Ο θάνατος των οκτώ εργατών ήταν ένα συνειδητό ρίσκο που πήρε η κυβέρνηση προκειμένου -κατά την αθώα εκδοχή- να αυξήσει την απασχόληση σε μια προβληματική περιοχή ή -κατά την εκδοχή της αντιπολίτευσης- να εξυπηρετήσει φίλους της εργολάβους.
Tο τραγικό δυστύχημα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος δεν είχε δυστυχώς από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης την προσοχή που του άξιζε. Οι οκτώ ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν μέτρησαν λιγότερο στο χρηματιστήριο των media από τα καμώματα του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Γιάννη Μανώλη και αναλύθηκαν λιγότερο από τις αστοχίες περί ΔΕΚΟ της κ. Λούκας Κατσέλη. Μόνο που στη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία συνέβη κάτι που ήταν βαθύτατα πολιτικό. Ελήφθησαν αποφάσεις που επηρέασαν και την οικονομική δραστηριότητα στην πάλαι ποτέ προβληματική βιομηχανία, αλλά και τη ζωή χιλίων και πλέον εργαζομένων.
Στα ρεπορτάζ για το Πέραμα αποκαλύπτονται δύο πράγματα. Πρώτον: Οι προηγούμενοι έλεγχοι των ναυπηγοεπισκευαστικών επιχειρήσεων έχουν χαλαρώσει σε βαθμό κακουργήματος και -δεύτερον- αυτό είχε ως συνέπεια να αυξηθούν πάρα πολύ οι δουλειές. «Αλλαξαν οι νόμοι, μειώθηκαν τα προαπαιτούμενα και γέμισε αεριτζήδες εργολάβους το Πέραμα» δήλωσε ένας εργάτης στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» (2.8.2008)
Ο θάνατος, λοιπόν, των οκτώ εργατών ήταν ένα συνειδητό ρίσκο που πήρε η κυβέρνηση προκειμένου -κατά την αθώα εκδοχή- να αυξήσει την απασχόληση σε μια προβληματική περιοχή ή -κατά την εκδοχή της αντιπολίτευσης- να εξυπηρετήσει φίλους της εργολάβους. Σύμφωνα με το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Παναγή Γαλιατσάτου («Τύπος της Κυριακής» 3.8.2008) το 1998, στον απόηχο μιας άλλης τραγωδίας, η προηγούμενη κυβέρνηση αναγκάστηκε να πάρει μέτρα για να διασφαλίσει τς συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων. Ετσι, με τον 2462/1998 δημιουργήθηκε το μητρώο ναυπηγοεπισκευαστικών εταιρειών. Από τις 712 εταιρείες που έκαναν αίτηση να συμπεριληφθούν σε αυτό πιστοποιήθηκαν μόνο οι 248. Η ρύθμιση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να μην υπάρξει δυστύχημα επί επτά συναπτά έτη, αλλά σίγουρα είχε αντίκτυπο στην ανταγωνιστικότητα της ζώνης. Περισσότερες δικλείδες ασφαλείας σημαίνει μεγαλύτερο κόστος, που σημαίνει επίσης ότι πολλά καράβια έφευγαν για επισκευές σε αναπτυσσόμενες χώρες. Τον Μάρτιο του 2007 η κυβέρνηση της Ν. Δ. περνά νόμο (3351/2007) που χαλαρώνει τις προδιαγραφές ασφαλείας, ο οποίος όμως κατά την αντιπολίτευση «εξισώνει τους αεριτζήδες, τους ασυνεπείς και τους μπαταχτσήδες με τις συνεπείς επιχειρήσεις του κλάδου». Το αποτέλεσμα ήταν σίγουρα περισσότερες δουλειές, αλλά -όπως αποδείχθηκε και την προπερασμένη εβδομάδα- και περισσότεροι νεκροί.
Παρά τις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης για εξυπηρέτηση φίλιων συμφερόντων, θέλουμε να πιστεύουμε και θα δεχθούμε ότι ο νόμος του 2007 ήταν μια πολιτική επιλογή για αύξηση των θέσεων εργασίας. Μόνο που αυτή είναι μία ανησυχητική πολιτική επιλογή. Η κυβέρνηση δεν προωθεί την αύξηση της απασχόλησης με ευφάνταστες δημιουργικές πολιτικές, αλλά με επιστροφή σε καταστάσεις του παρελθόντος: Στο Πέραμα οι προϋποθέσεις ασφαλείας πάνε πλέον πίσω από το 1998.
Υπάρχουν δύο τρόποι για επιτευχθεί η οικονομική μεγέθυνση της χώρας. Ο ένας είναι με συμπίεση του εργατικού κόστους και φαλκίδευση των προνοιών για το περιβάλλον – «να γίνουμε Βουλγαρία», όπως θέλει μια έκφραση του συρμού. Ο άλλος -ο πιο δύσκολος- θέλει πολιτικές μείωσης του αντιπαραγωγικού κράτους, με μέτρα ενίσχυσης της καινοτομίας, της επανεκπαίδευσης των εργαζομένων κ. λπ. Το δυστύχημα στο Πέραμα μας αποκαλύπτει ότι η κυβέρνηση έκανε την πρώτη επιλογή.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 5.8.2008
