Σε μια χώρα όπου βρίζουμε το δημόσιο ανησυχούμε για τον ιδιωτικό τομέα. Ενώ μας ληστεύουν στο ΤΕΒΕ και στο ΙΚΑ, ανησυχούμε για τις υπερβολές της ιδιωτικής ασφάλισης.
Ανησυχούμε πολύ σ’ αυτή τη χώρα. Τόσο που δεν μας μένει καιρός να παράγουμε. Ανησυχούμε, εξ ορισμού, για την παγκοσμιοποίηση και την διεθνή ειρήνη. Λίγο μονόπλευρα, αλλά πάντως ανησυχούμε. Ανησυχούμε και για την οικολογική καταστροφή, ώστε να εναντιωνόμαστε σε κάθε ξένη επένδυση (π.χ. χρυσωρυχεία) που μπορεί να επιβαρύνει τον πλανήτη. Ανησυχούμε όμως ταυτόχρονα και για την έλλειψη νέων επενδύσεων και τις θέσεις εργασίας που δεν δημιουργούνται, ή τις θέσεις εργασίας που εξαλείφονται. Ανησυχήσαμε για την επένδυση της TVX Hellas που θα κατέστρεφε την Χαλκιδική (και …τρεις τουλάχιστον όμορους νομούς), ανησυχούμε όμως και για τις 500 θέσεις εργασίας που χάθηκαν.
Σε μια χώρα που έζησε το σκάνδαλο της «Ολυμπιακής» -και την αιμορραγία στη τσέπη κάθε φορολογούμενου- ανησυχούμε για τις ιδιωτικοποιήσεις. Στην ίδια χώρα όπου βρίζουμε καθημερινά το δημόσιο, για την ταλαιπωρία και τις σπατάλες που μας φιλεύει, ανησυχούμε για τον ιδιωτικό τομέα. Σε μια χώρα που μας ληστεύουν καθημερινά στο ΤΕΒΕ και στο ΙΚΑ, ανησυχούμε για τις υπερβολές της ιδιωτικής ασφάλισης. Ενώ ρίχνουμε διαρκώς λεφτά στον πίθο των Δαναϊδων που είναι το κρατικά ελεγχόμενο ασφαλιστικό σύστημα, ανησυχούμε για το κεφαλαιοποιητικό σύστημα ασφάλισης.
Στην Ελλάδα, όπου όλοι μας εγκαταλείψαμε το χωριό για το δυαράκι με κεντρική θέρμανση στην πηγμένη Κυψέλη, ανησυχούμε για την ερήμωση της υπαίθρου. Δείτε τα δακρύβρεχτα ρεπορτάζ που έγιναν εσχάτως της μόδας στα τηλεοπτικά κανάλια. Κλαίνε καθημερινά δεκάδες ρεπόρτερ για τους διάσπαρτους στην ορεινή Ελλάδα κτηνοτρόφους. Κλαίνε αυτοί, δακρύζουμε κι εμείς αντάμα για το γεγονός ότι υπάρχουν στάνες στην Πίνδο και δεν είναι μεσοτοιχία με ένα Κέντρο Υγείας. Ανησυχούμε για την διόγκωση των εξόδων του δημόσιου τομέα, αλλά δεν νοείται κι όλας να συνενωθούν δύο σχολεία της ορεινής Φωκίδας που έχουν από τρεις μαθητές έκαστο.
Η εθνική ανησυχία των τελευταίων μηνών παίρνει το όνομα διάφορων ζαρζαβατικών. Ανησυχούν οι καλοπληρωμένοι σταρ της TV για την ακρίβεια της πατάτας, μας ζώνουν κι εμάς τα φίδια πριν βγούμε στην λαïκή για να αγοράσουμε την υπερτιμημένη και εκτός εποχής τομάτα. Καταριόμαστε την ακρίβεια στην αγορά, αλλά ανησυχούμε ταυτόχρονα μην τυχόν και η φθήνια που έχουν οι πολυεθνικές αλυσίδες κλείσουν τους εξ ανάγκης ακριβούς μικρεμπόρους.
Σ’ αυτή την ίδια χώρα που παίρνουμε σκουπιδόχαρτα ως πτυχία, ανησυχούμε ότι στο μέλλον κάποια μη κρατικά πανεπιστήμια μπορεί να παράγουν σκουπιδόχαρτα που θα τα βαφτίσουν πτυχία.
Σ’ αυτή τη γωνιά της γης βλέπουμε τον λύκο, αλλά εμείς επιμένουμε να ψάχνουμε τον τορό. Ενώ η χώρα που πνίγεται από τον κρατισμό, εμείς ανησυχούμε για τα δεινά της φιλελευθεροποίησης.
Ανησυχούμε πολύ, κι αυτό γεννά ένα ερώτημα. Υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνονται για να ανησυχούν: Δημοσιογράφοι που ενσαρκώνουν την Μάρθα Βούρτση του 21ου αιώνα, καθηγητάδες που καπνίζουν αρειμανίως στα παραθύρια της TV (προφανώς, λόγω ανησυχίας τους), πολιτικοί κ.λ.π. Εμείς που πληρώνουμε διαρκώς γιατί να ανησυχούμε; Έχουμε ρίξει μερικά τρις για την «Ολυμπιακή». Αν κλείσει, δηλαδή, τι χειρότερο μπορεί να συμβεί; Αν μαζί με τα δημόσια πανεπιστήμια υπάρχουν και ιδιωτικά εμάς τι θα μας κοστίσει;
Αλλά είπαμε: Σ’ αυτή τη χώρα είμαστε πολύ απασχολημένοι με το να ανησυχούμε. Δεν μας μένει καιρός να σκεφτόμαστε…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 8.12.2003