Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και το πέταγμα μιας πεταλούδας στη Γουλ Στριτ δημιουργεί καταιγίδα στην Ελλάδα, ακριβώς επειδή η χώρα είναι πλήρως εξαρτημένη από τον εξωτερικό δανεισμό.
Δυστυχώς τα μαντάτα που έρχονται από την Ευρώπη δεν είναι καλά. Η πολιτική αναταραχή σε πολλά κράτη – μέλη, οι διαφαινόμενες διαφωνίες Γαλλίας-Γερμανίας προσθέτουν περισσότερα εμπόδια στον -έτσι κι αλλιώς δύσκολο- δρόμο που έχει η χώρα να ξεπεράσει την οικονομική κρίση. Θα είναι άδικο βέβαια να πούμε πως η μικρή (και οικονομικά) Ελλάδα δημιουργεί τέτοια πανευρωπαϊκή αναταραχή. Κακά τα ψέματα· το 2% της Ευρωζώνης λίγο μπορεί να επηρεάσει τα συνολικά οικονομικά μεγέθη. Αν δεν υπήρχε η παγκόσμια οικονομική κρίση, αν οι πιέσεις των αγορών δεν γινόταν αισθητές σε Ισπανία, Ιταλία αλλά και Γαλλία εσχάτως, οι Ευρωπαίοι θα έκαναν (όπως πολλάκις στο παρελθόν) τα στραβά μάτια για τα πολλαπλά ελλείμματα της χώρας. Τι είναι η Ελλάδα, τι είναι το ζουμί της; Το συνολικό της χρέος είναι κάτι περισσότερο από το ένα τρίτο του ελλείμματος που μόνο φέτος θα δημιουργήσουν οι ΗΠΑ.
Ούτε είναι η χώρα μας η κερκόπορτα της κρίσης στην Ευρωζώνη. Αν η Ελλάδα δεν έμπαινε εθελοντικώς στην πρώτη γραμμή της κρίσης -δημιουργώντας τεράστια ελλείμματα και χρέη τα προηγούμενα χρόνια- δεν θα μιλούσαμε για ελληνικό πρόβλημα, αλλά για πορτογαλικό, ιρλανδικό, ιταλικό κ.λπ. Η Ελλάδα δεν είναι το πειραματόζωο της παγκόσμιας οικονομίας, όπως φαντάζονται (ή επαίρονται;) μερικοί. Είναι απλώς η πιο ορατή κορυφή, ενός πολύπλοκου προβλήματος που έχει να κάνει με τεράστιες ανισορροπίες στο παγκόσμιο σύστημα, ανισορροπίες προσφοράς και ζήτησης του παγκόσμιου προϊόντος, παραγωγικής ανατολής και κουρασμένης δύσης, ανισοτήτων εντός των ίδιων των κοινωνιών.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και το πέταγμα μιας πεταλούδας στη Γουλ Στριτ δημιουργεί καταιγίδα στην Ελλάδα, ακριβώς επειδή η χώρα είναι πλήρως εξαρτημένη από τον εξωτερικό δανεισμό. Η εξάρτηση δεν αφορά μόνο τα παλιά δάνεια, αλλά και τα νέα που τώρα δημιουργεί. Φέτος το Δημόσιο θα έχει πρωτογενές έλλειμμα περίπου 10 δισ. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και αν δεν υπήρχαν τα παλιά δάνεια, το ελληνικό κράτος χρειάζεται επιπλέον 10 δισ. ευρώ για να πληρώσει μισθούς, συντάξεις και σπατάλες. Μπορεί δηλαδή, όπως έλεγε και ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος, να είμαστε στους δρόμους με το αριστερό χέρι υψωμένο σε γροθιά, το δεξιό μας όμως θα είναι και του χρόνου απλωμένο στη ζητιανιά.
Αυτό που πρέπει να ελπίζουμε είναι να μας δοθεί χρόνος μέχρι να τακτοποιήσουμε τα των ελλειμμάτων μας. Πρέπει να ευχόμαστε ταχύτερη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη, ώστε να μπορούν οι άλλες χώρες να μας δανειοδοτούν μέχρι να συμμαζέψουμε το κράτος για να δούμε τι θα κάνουμε με το χρέος.
Οι τζάμπα αριστερές μαγκιές «δεν χρωστάω, δεν πληρώνω, δεν δουλεύω», λίγη πέραση έχουν στους Ευρωπαίους φορολογούμενους που δουλεύουν, και πληρώνουν (έστω δανεικά), νιώθοντας μάλιστα ότι δεν μας χρωστάνε. Είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης ο μηδενισμός των ελλειμμάτων, ειδικά στην απευκταία περίπτωση που η παγκόσμια κρίση πάρει διαστάσεις. Αν οι άλλες χώρες πιεστούν πολύ, δεν θα πολυσκεφτούν τον Ελληνα συνταξιούχο, πόσω δε μάλλον τα εξωτικά επιδόματα που χάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Κάποιοι λένε ότι η εγκατάλειψη της Ελλάδας θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην οικοδόμηση της Ευρώπης διά της αλληλεγγύης. Αληθές, αλλά σε μια οικονομική κρίση και με τις κοινωνικές πιέσεις που θα δημιουργηθούν στις άλλες χώρες, η Ευρώπη και η αλληλεγγύη θα είναι το τελευταίο που θα προβληματίζει τους ξένους ηγέτες.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 23.10.2011
