Το άφρον παιχνιδάκι με την κοσμική εξουσία, που τόσο πιστά και ανεξέλεγκτα ο Αρχιεπίσκοπος έπαιξε όλα αυτά τα χρόνια τελικά θα το πληρώσει η Ελλάς.
Το πιθανότερο είναι πως ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών θα παραιτηθεί.
Το βάρος των αποκαλύψεων είναι, πλέον, τεράστιο. Ακόμη και αν δεν έχει σχέση με όσα του καταμαρτυρούν τον τελευταίο μήνα -πράγμα απίθανο- τα ψεύδη που εκπορεύτηκαν από την Αρχιεπισκοπή αποτελούν την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την παραίτηση.
Ο βόρβορος στην Εκκλησία δεν μπορεί άλλο να διογκωθεί. Πλήττει εκτός της Εκκλησίας και την πατρίδα. Οι εξελίξεις στο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων δείχνουν ξεκάθαρα πως η ιστορία ξεφεύγει πλέον από τα όρια της ηθικής. Το παιχνίδι έχει γίνει πολιτικό, όπως ακριβώς το σχεδίασαν οι εμπνευστές των και από ‘δω και πέρα μόνο ζημίες στη χώρα έχει να προσφέρει.
Η Ελλάδα ζημιώθηκε πολύ. Το άφρον παιχνιδάκι με την κοσμική εξουσία, που τόσο πιστά και ανεξέλεγκτα ο Αρχιεπίσκοπος έπαιξε όλα αυτά τα χρόνια, τελικά, θα το πληρώσουμε όλοι. Η ματαιοδοξία της πολιτικής χωρίς τον απαραίτητο δημοκρατικό έλεγχο πάντα δημιουργεί αυτού του τύπου τα φαινόμενα. Δεν μπορεί χωρίς λαϊκή εντολή κάποιος να ασκεί εξωτερική πολιτική. Κάνει ζημιά στη χώρα, έστω -ας το δεχθούμε αυτό- ότι έχει τις καλύτερες των προθέσεων. Οι δημοκρατικές λειτουργίες δεν προέκυψαν εκ Θεού. Ήταν το απόσταγμα μιας μακράς ιστορικής εμπειρίας. Δοκιμάσαμε πράγματα και αποτύχαμε, πληρώσαμε τις αποτυχίες και καταλάβαμε, ύστερα από πολλούς θρήνους, ότι η δημοκρατική λειτουργία σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής μπορεί να έχει πολλά ελαττώματα, αλλά μας σώζει από τα μεγάλα λάθη.
Γι’ αυτό υπάρχει κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Γι’ αυτό η πρώτη αποφασίζει και η δεύτερη κρίνει και επικρίνει. Από τη σύνθεση των απόψεων προκύπτει η καλύτερη απόφαση. Από τη σύγκρουση των κοσμικών εξουσιών ωφελείται η χώρα. Σε ό,τι αφορά την κοσμική εξουσία κατατίθενται πολλές προτάσεις και διά της σκληρής (πολλές φορές) διαδικασίας προκύπτει η καλύτερη απόφαση. Έτσι, προχωρούν οι κοινωνίες μπροστά. Με συγκρούσεις και λάθη.
Ο Αρχιεπίσκοπος αποφάσισε να παίξει διπλό ρόλο. Χρησιμοποίησε τη θέση του για να περάσει πολιτικές θέσεις, που κανονικά έπρεπε να σφυρηλατηθούν στον άκμονα της πολιτικής αντιπαράθεσης. Αντ’ αυτού όμως, ενδεδυμένος το ράσο, δεν δεχόταν ουδεμία κριτική στα λεγόμενά του. Ήταν πολλές οι φορές που το γραφείο Τύπου του λειτούργησε λογοκριτικά σε διευθυντές εφημερίδων και περισσότερο ραδιοφωνικών σταθμών για να λογοκριθούν δημοσιογράφοι, οι οποίοι πολιτικά διαφωνούσαν με τις απόψεις του. Λειτουργούσε ως πολιτικός εν κενώ κριτικής. Άλλα έτσι κι αλλιώς, ακόμη κι αν εξαιρέσουμε τη χυδαία πρακτική της παρέμβασης σε διευθυντές για την αποσιώπηση της διαφωνίας, βρισκόταν σε πλεονεκτική θέση ως κήρυκας του λόγου του Θεού. Για παράδειγμα: Όταν υποστήριξε ότι «Η Τουρκία δεν έχει θέση στην Ευρώπη», αυτό ήταν άποψη του Αρχιεπισκόπου (εκπροσώπου του Θεού) Χριστόδουλου ή του πολιτικού Χριστόδουλου; Ο πιστός πώς ξεχωρίζει τα δύο;
Χρησιμοποίησε τη θρησκευτική του θέση ο κ. Χριστόδουλος για να προωθήσει την κοσμική του ατζέντα. Είχε κάθε δικαίωμα ως πολίτης αυτής της χώρας να το πράξει. Όχι, όμως, να χρησιμοποιήσει για την προώθηση αυτής της ατζέντας την εκκλησιαστική του θέση. Σωστές ή λάθος οι απόψεις του έπρεπε να μπαίνει διαρκώς στο αμόνι της κριτικής και της αντιπαράθεσης. Έτσι γίνεται στη Δημοκρατία κι έτσι πρέπει να γίνεται για να προκύπτουν οι καλύτερες δυνατές λύσεις.
Το πιθανότερο είναι πως ο Αρχιεπίσκοπος θα παραιτηθεί. Καλά θα κάνει. Τα ανομήματά του είναι, πλέον, πολλά. Τα ψεύδη περισσότερα. Αυτό, όμως, που πρέπει να καταλάβουμε είναι πως πρέπει να ηττηθεί και η αντίληψη ότι κάποιοι πολιτικοί εκ της θέσεώς τους (π.χ. στην Αρχιεπισκοπή) μπορούν άκριτα να περιφέρουν τις απόψεις των και τις μισαλλοδοξίες των. Ότι μπορούν να υπερσκελίζουν τάχα μου «ελέω Θεού» τη λαϊκή θέληση, όπως αυτή αποτυπώνεται στη Βουλή και την κυβέρνηση.
Αυτή η αντίληψη πρέπει να ηττηθεί. Αυτό που πρέπει να κερδίσει είναι ότι η Δημοκρατία δεν φοβάται το λόγο. Είτε αυτός εκφέρεται από τον Αρχιεπίσκοπο είτε από τους επικριτές του. Στην πολιτική δεν υπάρχουν θρόνοι. Όλοι κρίνονται γι’ αυτό που λένε,. Όλοι στηλιτεύονται γι’ αυτό που πράττουν. Αλλιώς φτάνουμε σε σημεία, όπως φτάσαμε στην Ιερουσαλήμ, όπου τα κοσμικά παιχνίδια, χωρίς τον δημοκρατικό έλεγχο, φέρνουν για πρώτη φορά τον εκεί Ελληνισμό σε κατάσταση ομηρίας.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 24.2.2005
