Μεταρρυθμίσεις που δεν συζητούνται σε βάθος στην κοινωνία, μεταρρυθμίσεις που δεν έχουν πείσει για την αναγκαιότητά τους είναι μεταρρυθμίσεις που χωλαίνουν στην εφαρμογή.
Το πολυνομοσχέδιο δεν είναι ένα κακό νομοσχέδιο. Δεν είναι καν ένα καλό νομοσχέδιο. Είναι ένα βιαστικό νομοσχέδιο. Κι αυτό όχι μόνο γιατί η ελληνική πολιτική τάξη βρίσκεται σε πανικό -με αποτέλεσμα να περνά σε ένα νομοσχέδιο μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν συζητηθεί και να είχαν εφαρμοστεί εδώ και πολλά χρόνια- αλλά και γιατί η ίδια η Ευρώπη βρίσκεται σε πανικό. Οι πιέσεις των αγορών στην Ιταλία και εσχάτως στην Γαλλία δημιουργούν την αίσθηση του επείγοντος σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, πίεση που μεταφέρεται πολλαπλασιασμένη στον αδύναμο (και) πολιτικά κρίκο της ευρωζώνης, που είναι η Ελλάδα.
Δυστυχώς μεταρρυθμίσεις που δεν συζητούνται σε βάθος στην κοινωνία, -αλλά και στο κοινοβούλιο, με όλα τα προβλήματα που έχει ο κοινοβουλευτικός διάλογος στην Ελλάδα-, μεταρρυθμίσεις που δεν έχουν πείσει για την αναγκαιότητά τους είναι μεταρρυθμίσεις που χωλαίνουν στην εφαρμογή. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ανάγκη μείωσης του κόστους λειτουργίας του κράτους (π.χ. στο νομοσχέδιο προβλέπεται μέχρι και μείωση των μισθωμάτων των κτιρίων που ενοικιάζουν διάφορες δημόσιες υπηρεσίες), αλλά λίγοι κατάλαβαν και πολλοί λιγότεροι πείσθηκαν για την αναγκαιότητα υπερψήφισης του άρθρου 37 που αφορά τις εργασιακές σχέσεις.
Οι διατάξεις του νομοσχεδίου κινούνται προς την θετική κατεύθυνση, δηλαδή προς την απελευθέρωση της οικονομίας από τις πολλές ρυθμίσεις που κρατούν γειωμένη την ανάπτυξη σε αναρίθμητους τομείς. Για να έχει όμως θετικά αποτελέσματα όμως απαιτούνται δύο προϋποθέσεις. Ένα αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό που θα το εφαρμόσει ή θα επιβλέψει την ορθή εφαρμογή του και ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις, όχι ειδικώς προς την κατεύθυνση όσων προβλέπει το πολυνομοσχέδιο, αλλά προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης της οικονομίας. Φοβάμαι ότι και τα δύο σήμερα λείπουν από την ελληνική πραγματικότητα, όπως έλειψαν όλα τα προηγούμενα χρόνια με αποτέλεσμα να βρεθεί η Ελλάδα στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας κρίσης και να καταντήσει δακτυλοδεικτούμενη.
Παρέμβαση στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» Κύπρου 23.10.2011
