Για όσους αγαπούσαν πριν από την επιδημία το cocooning, τούτη η καραντίνα μοιάζει με Κυριακή.
Για όσους αγαπούσαν πριν από την επιδημία το cocooning, τούτη η καραντίνα μοιάζει με Κυριακή. Αλλά όχι σαν γιορτή και σχόλη. Ετσι κι αλλιώς, σχεδόν τίποτε δεν αλλάζει για όσους ασχολούμαστε με τη γραφή. Μπροστά στον υπολογιστή ήμασταν πριν από την πανδημία, μπροστά σε μια οθόνη καθόμαστε και τώρα. Την ίδια πλημμύρα πληροφοριών –κι ας είναι η παρούσα σχεδόν μονοθεματική– αντιμετωπίζουμε, το ίδιο άγχος έχουμε να μην τυχόν χάσουμε κάτι σημαντικό.
Ενα πράγμα μόνο αλλάζει. Στον εθελούσιο εγκλεισμό του παρελθόντος υπήρχε ένας επιπλέον φόβος πως κάποιο πάρτι γίνεται εκεί έξω. Hταν αυτή η αδιόρατη αγωνία πως κάτι σημαντικό συμβαίνει, και –τέλος πάντων– είναι η ίδια η ίδια η ζωή που χάνουμε. Τώρα η ιδιαίτερη πραγματικότητά μας έγινε κανονικότητα. Οι δρόμοι σιώπησαν, τα πάρτι σίγησαν, η απουσία από αυτό που λέγαμε ζωή έγινε καθολική. Αλλά το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια κρίση είναι να την αφήσουμε να πάει χαμένη. Σήμερα είναι η ευκαιρία να διαβάσουμε εκείνο το βιβλίο που αφήσαμε στο κομοδίνο, τώρα έχουμε τον χρόνο να δούμε τη σειρά που διαρκώς αναβάλλαμε.
Καλή λευτεριά σε όλους μας…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 21.3.2020
