Το μεγαλύτερο θαύμα -και ίσως το μόνο- που ανέδειξε ο διαγωνισμός για τα «7 νέα θαύματα του κόσμου» ήταν η διοργάνωσή του.
Δεν ξέρουμε ποιο ακριβώς ήταν το κριτήριο στον. com διαγωνισμό για την ανάδειξη των «νέων επτά θαυμάτων του κόσμου». Μέτρησε ο όγκος των μνημείων; Η επιβλητικότητά τους; Η αναγνωρισιμότητά τους; Ο πληθυσμός των χωρών όπου βρίσκονται τα μνημεία τα οποία επιλέχθηκαν; (Διόλου απίθανο να λειτούργησε κάποιου τύπου «μνημειακός πατριωτισμός» σε κάποιες χώρες και οι κάτοικοί του να πλειοδότησαν σε ψήφους. Το μόνο περίεργο εδώ είναι πως η Ελλάδα, η οποία κάποτε έκανε εθνικό στόχο την πρώτη θέση στη «Γιουροβίζιον», γλίτωσε από ένα τέτοιο πυρετό.)
Σίγουρα δεν αποτυπώθηκε η καλλιτεχνική αξία των μνημείων. Αυτή αφενός δεν μετριέται με δημοψηφίσματα, και αφετέρου κανείς δεν θα μπορέσει να πείσει ότι ο ογκόλιθος πάνω από το Ρίο Ντε Τζανέιρο είναι πιο όμορφος από το Τατζ Μαχάλ. Δεν μέτρησε επίσης η συμβολή αυτών των μνημείων στη διαμόρφωση του πολιτισμού. Είναι επιβλητική και όμορφη η ακρόπολη των Ινκας στο Μάτσου Πίτσου του Περού, αλλά επηρέασε ελάχιστα τον σύγχρονο πολιτισμό, αφού ανακαλύφτηκε μόλις πριν από ένα αιώνα.
Τελικά το μεγαλύτερο θαύμα -και ίσως το μόνο- που ανέδειξε αυτός ο διαγωνισμός ήταν η διοργάνωσή του. Ας το σκεφτούμε λίγο: μια ιδιωτική εταιρεία κατάφερε, χωρίς καμία βοήθεια από θεσμικούς φορείς (κράτη ή διεθνείς οργανισμούς), να διοργανώσει ψηφοφορία σε παγκόσμια κλίμακα στην οποία συμμετείχαν εκατό εκατομμύρια άνθρωποι! Για ένα διαγωνισμό, τον οποίο κάποιος θα χαρακτήριζε ανοησία, κινητοποιήθηκε το 1,6% του παγκόσμιου πληθυσμού! Σύμφωνα με διεθνείς μετρήσεις, το 25% όλων των κατοίκων της γης έμαθε για τη διοργάνωση πριν από την τελετή ανακήρυξης των «νέων επτά θαυμάτων». Κοτζάμ υπουργοί δυτικών κρατών με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά αναγκάστηκαν να κάνουν δηλώσεις έστω απαξίωσης του διαγωνισμού. (Δεν αναφερόμαστε μόνο στον ημέτερο κ. Γ. Βουλγαράκη -αυτός κάνει δηλώσεις με κάθε δυνατή αφορμή- αλλά τον υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας.)
Σε λίγα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται τα αποτελέσματα αυτού του διαγωνισμού. Ηταν ένα media-event, που θα ξεχαστεί, όπως τόσα του είδους του. Ηταν χρήσιμο όμως γιατί μας υπενθυμίζει ένα άλλο μεγάλο θαύμα. Την τεχνολογία που έχουμε στο γραφείο ή το κινητό μας. Κι αυτό είναι το 8ο και μεγαλύτερο θαύμα του σύγχρονου κόσμου. Δεν το βλέπουμε διότι βρίσκεται διαρκώς μπροστά στα μάτια μας. Είναι τόσο διάχυτο που χάνει τη λάμψη του.
Αυτή ίδια η τεχνολογία έκανε δυνατή τη μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας προχθές για την Πάρνηθα, αλλά και τον παγκόσμιο διαγωνισμό για τα μνημεία.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 11.7.2007
