Η ευρωπαϊκή εμπειρία έδειξε ότι η δεύτερη γενιά της τρομοκρατίας είναι πιο αιματηρή, πιο ανεγκέφαλη, πιο απερίσκεπτη και πιο βραχύβια.
Η ευρωπαϊκή εμπειρία έδειξε ότι η δεύτερη γενιά της τρομοκρατίας είναι πιο αιματηρή, πιο ανεγκέφαλη, πιο απερίσκεπτη και πιο βραχύβια. Κι αυτό διότι οι διωκτικές αρχές έχουν την εμπειρία αντιμετώπισης τέτοιων φαινομένων – κατά κανόνα, αλλά όχι στην Ελλάδα: εδώ δυστυχώς κυριάρχησαν οι μικροκομματικές λογικές και η αντιτρομοκρατική υπηρεσία αποδιοργανώθηκε για να βολευτούν ανεκπαίδευτα «δικά μας παιδιά». Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η τρομοκρατία πάντα μπαίνει στη δεύτερη φάση της ηττημένη πολιτικά. Ακόμη και οι πιο ακραίοι του πολιτικού φάσματος έχουν αντιληφθεί ότι οι δολοφονίες και οι βομβιστικές επιθέσεις δεν συμβάλλουν στην αλλαγή της κοινωνίας, αλλά αντιθέτως θέτουν σε κίνδυνο δημοκρατικές κατακτήσεις. Για τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών η τρομοκρατία είναι απογυμνωμένη. Θεάται χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες: είναι κοινό έγκλημα με περίτεχνες δικαιολογίες.
Αυτό το πιστοποιεί και η πρώτη γενιά τρομοκρατών στη δυτική Ευρώπη, εκείνοι που σκέφτηκαν την αιματηρή δράση τους στο παρελθόν και είδαν το μάταιό της. Ενας από αυτούς είναι και ο Σέρτζιο Ντ’ Ελία, ο οποίος υπήρξε ηγετικό στέλεχος της ιταλικής τρομοκρατικής οργάνωσης «Πρώτη Γραμμή», καταδικασθείς σε 30χρονη φυλάκιση για τον φόνο αστυνομικού. Μίλησε πρόσφατα στην κ. Ελιζαμπέτα Καζαλότι για τα «μολυβένια χρόνια» της Ιταλίας και τη δεύτερη γενιά τρομοκρατών. «Ο πιο αρνητικός απολογισμός αυτών των χρόνων είναι ότι οι πλέον υψηλοί στόχοι μας, τα πιο ισχυρά μας δίκαια και οι πιο μεγάλες ελπίδες μας παρερμηνεύτηκαν εξαιτίας της βίας που χρησιμοποιήσαμε… μπορώ να πω με σιγουριά ότι μέσω της βίας δεν χτίζεις μια διαφορετική κοινωνία, μια κοινωνία με λιγότερη βία. Πιστεύω ότι δεν είναι αλήθεια τελικά ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» («Ελευθεροτυπία» 19.1.2009).
Πολύ σημαντικές είναι και οι διαπιστώσεις του για το νέο κύμα τρομοκρατίας που τώρα ζει η Ελλάδα. «Αν και η συχνότητά [των τρομοκρατικών χτυπημάτων] θα είναι σαφώς πιο περιορισμένη, πιστεύω ότι τρομοκρατικές ενέργειες μιας κάποιας σοβαρότητας θα συνεχίσουν να πραγματοποιούνται», προέβλεψε για τη χώρα μας. «Το θέμα είναι πώς θα μπορέσουμε να τις αντιμετωπίσουμε. Εάν τους δοθεί υπερβολική προσοχή και έμφαση, όχι μόνο θα διαστρεβλώνεται η πραγματικότητα, αλλά θα υπάρξει και ο κίνδυνος να τροφοδοτείται ένα φαινόμενο που, κατά τη γνώμη μου, είναι προορισμένο να εξαφανιστεί. Τα τελευταία δέκα χρόνια στην Ιταλία πραγματοποιήθηκαν ελάχιστες, σε σχέση με το παρελθόν, τρομοκρατικές ενέργειες, λιγότερο από μία πολιτική δολοφονία τον χρόνο. Κάθε φορά οι εφημερίδες έχυναν τόνους μελάνης, παρουσιάζοντας τα γεγονότα στην πρώτη σελίδα και στις πολιτικές σελίδες. Πιστεύω ότι αυτό ήταν εγκληματικό, γιατί νομιμοποίησε τη νέα αυτή γενιά τρομοκρατών να παραγάγουν πολιτική στη χώρα, οδηγώντας τους να συνεχίσουν να αναζητούν στόχους υψηλής συμβολικής αξίας».
Η υπερβολική δημοσιότητα, λοιπόν, τρέφει το φαινόμενο. Δίνει στους πολιτικά απαίδευτους κουμπουροφόρους την ψευδαίσθηση παρέμβασης στα δημόσια πράγματα. Τους κάνει, χωρίς να δικαιούνται, παίκτες στην πολιτική σκακιέρα, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά αυτό που τους αποκαλούσε ο ριζοσπάστης Ιταλός πολιτικός Μάρκο Πανέλα. «Θυμάμαι», λέει ο Σέρτζιο Ντ’ Ελία, «ότι μας αποκαλούσε «συντρόφους δολοφόνους»…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 21.1.2009