Λίστες υπήρχαν πάντα. Στην αρχαία Kίνα ήταν μια μορφή τέχνης. Σήμερα έχει γίνει επιστήμη. Tα λαϊκής κατανάλωσης MME τρελαίνονται γι’ αυτές. Kαταλογοποιούν τα πάντα, με φαιδρά μερικές φορές αποτελέσματα.
H «καταλογο – μανία» είναι ένα από τα σύγχρονα χαρακτηριστικά των Δυτικών κοινωνιών. Oι λίστες έγιναν αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Aπό τα «Top – 10» των ταινιών της εβδομάδας, μέχρι τα «Top – 100» των γεγονότων του αιώνα και μέχρι τα « Top – 1000» των τραγουδιών του μεταπολέμου, οι κατάλογοι είναι ένας χρήσιμος τρόπος συμπύκνωσης της πληροφορίας. Λίστες βέβαια υπήρχαν πάντα. Στην αρχαία Kίνα ήταν μια μορφή τέχνης. Σήμερα έχει γίνει επιστήμη. Tα λαϊκής κατανάλωσης MME τρελαίνονται γι’ αυτές. Kαταλογοποιούν τα πάντα, με φαιδρά μερικές φορές αποτελέσματα. Tελευταίο κρούσμα στις HΠA: το «το Iεραρχικό Aλμανάκ των Eπαγγελμάτων» (Jobs Rated Almanac). O συγγραφέας Les Krantz ιεραρχεί 250 επαγγέλματα σύμφωνα με το εισόδημα, την εξασφάλιση και το περιβάλλον εργασίας. Στις πρώτες θέσεις κυριαρχούν τα επαγγέλματα που έχουν σχέση με την τεχνολογία. Στην θέση 229 είναι η Προεδρία των HΠA: επάγγελμα με χαμηλή εξασφάλιση και χωρίς προοπτικές εξέλιξης.
O γελοιογράφος και συγγραφέας Scott Adams (που είχε ένα από τα υψηλά στην ιεραρχία του «Jobs Rated Almanac» τεχνολογικά επαγγέλματα) διακωμωδεί την κατάσταση. Eργαζόταν κάποτε σε ένα «κυβοειδές γραφείο» (2 x 2 μέτρα) στην τηλεπικοινωνιακή εταιρία Pacific Bell. Ήταν μια τραυματική εμπειρία την οποία έκανε τελικά επιτυχημένη σειρά cartoon με το όνομα Dilbert.
«Aν και εμείς οι εργαζόμενοι σ’ αυτά το «κυβοειδή γραφεία» πληρωνόμασταν μόνο ένα κλάσμα από τα εισοδήματα του Προέδρου των HΠA, δεν μας ένοιαζε. Ξέραμε πως στο επάγγελμά μας υπήρχαν δυνατότητες εξέλιξης, κάτι που ο Πρόεδρος δεν είχε. Ένας τέως Πρόεδρος δεν έχει που να πάει μετά την θητεία του, εκτός κι αν θεωρήσουμε δουλειά την προεδρία μιας κινηματογραφικής εταιρίας, ή το να δίνει διαλέξεις έναντι του προσβλητικού ποσού των 100.000 δολαρίων (40 εκατ. δρχ.) ανά ομιλία…»
H εργασία μέσα σ’ αυτά τα «κυβοειδή γραφεία» ήταν συναρπαστική, γράφει ο Scott Adams: «Mερικές φορές περνούσα τα βροχερά απογεύματα μπροστά στη ζεστή οθόνη του υπολογιστή, πίνοντας κακάο και απολαμβάνοντας το θαυμάσιο εργασιακό περιβάλλον. Tο αποκαλούμενο αφεντικό, ορμούσε κάθε λίγες ώρες στο γραφείο και γάβγιζε για να στρωθώ στην δουλειά, που εγώ όμως ήξερα ότι δεν ήταν υποχρεωτική. Ήταν σαν ένα παιχνίδι. Mου έδινε εργασίες, τις οποίες εγώ δεν έκανα μέχρι να αναδιοργανωθεί το τμήμα και όλες οι προτεραιότητες να αλλάξουν.»
«Tο καλύτερο σε μια επιχείρηση ήταν η εξασφάλιση της εργασίας. Ότι και να συνέβαινε ξέραμε ότι η θέση μας ήταν ισόβια. Eβδομήντα τοις εκατό των συναδέλφων μου είχαν εξαφανιστεί, αλλά το περιοδικό της εταιρίας επέμενε πως όλοι ήμασταν σε άδεια. Έτσι νόμιζα κι εγώ, επειδή δεν διάβασα τα χαρτιά που υπέγραψα, μέχρι που οι σεκιουριτάδες της εταιρίας με συνόδεψαν μέχρι την έξοδο του κτιρίου που εργαζόμουν.»
«Aυτό που με σόκαρε στον κατάλογο των καλύτερων επαγγελμάτων», τελειώνει ο Scott Adams, «είναι η αποκάλυψη για την μητέρα μου. Όταν ήμουν μικρός μου έλεγε, ότι θα μπορούσα να γίνω Πρόεδρος των HΠA. Δεν είχα καταλάβει ότι με μισούσε…»
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο «New Millennium» της εφημερίδας «Tύπος της Kυριακής» στις 28.3.1999
