Το πρόβλημα με τις πολιτικές αφίσες είναι σοβαρότερο από το γεγονός ότι είναι η τελευταία σταγόνα στο ποτήρι της ασχήμιας που χαρακτηρίζει τις ελληνικές πόλεις.
Δεν θα επιμείνουμε πολύ στον νόμο που απαγορεύει την αφισοκόλληση. Έτσι κι αλλιώς οι νόμοι στην Ελλάδα ψηφίζονται για να έχει δουλειά η Βουλή και να κάνουν οι υπουργοί δηλώσεις ότι λύνουν «οριστικώς» κάποιο πρόβλημα. Μετά ισχύει το δίκαιο του πεζοδρομίου. Καθένας βαφτίζει νόμο ό,τι θεωρεί δίκιο του κι επικρατεί η πλήρης ανομία. Ειδικά σε ανθρώπους που γαλουχήθηκαν στα παρανόμως καταληφθέντα σχολεία και ΑΕΙ είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για την αξία του νόμου. Στην γενιά της ρηχής Αριστεράς η επίκληση της νομιμότητας είναι σαν την επίκληση του Διαφωτισμού στις ισλαμικές χώρες. Δεν είναι απλώς άγνωστος, δεν τους ενδιαφέρει κι όλας. Αφήστε που θα έχετε και κήρυγμα ότι ιστορικώς οι καπιταλιστές βασάνιζαν τους μαύρους.
Το πρώτο πρόβλημα με τις πολιτικές αφίσες είναι ότι προσθέτουν μια ακόμη σταγόνα στην ασχήμια των ελληνικών πόλεων.
Αν δεν υπήρχαν όλες οι άλλες αφίσες, όλα τα άλλα στίγματα στον δημόσιο χώρο (από τα αυτοκόλλητα των κλειδαράδων, μέχρι τα «Ενοικιάζεται» και μέχρι τις περίεργες μουντζούρες που δηλώνουν γκράφιτι), μόνο οι πουριτανοί των δρόμων θα ενοχλούνταν από τις αφίσες της κ. Ρένας Δούρου, που είναι πολύ πιο όμορφη από την «μαντάμ Μέρκελ» η φάτσα της οποίας «κοσμεί» τους δρόμους κάποιας Γερμανικής πόλης.
Βεβαίως η φωτογραφία -την οποία κυκλοφορούν στο διαδίκτυο οπαδοί και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, για να αποδείξουν το δίκιο της δικής τους αφισορύπανσης- είναι ένα απλό ενσταντανέ. Δεν λέει ολόκληρη την ιστορία. Δεν απαντά, για παράδειγμα, σε κάποια ερωτήματα. «Το CDU πήρε άδεια για να κρεμάσει κάποιες αφίσες της αρχηγού του σε κάποια συγκεκριμένα σημεία της πόλης;» ή εφαρμόζεται και στην Γερμανία το ελληνικό σύστημα, «μπάτε πολιτικοί αφισοκολήστε»; Ή «ποιος επωμίζεται το κόστος του αφισοκαθαρισμού» ο δήμος ή εκείνοι που κρέμασαν τις αφίσες; Η φωτογραφία δείχνει απλώς την αφίσα της κ. Μέρκελ σε μια κολόνα, αλλά δείχνει και κάτι άλλο: τους καθαρούς από γκραφίτι τοίχους, την καθαρή κολόνα από «Πωλείται», «Κλειδαράς 33.33.333», τους υδραυλικούς, τους μπογιατζήδες, ή όποιον τέλος πάντων προλαβαίνει να ρυπάνει τον δημόσιο χώρο.
Το πρόβλημα με τις πολιτικές αφίσες είναι σοβαρότερο από το γεγονός ότι είναι η τελευταία σταγόνα στο ποτήρι της ασχήμιας που χαρακτηρίζει τις ελληνικές πόλεις. Δυστυχώς αυτές οι αφίσες έχουν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα ρύπανσης. Νομίζουν κάποιοι ότι η πολιτική δεν έχει και παιδευτικό χαρακτήρα; Με ποιο δημοκρατικό σθένος ο κ. Γαβριήλ Σακελλαρίδης ή όποιος εκλεγεί δήμαρχος της Αθήνας θα βάλει πρόστιμο σε ένα ΧΧΧ club για αφισορύπανση, χωρίς να κατηγορηθεί για μεροληψία υπέρ του κόμματός του, ή «πολιτικού συστήματος που υπηρετεί»; Πως θα πεισθούν τα παιδιά να μην σκεπάζουν τις πινακίδες οδικής κυκλοφορίας με αυτοκόλλητα, κάτι που είναι κι επικίνδυνο για τους οδηγούς;
Πως, τέλος πάντων με τέτοιες πρακτικές των κομμάτων, πως θα θεραπεύσουμε την «ιλαρά που μαστίζει τις πόλεις», όλα εκείνα τα χαρτάκια, τις αφίσες, τα αυτοκόλλητα, που βασανίζουν την όψη του αστικού μας περιβάλλοντος; Δεν πρέπει από κάπου να κάνουμε μια αρχή; Δεν πρέπει τα πολιτικά κόμματα που επαίρονται ότι είναι στην ηγεσία της κοινωνίας να δώσουν το καλό παράδειγμα;
Υ.Γ.: Ακούω ήδη τον αντίλογο: «ναι, αλλά για το νομοσχέδιο Στουρνάρα που θα καταστρέψει τον αιγιαλό, δεν λες τίποτε». Σωστό κι αυτό, όπως είναι ορθός και ο ισχυρισμός ότι «ο καπιταλισμός καταπίεζε τους μαύρους» (ο κομμουνισμός δεν έκανε διακρίσεις· τους καταπίεζε όλους εξίσου). Αλλά σε μια χώρα που δεν μπορούμε να βρούμε ένα κοινό τόπο για την αφισορύπανση θα μπορέσουμε ποτέ να συζητήσουμε σοβαρά το σωστό μείγμα ανάπτυξης και προστασίας του περιβάλλοντος;
Δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας «Καθημερινή» στις 12.5.2014
