Είναι εύλογοι οι προβληματισμοί που διατυπώθηκαν μετά την απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) να καλέσει σε ακρόαση κάποιους τράπερ να απολογηθούν για τις «Ρίμες που “στάζουν” μίσος και βίαιες εικόνες» («Καθημερινή», 13.11.2024).
«Μήπως οι νέοι που την προτιμούν την αντιμετωπίζουν σαν ένα εξωτικό άκουσμα, σαν “κινηματογράφο για το αυτί”, σαν μια ανέμελη διασκέδαση; Σε όλους μας αρέσουν οι γκανγκστερικές ταινίες με τις άγριες δολοφονίες και τις παράνομες δοσοληψίες, αλλά δεν τις μεταφέρουμε στην καθημερινότητά μας», έγραψε ο μουσικολόγος κ. Γιώργος Μυζάλης. «Κατά κανόνα η μουσική γεννιέται μέσα στην κοινωνία και όχι το αντίστροφο» σημείωσε ο μουσικοκριτικός κ. Σπήλιος Λαμπρόπουλος.
Η νομικός κ. Ειρήνη Σταματούδη επισήμανε επίσης ότι «δεν είναι σαφές ότι το ΕΣΡ έχει αρμοδιότητα σε κανάλια τα οποία ελέγχονται πλήρως από το YouΤube, που δεν είναι εγκατεστημένο στην Ελλάδα». Αληθές: το ΕΣΡ είναι Εθνικό Συμβούλιο και ουχί διεθνικό, αλλά πρέπει επίσης να δούμε ποια είναι η δουλειά του. Είναι Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης ή ασχολείται γενικώς με όλες τις μορφές έκφρασης; Το αναφέρουμε διότι κυκλοφορούν και πολλά κόμικς που «στάζουν μίσος και βίαιες εικόνες». Μήπως να ασχοληθεί το ΕΣΡ και με αυτά;
Στις φιλελεύθερες χώρες (όπως οφείλει να είναι η Ελλάδα), «η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται» (άρθρο 14 Συντάγματος). Το ΕΣΡ νομιμοποιείται να ασκεί λογοκρισία διότι τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα χρησιμοποιούν δημόσια περιουσία για τη μετάδοση του μηνύματός τους. Γι’ αυτό φτιάξαμε κοτζάμ (και χωριστό) άρθρο 15 που προβλέπει τον «άμεσο έλεγχο του κράτους» ο οποίος «έχει ως σκοπό (…) την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλουν η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, καθώς και τον σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας».
Γράφαμε και παλιότερα ότι «σε αντίθεση με τον Τύπο, τη φωνογραφία, τον κινηματογράφο, το βίντεο, το Διαδίκτυο, που χρησιμοποιούν μόνο δικά τους μέσα για τη μετάδοση του μηνύματος (…) η ραδιοτηλεόραση χρησιμοποιεί δημόσια περιουσία. Ο έλεγχος και τελικά η λογοκρισία του ΕΣΡ νομιμοποιείται στη βάση των κοινών περιουσιακών δικαιωμάτων επί των συχνοτήτων. (…) Η αναλογία στον φυσικό χώρο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί είναι η διαφορά διαμερισμάτων και κοινοχρήστων χώρων μιας πολυκατοικίας. Στο σπίτι του καθένας μπορεί να κρεμάσει όποιο έργο τέχνης θέλει. Στους κοινόχρηστους χώρους, τα έργα που θα μπουν πρέπει να έχουν τη συναίνεση της πλειοψηφίας των ενοίκων» («Καθημερινή», 18.11.2006).
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 14.11.2024
