Οι δύο πρώτοι ηγέτες της μεταπολίτευσης κατάφεραν να δημιουργήσουν τις μεγάλες παρατάξεις που γνωρίζουμε σήμερα διότι πίστεψαν στο μπόλιασμα ιδεών και αντιλήψεων.
Το 1990 ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν «ξένο σώμα» στο ΠΑΣΟΚ. Ένας καθηγητής που για τους μουσάτους του κινήματος «προέκυψε από το πουθενά και θέλει να έχει κι άποψη!». Το ίδιο ήταν και το 1981 ο κ. Γιάννος Παπαντωνίου, ο αμερικανοσπουδαγμένος οικονομολόγος -ο οποίος έφερε μάλιστα και το κρίμα της προηγούμενης εργασίας του σε διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς. Πριν απ’ αυτόν την ίδια αντιμετώπιση είχαν όλοι οι κεντρώοι (με πρώτο τον Γεώργιο Μαύρο), που εισχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ, ενώ τώρα κατά τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζεται η κ. Δαμανάκη, και οι εκλεγέντες με το ψηφοδέλτιό του ανεξάρτητοι βουλευτές κ.κ. Ανδριανόπουλος, Μάνος και Ανδρουλάκης.
Αλλά σάμπως δεν ήταν ξένα σώματα για τη «Νέα Δημοκρατία» επί Κωνσταντίνου Καραμανλή οι κ.κ. Κώστας Μητσοτάκης, Μιχάλης Παπακωνσταντίνου και όλοι οι άλλοι της κεντρώας διεύρυνσης που έκανε ο εθνάρχης; Οι δύο πρώτοι ηγέτες της μεταπολίτευσης κατάφεραν να δημιουργήσουν τις μεγάλες παρατάξεις που γνωρίζουμε σήμερα διότι πίστεψαν στο μπόλιασμα ιδεών και αντιλήψεων. Ήξεραν πως η στατικότητα -η πολιτική αιμομιξία- δεν παράγει νέες προτάσεις. Δεν δημιουργεί αυτό το καινούργιο που αέναα χρειάζεται ο τόπος. Γνώριζαν εκ πείρας ότι η διαφορά είναι προϋπόθεση για να έχει ένα κόμμα στον πολιτικό ήλιο μοίρα.
Ας δούμε λίγο γενικότερα το ζήτημα. Αν προσέξουμε την ιστορία, θα δούμε ότι όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί ήταν οι ανοιχτοί σε δάνεια πολιτισμοί. Η αρχαία Ελλάδα δεν θα ζούσε ποτέ την χρυσή της περίοδο αν οι σοφοί της δεν ενσωμάτωναν στην συλλογιστική τους ιδέες και αντιλήψεις από τον εξωελλαδικό χώρο (Σ.Σ.: ακόμη και το αλφάβητό μας φοινικικό είναι). Η αναγέννηση δεν θα γινόταν ποτέ στην Ιταλία αν δεν κατέφευγαν εκεί οι Βυζαντινοί λόγιοι που μετέφεραν τις αντιλήψεις της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι ΗΠΑ δεν θα μεταμορφωνόταν ποτέ σε αυτό που είναι σήμερα αν δεν ακολουθούσαν τόσα χρόνια πολιτική ανοιχτών θυρών, αν δεν γινόταν το πολυπολιτισμικό εργαστήρι του 20ου αιώνα. Όταν συντίθενται διαφορές πάντα προκύπτει κάτι καλύτερο για τον χώρο όπου γίνεται η σύνθεση.
Αυτό διδάσκει εξάλλου και η φύση. Η αιμομιξία δημιουργεί τερατογενέσεις. Η σύνθεση διαφορετικών γονιδίων είναι που κάνει τα όντα να εξελίσσονται και να επιβιώνουν σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον.
Η διαφορά όμως πάντα προκαλεί τα συντηρητικά ανακλαστικά των κοινωνικών ομάδων. Αυτό σε ένα βαθμό είναι φυσικό, επειδή σκέφτονται με στατικούς όρους. Δεν βλέπουν την διαφορά ως μια δυναμική διαδικασία που μεγαλώνει την πίτα, βλέπουν τον διαφορετικό ως δυνάμει νομέα της υπάρχουσας κατάστασης. Έτσι οι μουσάτοι του ΠΑΣΟΚ πάντα έβλεπαν με καχυποψία όλα τα ανοίγματα που οι δύο ηγέτες του έκαναν. Αν μπορούσαν να τα σταματήσουν θα το έκαναν. Προς όφελος όμως του ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο κ. Κώστας Σημίτης επεδίωξαν συστηματικά κι επέτυχαν τη συνεχή διεύρυνση του κόμματός τους με στελέχη και ιδέες. Μπόλιαζαν συνεχώς τον κεντροαριστερό χώρο, ο οποίος δι’ αυτού του τρόπου έβγαζε διαρκώς νέα κλαδιά, έφτιαχνε συνεχώς καινούργιες συνθέσεις και νέες προτάσεις για την ελληνική κοινωνία. Γι’ αυτό και κατάφερε να έχει μια 20ετή κυβερνητική παρουσία.
Η Αριστερά προέβαλλε χρόνια τώρα το σύνθημα «δικαίωμα στη διαφορά». Έκανε λάθος. Για τους κοινωνικούς σχηματισμούς η διαφορά δεν είναι ένα (έστω απαράγραπτο) δικαίωμα, το οποίο η πλειοψηφία οφείλει να σέβεται. Είναι πολύ περισσότερο απ’ αυτό. Η διαφορά είναι όρος επιβίωσης σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Όσοι δεν μας πιστεύουν ας διαβάσουν λίγο παλαιοντολογία. Τα μουσεία φυσικής ιστορίας είναι γεμάτα απολιθώματα οργανισμών που δεν κατάφεραν να μπολιαστούν, δεν κατάφεραν να αλλάξουν…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 3.10.2004
