Αν ο πολιτικός προϊστάμενος και πρωθυπουργός δεν μπορεί να γνωρίζει, η Βουλή δεν μπορεί να ρωτήσει, πιθανότατα θα γίνεται πάρτι εκεί μέσα και να μην το μαθαίνει κανείς.
Γράφαμε χθες ότι δεν θα μάθουμε ποτέ πόσοι από τους πόρους της ΕΥΠ κατευθύνονται σε ανόητες επιχειρήσεις, αντί των πραγματικών απειλών της πατρίδας. Οταν λέμε «δεν θα μάθουμε ποτέ», δεν εννοούμε φυσικά εμάς τους φορολογουμένους. Είναι καθ’ όλα λογικό να μην υπάρχει σε αυτόν τον βαθμό διαφάνεια. Αλλά, από την άλλη μεριά, ο πολιτικός προϊστάμενος και πρωθυπουργός δεν μπορεί να γνωρίζει, η Βουλή δεν μπορεί να ρωτήσει. Μπορεί, λοιπόν, να γίνεται πάρτι εκεί μέσα και να μην το μαθαίνει κανείς.
Το «πάρτι» δεν αφορά απλά μεροκάματα, εκτός έδρας και υπερωρίες. Συνηθισμένο το Δημόσιο από τέτοιες δαπάνες. Το πρόβλημα είναι ότι σε τέτοιο καθεστώς αδιαφάνειας όλα μπορούν να συμβούν, με ή χωρίς εντολή προϊσταμένων. Δηλαδή, άντε να πιστέψουμε (έστω και αν δεν υπάρχουν αποδείξεις) ότι ο πρωθυπουργός ήθελε να μαθαίνει τι λέει ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης. Ομως, τι στην ευχή τον ένοιαζε τι έκανε ο δημοσιογράφος Θανάσης Κουκάκης; Ρεπορτάζ για το «μαύρο» χρήμα έκανε, και την Τράπεζα Πειραιώς ερευνούσε. Προς τι τόση σπουδή, για διπλή παρακολούθηση και επίσημη και διά του Predator;
Η συζήτηση περί παρακολουθήσεων, για αντιπολιτευτικούς λόγους, επικεντρώθηκε στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, αν ήξερε ή ανέχθηκε ή διέταξε. Θεμιτά τα ερωτήματα διότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν ταμπού και όλες οι πράξεις της διοίκησης σε όλα τα επίπεδα πρέπει να υπόκεινται στον δημοκρατικό έλεγχο. Θα είναι ωστόσο λάθος να μην εξετάσουμε άλλες πτυχές, όπως π.χ. η ύπαρξη κυκλωμάτων εντός της υπηρεσίας που εξυπηρετούν διαφορετικές ατζέντες· είτε αυτές είναι οι χαχαμπούχα παλαιοεθνικιστικές (και γι’ αυτό η παρακολούθηση επιστημονικών συνεδρίων των Βλάχων) είτε άλλες που είναι με το αζημίωτο. Στη σκιά φυτρώνουν πολλά «μπουμπούκια», και μάλιστα όχι του καλύτερου φυράματος.
Το πρόβλημα όμως είναι πως, λόγω «απορρήτου», ούτε οι παράμετροι διαφθοράς μπορούν να ελεγχθούν. Οι πιθανοί λαδοπόντικες της ΕΥΠ μπορούν ελευθέρως να χορεύουν αφού η γάτα του ελέγχου είναι διαρκώς απούσα. Αν κάποιος βρεθεί ενώπιον της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας μπορεί να μην αποκριθεί. Αν τον ρωτήσουν, «καλά, ο Ανδρουλάκης ως πολιτειακός παράγων θα έχει κάποια μυστικά που ενδιαφέρουν τους εχθρούς. Ο Κουκάκης τι θα μπορούσε να τους πει; Πόσα υποκαταστήματα έχει η Τράπεζα Πειραιώς;» «Απόρρητον…», θα απαντήσει.
Το καθεστώς αδιαφάνειας, στο οποίο επιμένει η κυβέρνηση, είναι μπούμερανγκ. Στο τέλος δεν είναι υπόλογη μόνο για τις υποκλοπές που πιθανώς να την ενδιαφέρουν, αλλά και για κάθε μία από τις 15.475 επισυνδέσεις που γίνονται ετησίως για εθνικούς (και προπαντός για άλλους) λόγους.
