Οι πολίτες βρίσκονται στη φάση αναζήτησης της νέας τάξης πολιτικών πραγμάτων. Ψάχνουν τους σοβαρούς πολιτικούς και όχι αυτούς που κάνουν τις πιο φαντασμαγορικές πιρουέτες.
Η εμπιστοσύνη με την οποία αγκάλιασαν οι Ελληνες πολίτες τον νέο πρωθυπουργό δεν λέει πολλά για τον ίδιο. Ετσι κι αλλιώς, το μόνο που ήξερε το 80% των πολιτών που του έδωσε άμεσα ψήφο εμπιστοσύνης είναι ότι «ο κ. Λουκάς Παπαδήμος είναι σοβαρός άνθρωπος». Οι πολίτες έκλεισαν τα αυτιά τους στις συνήθεις διαβολές της απούσας -από κάθε ιστορικό κάλεσμα- αριστεράς «περί ανθρώπου των τραπεζών», «αρχιμάγειρα των “πλαστών” στατιστικών στοιχείων με τα οποία μπήκαμε στην ΟΝΕ» και είδαν την ελπίδα στο πρόσωπο του «γκρίζου» στην ενδυμασία και στη συμπεριφορά τεχνοκράτη.
Αυτή η αυθόρμητη ψήφος εμπιστοσύνης λέει πολλά. Οχι για τον κ. Παπαδήμο, αλλά για το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι κήνσορες επί παντός και θεράποντες ουδενός που πυροβολούν με παχιές λέξεις κάθε προσπάθεια ανάταξης της ελληνικής οικονομίας. Το γεγονός δηλαδή ότι η ελληνική κοινωνία δεν ακούει τις δελεαστικές προτάσεις περί 100.000 νέων προσλήψεων στο Δημόσιο και την αντίσταση στα «χαράτσια» που σάλπισε το ΚΚΕ είναι κακά μαντάτα σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, που μ’ αυτά (προσλήψεις) και μ’ αυτά (ανυπακοή στον νόμο) πορεύτηκε μέχρι σήμερα. Η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του φερόμενου ως «τραπεζίτη» κ. Παπαδήμου είναι η μεγαλύτερη ίσως ρωγμή στο υπάρχον πολιτικό σύστημα μετά τους «Αγανακτισμένους». Ο ελληνικός λαός το εννοούσε ότι πρέπει να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, αλλά ως «πολιτικό σύστημα» δεν εννοούσε μόνο τον δικομματισμό. Ξεκαθάρισε ότι θέλει πλέον τα πράγματα να γίνονται αλλιώς. Οχι «αριστερά αλλιώς», αλλά «σοβαρά αλλιώς».
Δεν ξέρουμε τι θα επιτύχει ο κ. Παπαδήμος στα ασφυκτικά χρονικά πλαίσια που έχει. Ετσι κι αλλιώς, ένας πρωθυπουργός δεν μπορεί να σώσει μια χώρα. Αυτό όμως που πρέπει να κρατήσουμε είναι η ανάταση της στιγμής· αυτό το 80% των πολιτών που δεν έχασε την εμπιστοσύνη του στην πολιτική, έχασε την εμπιστοσύνη του στους πολιτικούς.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι -ειδικά στη δεκαετία του ’80- κάθε φορά που εκδιδόταν μια νέα εφημερίδα κατακτούσε τις πρώτες μέρες την κορυφή των κυκλοφοριών. Ηταν ένα εμφανές όσο και κακό σημάδι για τις υπάρχουσες επιχειρήσεις Τύπου. Εδειχνε ότι οι πολίτες ζητούσαν κάτι διαφορετικό στην ενημέρωση που οι υπάρχουσες εφημερίδες δεν μπορούσαν να καλύψουν. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μετά κάθε νέα εκδοτική προσπάθεια ξεκινούσε με πολύ χαμηλές κυκλοφορίες. Οι πολίτες – πελάτες των ενημερωτικών προϊόντων δεν είχαν χάσει την εμπιστοσύνη τους μόνο στις υπάρχουσες εφημερίδες, δεν ήλπιζαν πλέον ότι κάτι επαρκές μπορεί να γεννηθεί. Ετσι, συνολικά, η βιομηχανία του Τύπου πέρασε στη φτώχεια και στην απαξία, κάτι που τώρα έχει δραματικές επιπτώσεις. Εφημερίδες μέσα στη γενική αδιαφορία και πολλές φορές με καγχασμούς του κοινού.
Οι πολίτες βρίσκονται στη φάση αναζήτησης της νέας τάξης πολιτικών πραγμάτων. Ψάχνουν τους σοβαρούς πολιτικούς και όχι αυτούς που κάνουν τις πιο φαντασμαγορικές πιρουέτες. Μετά από τόσο λαϊκισμό θέλουν να δουν σοβαρότητα. Το επόμενο βήμα θα είναι η απόρριψη της πολιτικής στο σύνολό της. Κι αυτό θα είναι δραματικό.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 17.11.2011