Αν είναι να μας ενώνει ο αθλητισμός και να μην μας χωρίζει η πολιτική γιατί δε καλούμε και τον κ. Αουγκούστο Πινοσέτ στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Εντάξει! Αν είναι να μας ενώνει ο αθλητισμός και να μην μας χωρίζει η πολιτική γιατί δε καλούμε και τον κ. Αουγκούστο Πινοσέτ στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Τον Ίντι Αμίν δυστυχώς δεν τον προκάναμε. Αποδήμησε εις Σατανάν και μας στέρησε μια χρυσή ευκαιρία να αποδείξουμε ότι ως χώρα και ως Πολιτεία δεν στεκόμαστε στις λεπτομέρειες των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά έχουμε μεγάλη καρδιά που χωρά όλους τους δικτάτορες. Κυρίως όσους δηλώνουν Αριστεροί…
Τη ιστορία την ξεκίνησε ο υφυπουργός Αθλητισμού κ. Γιώργος Λιάνης. Αν και τριγυρίζει τα κανάλια και τα ραδιόφωνα δηλώνοντας δημοσιογράφος υπέγραψε Πρωτόκολλο Αθλητικής συνεργασίας με τον Κουβανό ομόλογό του. Δεν αισθάνθηκε την υποχρέωση ως πολιτικός, ως (κατά δήλωσή του) δημοκράτης και επίσης ως δημοσιογράφος να ρωτήσει τον ομόλογό του κ. Ουμπέρτο Ροντρίκεζ Γκοντζάλες: «ρε, συ έχετε στα μπουντρούμια 24 συναδέλφους μου δημοσιογράφους με ποινές από 14-27 χρόνια κάθειρξης. Απελευθερώστε τους και μετά συζητάμε».
Αντιθέτως προσκάλεσε επίσημα τον Κουβανό δικτάτορα (εκτέλεσε 3 νέους τον περασμένο Απρίλιο) στους Ολυμπιακούς Αγώνες -μην υπολογίζοντας καν τις δημοκρατικές ευαισθησίες της Ευρώπης η οποία ορθώς είπε: «ως εδώ. Ή απελευθερώνονται οι δημοσιογράφοι ή εμείς σας γυρίζουμε την πλάτη».
Τη σκυτάλη πήρε ο υπουργός Εξωτερικών κ. Γ. Παπανδρέου. Ερωτηθείς δήλωσε: «υφίσταται μια κοινή θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ό,τι αφορά τις επισκέψεις υψηλών προσώπων στην Ε.Ε. ή της Ε.Ε. στην Κούβα, λόγω συγκεκριμένων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα αυτή. Ωστόσο, θα ήθελα να τονίσω το εξής: Σε ό,τι αφορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η θέση όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά της ίδιας της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, όπως και το Ολυμπιακό Πνεύμα επιτάσσει, είναι ότι ξεφεύγουμε από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις και αντιδικίες μέσα στο πλαίσιο του αθλητισμού. Ο αθλητισμός πρέπει να ενώνει. Κατ’ αρχήν, βεβαίως, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι. Εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά, βεβαίως, θα τα δούμε εάν υπάρχουν συγκεκριμένα προβλήματα για συγκεκριμένα πρόσωπα, λόγω του Σένγκεν.» Με άλλα λόγια: «εμείς θέλουμε η Ε.Ε. δεν μας αφήνει»…
Τι θα μπορούσε να πει; Κάτι σαν: «Βεβαίως και θα καλέσουμε Κουβανική αντιπροσωπεία. Θα καλέσουμε τον κ. Ραούλ Ριβιέρο που σαπίζει 8 μήνες τώρα στη φυλακή. Θα καλέσουμε επίσης τους δημοσιογράφους Μάριο Ενρίκε Μάγιο, Αντόλφο Φερνάντες Σεζ, και Ιβάν Χερνάντες Καρίλιο οι οποίοι διανύουν την 12η ημέρα απεργίας πείνας στη φυλακή. Θα καλούσαμε και τον κ. Φιντέλ Κάστρο να τον τιμήσουμε ως επαναστάτη, αν παρέμενε επαναστάτης και δεν κατέληγε δικτάτωρ. Δυστυχώς όμως τα στερνά τιμούν τα πρώτα και με 24 φυλακισμένους δημοσιογράφους ο κ. Κάστρο δεν έχει θέση στην Αθήνα…»
Η αφίσα των «Δημοσιογράφων χωρίς Σύνορα» γράφει: «Καλώς ήρθατε στην Κούβα, την μεγαλύτερη φυλακή των δημοσιογράφων στον κόσμο». Καλώς ήρθατε λοιπόν κ. Λιάνη, δημοσιογράφε κ. Λιάνη…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 28.8.2003
