον». Κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, «η απόπειρα δυνάμεων της αντιπολίτευσης να κυλήσουν ξανά τη χώρα στον βούρκο της τοξικότητας και του διχασμού δεν θα περάσει (…) Η διαγραφή του είναι μονόδρομος» (18.2.2025).
Η διαγραφή του απαιτείται όχι μόνο γιατί χαρακτήρισε «χαζό» τον πρωθυπουργό –ενώ οι «έξυπνοι» έχουν να κερδίσουν εκλογές από το 2015–, ούτε επειδή ύψωσε… ανάστημα στον κ. Νίκο Ανδρουλάκη αποκαλώντας τον «μωρή κοντούλα λεμονιά». Χρειάζεται πρώτα απ’ όλα για το βάθος της ανάλυσής του, για τις ψεκασμένες θεωρίες ότι η απειλή Τραμπ στη Δημοκρατία είναι το «δεν μου αρέσει τούτος επειδή είναι χοντρός (…) κοντός (…) πιστεύει εκείνο, σκότωσ’ τον».
Το κυριότερο είναι πως η συνωμοσιολογία του Αχαιού βουλευτή, την ώρα αυτή φουντώνει στην κοινωνία, λόγω των άστοχων και επικοινωνιακών πρακτικών της κυβέρνησης σε όλα τα θέματα. Είναι άλλο η πολιτική κριτική και η πιθανή απόδοση ποινικών ευθυνών για το μπάζωμα στα Τέμπη χωρίς να ακολουθηθούν πρωτόκολλα και άδεια της Δικαιοσύνης και άλλο η ιαχή περί «δολοφονίας 57 ανθρώπων». Είναι διαφορετικό πράγμα να επισημαίνεται η άρρωστη (και διαχρονική) σχέση εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, συν το γεγονός ότι και αυτή η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτε γι’ αυτό (μην πούμε ότι την επιδείνωσε) και διαφορετικό η θεωρία συνωμοσίας ότι «όλα είναι στημένα».
Στο τελευταίο τους βιβλίο «Ο στενός διάδρομος» (εκδ. Λιβάνη) οι νομπελίστες Ντάρον Ατζέμογλου και Τζέιμς Ρόμπινσον γράφουν για το δύσκολο μονοπάτι, τις λεπτές ισορροπίες που πρέπει να κρατήσουν οι δημοκρατίες για να μείνουν φιλελεύθερες. Μέσα σε αυτές πρέπει να εντάξουμε και την πολιτική κριτική.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 20.2.2025
