Όταν ένα πρόβλημα για την ελευθερία του Τύπου μπαίνει στο κομματικό μαγγανοπήγαδο απλώς ανακυκλώνεται.
Η χαρά των τρολ του ΣΥΡΙΖΑ (επισήμων και ανεπίσημων) έχει γίνει η νέα έκθεση των «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα», η οποία σύμφωνα με το left.gr «Mπράβο, Μητσοτάκη, ξεπεράσαμε το Τσαντ: Στην 107η θέση στην Ελευθερία του Τύπου η Ελλάδα» (3.5.2023). Από κοντά και ο ευρωβουλευτής κ. Δημήτρης Παπαδημούλης ο οποίος τουίταρε: «RSF: 107η η Ελλάδα παγκοσμίως! Τελευταία στους 27 της ΕΕ κ στα Βαλκάνια! Η Κυβέρνηση @atsipras την βρήκε στη θέση 91 κ την παρέδωσε στην θέση 65. Στα 4 χρόνια #Μητσοτακη, 42 θέσεις κάτω! Αλλος 1 λόγος για να φύγουν!» (3.5.2023).
Η αλήθεια είναι πως και τούτη η κυβέρνηση έβαλε το χεράκι της για να γίνει ασφυκτικότερο το ήδη ασφυκτικό πλαίσιο που κληρονόμησε. Οπως γράφει η έκθεση των Reporter Sans Frontiere, «το σκάνδαλο των υποκλοπών αποκάλυψε ότι η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών παρακολουθούσε πολλούς δημοσιογράφους. Επιπλέον οι “SLAPPs” (Strategic Lawsuit Against Public Participation: μηνύσεις και αγωγές που γίνονται –πρωτίστως εναντίον δημοσιογράφων– για εκφοβισμό και μη συμμετοχή στον δημόσιο διάλογο) είναι κοινή πρακτική». Στην έκθεση αναφέρεται ότι ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός της μη εξιχνίασης της δολοφονίας του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, ενώ μπλέκει τις εκτιμήσεις που έκανε η εφημερίδα «Αυγή» για τον ρόλο του ΕΣΡ, αλλά το 2021. Με όποιον δάσκαλο καθίσεις…
Εχουμε σημειώσει πολλάκις το ασφυκτικό πλαίσιο λογοκρισίας που πολλά –μα, πάρα πολλά!– νομοθετήματα έχουν δημιουργήσει για τους Ελληνες δημοσιογράφους, συγγραφείς, καλλιτέχνες και άλλους που συμμετέχουν στο δημόσιο γίγνεσθαι. Σημειώναμε ότι ο μόνος λόγος που δεν επικρατεί απόλυτη σιωπή στη χώρα είναι επειδή ο νόμοι ψηφίζονται για να αντιμετωπιστούν συγκυριακά προβλήματα και μετά μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της νομοθεσίας, μέχρι να τα ανακαλύψει κάποιος δικηγόρος και να ασκήσει διώξεις με βάση αυτούς τους απερίσκεπτους νόμους.
Τούτη η κυβέρνηση ακολούθησε την ίδια πεπατημένη. Νομοθέτησε στο γόνατο δίχως ποτέ να σκεφτεί ότι οι νόμοι δεν λήγουν, όπως τα τρόφιμα, αλλά ισχύουν εσαεί μέχρι να αναθεωρηθούν. Μια φιλελεύθερη κυβέρνηση θα καταργούσε λογοκριτικούς νόμους, αντί να προσθέτει και άλλους. Φευ!
Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν είναι ότι η έκθεση και η κριτική αδικούν την κυβέρνηση· έδωσε και η ίδια δικαιώματα. Είναι πως όταν ένα πρόβλημα μπαίνει στο κομματικό μαγγανοπήγαδο απλώς ανακυκλώνεται. Θα καταντήσει όπως η καταπολέμηση της διαφθοράς. Αντί να κάνουμε μηχανισμούς περιορισμού της και θεσμούς διαφάνειας (όπως η Δι@υγεια) ελπίζουμε διαρκώς ότι με τους «άλλους» θα ζήσουμε εμείς αγνά και οι άλλοι αγνότερα.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 4.5.2023