Το ερώτημα είναι γιατί κανείς δεν ασχολείται με την τιμή των καναπέδων; Ξέρετε πόσο έχουν πάει και με τι περιθώρια κέρδους δουλεύουν κάποιες «μπουτίκ επίπλων»;
Υπάρχουν κι άλλες πολλές ιδέες για τον εξορθολογισμό της αγοράς. Ξέρετε ότι τα μικρά αυτοκινητάκια τύπου «Smart» (είναι δεν είναι δύο μέτρα μήκος) πωλούνται όσο οι κουρσάρες των 4 μέτρων; Ότι οι «Μερσεντές» κοστίζουν πιο πολύ από τα «Χιουντάι»; Ότι τα αυγά του οξύρυγχου (κοινώς χαβιάρι) είναι πιο ακριβά από το ημέτερο αυγοτάραχο. Ότι η σαμπάνια, με 1/3 περιεκτικότητα σε αλκοόλ από το τσίπουρο, πωλείται σε πολλαπλάσια τιμή ακόμη κι από το ουίσκι;
Ποιος θα ασχοληθεί με αυτές τις αδικίες της νεοφιλελεύθερης αγοράς; Δεν μπορεί κοτζάμ σοσιαλιστικό υπουργείο Ανάπτυξης να ασχολείται μόνο με τα κεράσια. Πρέπει να διευρύνει τις αρμοδιότητες και τους ελέγχους. Διότι αν η αισχροκέρδεια δεν παταχθεί παντού, δεν θα παταχθεί πουθενά. Όπως θα έλεγε και ο ποιητής: «πάλι ανάπηρη ισότητα μας τάζουν…»
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 20.7.2003
