Μπράβο στην υπουργό Παιδείας που επισπεύδει κατά περίπου ένα μήνα την ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στα ΑΕΙ, αλλά αφού της μένει χρόνος μήπως ευκαιρεί να δώσει στη δημοσιότητα τους βαθμούς των υποψηφίων ανά λύκειο, όπως πεισματικά ζητάει ο κ. Στέφανος Μάνος;
Η άρνηση δημοσιοποίησης των δημόσιων δεδομένων αποτελεί καρκίνωμα για τη δημοκρατική πολιτεία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το νεόπλασμα είναι μικρό, αλλά οι γιατροί ξέρουν ότι από ένα τόσο δα μικρό μελάνωμα έχουν πεθάνει άνθρωποι. Είναι θέμα αρχής το κράτος να μην αποκρύπτει τις δραστηριότητές του, είτε σε κεντρικό επίπεδο είτε σε επίπεδο μονάδων. Είναι θέμα δημοκρατίας οι υπουργοί να σέβονται τους πολίτες που τους σιτίζουν και να δημοσιοποιούν ό,τι δεδομένο τους ζητηθεί. Είτε αυτό είναι, κατά την άποψή τους, μικρό ή μεγάλο, είτε χρήσιμο ή άχρηστο. Δεν κυβερνούν ελέω θείας βούλησης, αλλά εν ονόματι του λαού, ο οποίος, έχει δικαίωμα να μαθαίνει· πρέπει να ξέρει τι κάνει το αχανές κράτος που χρηματοδοτεί.
Ακούμε πολλά για την άρνηση της κ. Κεραμέως να δημοσιοποιήσει αυτά τα δεδομένα. Μπορεί να δώσουν παραπλανητική εικόνα για τα σχολεία, μπορεί να μετρούν την επάρκεια των φροντιστηρίων σε κάθε περιοχή· χιλιάδες «μπορεί». Αλλά πάλι σάμπως η Βουλή δεν δίνει παραπλανητική εικόνα, όταν τα κανάλια εστιάζουν την προσοχή τους μόνο στις «εντάσεις» που προκαλούνται; Μήπως πρέπει να γίνονται οι συνεδριάσεις κεκλεισμένων των θυρών ή, έστω, χωρίς τηλεοπτική κάλυψη, για να μην παρεξηγούμαστε; Πιο πειστική είναι η θεωρία ότι η κ. Κεραμέως δεν θέλει εντάσεις με τους συνδικαλιστές της Παιδείας την ώρα που ξεδιπλώνει το δικό της σχέδιο αξιολόγησης των σχολικών μονάδων. Αλλά πάλι φοβάται η Νίκη το θεριό; Ή μήπως θέλει τη δόξα της αξιολόγησης όλη δική της;
Ουδείς μπορεί να γνωρίζει πώς μπορεί να καταλήξει μια δημοσιευμένη πληροφορία. Μπορεί το αποτύπωμά της να είναι μικρό, όπως γίνεται με τις χιλιάδες ώρες τηλεοπτικής μετάδοσης των συνεδριάσεων των κοινοβουλευτικών επιτροπών. Ομως η Δημοκρατία μεγαλούργησε διά της διαφάνειας· η μία και μοναδική ιδέα ενός και μόνου ανθρώπου που επεξεργάστηκε τα δημόσια δεδομένα αξίζει περισσότερο απ’ όλες τις παρεξηγήσεις που αυτά μπορεί να προκαλέσουν.
Το εντυπωσιακό και πολύ κουραστικό σε αυτή τη χώρα είναι ότι χρειάζεται πολύς αγώνας για να υλοποιηθούν τα αυτονόητα. Το θεμιτό, το δημοκρατικό, το φυσιολογικό είναι η εξαίρεση και ίσως γι’ αυτό φτάσαμε να λέμε για «επανάσταση του αυτονόητου». Τα δημόσια δεδομένα δεν είναι δικά μας δεδομένα. Βρίσκονται στα συρτάρια των υπουργών και μόνο εν τη μεγαθυμία τους θα μας επιτρέψουν να ρίξουμε μια ματιά…