Ενα, δύο, τρία, πολλά ΝΠΔΔ

Τον καβγά Γεωργιάδη – Πολάκη τον είδαμε. Ακούσαμε για δικαστήρια και παντελόνια, για το ΚΕΕΛΠΝΟ και το εργοστάσιο ζάχαρης στο Πλατύ. Εχει όμως ενδιαφέρον να δούμε και το πλαίσιο μέσα στο οποίο έδειξαν το αντριλίκι τους.

Το σκηνικό ήταν η επιτροπή της Βουλής, όπου συζητιόταν ένα νομοσχέδιο, από αυτά που περνούν ασυζήτητα στον δημόσιο διάλογο· η «Σύσταση του Συλλόγου Διαιτολόγων Διατροφολόγων Ελλάδος». Βεβαίως, κάποιος ξένος θα απορούσε. Χρειάζεται νόμος για να φτιάξουν κάποιοι ιδιώτες τον σύλλογό τους; Δεν μπορούν να μαζευτούν, να φτιάξουν καταστατικό και να το καταθέσουν σε κάποια αρμόδια αρχή και όχι κατ’ ανάγκην στα δικαστήρια, τα οποία έτσι κι αλλιώς λυγίζουν από μέγα άχθος εκκρεμών υποθέσεων;

Η απάντηση είναι «όχι», διότι συστήνεται ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου. Τι στην ευχή; ΝΠΔΔ ένας σύλλογος ιδιωτών επιστημόνων; Τι είναι; Η Εκκλησία της Ελλάδος ή κάποιο ελληνικό και τάχαμου αυτοδιοικούμενο ΑΕΙ; Μην είναι το ΤΕΕ ή ιατρικός, δικηγορικός σύλλογος; Γιατί πρέπει να συζητήσει ο Αδωνις Γεωργιάδης με τον Παύλο Πολάκη τη «ρύθμιση των οργανωτικών, διοικητικών και λοιπών ζητημάτων που απαιτούνται για την εύρυθμη λειτουργία» του ΣΔΔΕ; Για να βρουν ευκαιρία να τσακωθούν; Ετσι κι αλλιώς, όπως γράφει το ν/σ, ο σύλλογος «δεν χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό και έχει δική του περιουσία, οικονομική, διοικητική και διαχειριστική αυτοτέλεια». Γιατί πρέπει να εγκριθούν από τη Βουλή «η επιστημονική προαγωγή των μελών του, η διοργάνωση και εποπτεία εκπαιδευτικών και επιστημονικών προγραμμάτων και εκδηλώσεων, η παροχή υπηρεσιών συνεχιζόμενης επαγγελματικής κατάρτισης»;

Η πρώτη απάντηση είναι: Ετσι γίνονται όλα στην Ελλάδα. Χρειάζονται τον νόμο τους, ασχέτως αν οι νόμοι σπανίως τηρούνται και ίσως το ένα φέρνει τ’ άλλο. Μήπως το ΝΠΔΔ είναι κάτι σαν στάτους, η κορωνίδα των συλλόγων; Η αποκαλούμενη «κατοχύρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων», που επί της ουσίας είναι η απαγόρευση άσκησης κάποιου επαγγέλματος από τρίτους, θα μπορούσε να είναι μια διοικητική απόφαση ίση με την έκταση του άρθρου 29, ήτοι 230 λέξεις έναντι των 7.700 που έχει όλο το νομοσχέδιο.

Το μυστικό βρίσκεται στην προσθήκη ενός ακόμη στρώματος γραφειοκρατίας. Κάποιος διατροφολόγος με πτυχίο και μεταπτυχιακό δεν θα μπορεί να ασκεί το επάγγελμα αν δεν υπάρχει (όπως γράφει το ν/σ) «στην είσοδο του γραφείου του πινακίδα στην οποία αναγράφεται η ένδειξη «Νόμιμο Γραφείο Διαιτολόγου – Διατροφολόγου», η οποία χορηγείται από τον ΣΔΔΕ». Οσο για την εγγραφή, όπως λεπτομερώς ορίζεται, απαιτούνται 40 ευρώ συν 60 ετησίως για την ανανέωσή της.