ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ
    Κυριακή, 16 Φεβρουαρίου, 2025
    NEWSLETTER
    NEWSLETTER

    H Κανκούν του Καραγκιόζη

    Kόσμος

    «Τα δικά σας δικά μας και τα δικά μας δικά μας» ήταν η απάντηση των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον Τρίτο Κόσμο που ζήτησε τη δικαιοσύνη του εμπορίου.

    Με τη σύνοδο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) ελάχιστα ασχοληθήκαμε στην Ελλάδα. Πιθανώς γιατί έχει να κάνει με τα βαρετά ζητήματα του διεθνούς εμπορίου. Ίσως γιατί αυτού του είδους οι διαπραγματεύσεις γίνονται σε άπταιστο γραφειοκρατική γλώσσα. Ίσως πάλι γιατί κανείς δεν μοιάζει να έχει ολοκληρωμένη πρόταση. Είναι ενδεικτική η αμηχανία της Αριστεράς -η μόνη παράταξη στην Ελλάδα ασχολείται με αυτά τα θέματα. Αφενός αποστρέφεται την «φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση» που θέλει εμπόριο χωρίς δασμούς κι επιδοτήσεις κι αφετέρου αποστρέφεται τα αποτελέσματα των κλειστών αγορών της Δύσης τα οποία είναι οι λιμοί και η φτώχεια στον Τρίτο Κόσμο. (Μια εξαιρετική ανάλυση για το θέμα είχε χθες στην «Αυγή» ο κ. Aγγελος Τσέκερης. Έθεσε γλαφυρά την πολυπλοκότητα του ζητήματος, αλλά κατέληξε στη γνωστή συνθηματολογία της Αριστεράς: «Οι δικές μας απαντήσεις: α) οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη και β) ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, είναι πολύ εγγύτερα στον πυρήνα του προβλήματος από κάθε υποκριτικό ερώτημα», κατέληξε).

    Τα συνθήματα βολεύουν μια χαρά για την διατήρηση απηρχαιωμένων αντιλήψεων. Δεν μπορούν όμως να γίνουν εφαρμόσιμη πολιτική. Το τελευταίο (κατά Ντε Γκώλ) «είναι η επιλογή μεταξύ δυσχερειών». Το δίλημμα που αντιμετωπίζει λοιπόν όλος ο δυτικός κόσμος (της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης) είναι απλό: ή θα συνεχίζει να επιδοτεί τους αγρότες του και θα συνεχίσει να πολιορκείται από μετανάστες ή θα κόψει τις επιδοτήσεις και τους δασμούς για να μπορέσουν να εισαχθούν στις δυτικές αγορές τα προϊόντα του Τρίτου Κόσμου. Το σχήμα «και οι επιδοτήσεις ολόκληρες και οι Αφρικανοί χορτάτοι» δεν δουλεύει στον πραγματικό κόσμο. Μόνο στις φαντασιώσεις της Αριστεράς.

    Προς το παρόν οι πολιτικοί μας ακολουθούν την γνωστή αντιφιλελεύθερη πολιτική της στρουθοκαμήλου. Π.χ.: το 1995 ΗΠΑ και Ε.Ε. υποσχέθηκαν να επιτρέψουν την πώληση κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων από τις φτωχές χώρες στις αγορές μας. Μέχρι στιγμής απελευθερώθηκε μόνο το εμπόριο …αλεξίπτωτων.

    Υπάρχουν 2,8 δισεκατομμύρια άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας των 2 δολαρίων ημερησίως. (Στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ υπάρχουν επίσης εκατομμύρια γελάδια που επιδοτούνται από το κράτος με 2 δολάρια ημερησίως). Οι άνθρωποι αυτοί δεν πάσχουν εξαιτίας της «νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης» αλλά από την έλλειψή της. Μπορούν να παράγουν φθηνά πολλά προϊόντα αλλά δεν έχουν που να τα πουλήσουν, επειδή κοντόφθαλμες πολιτικές ηγεσίες (σαν τις ευρωπαϊκές ή του Τζορτζ Μπους) βλέπουν το δέντρο των συντεχνιών που τους πολιορκούν και χάνουν το δάσος της παγκόσμιας ευημερίας και -κατ’ επέκταση- ασφάλειας. Μόνο που η Δύση πρέπει να επιλέξει. Ή θα φτάνουν τα προϊόντα του Τρίτου Κόσμου στις αγορές της, ή οι παραγωγοί αυτών των προϊόντων στις ακτές της. Δεν μπορεί εσαεί να φτιάχνουμε βουνά από βούτυρο στην Ευρώπη και κάτω από τη Μεσόγειο να μην υπάρχει ψωμί…

    Το Κανκούν απέτυχε με αποκλειστική ευθύνη της Δύσης. Μέρος αυτής είναι και η Ελλάδα μαζί με τους πολιτικούς και τα κόμματά της. Ας το θυμόμαστε αυτό την επόμενη φορά που θα κλαίμε και θα καταριόμαστε για την κατάσταση στον Τρίτο Κόσμο…

    Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 17.9.2003