Aν οι πρυτάνεις μας ξόδευαν τον μισό χρόνο στην εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων από αυτόν που ξοδεύουν για να υπερασπιστούν την υπάρχουσα κατάσταση, τα ελληνικά ΑΕΙ θα ήταν πολλές βαθμίδες πάνω στις διεθνείς κατατάξεις.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν οι πρυτάνεις μας ξόδευαν τον μισό χρόνο στην εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων από αυτόν που ξοδεύουν για να υπερασπιστούν την υπάρχουσα κατάσταση, τα ελληνικά ΑΕΙ θα ήταν πολλές βαθμίδες πάνω στις διεθνείς κατατάξεις. Για το νομοσχέδιο της κ. Διαμαντοπούλου το ΑΠΘ, μόνο, πρέπει να παρήγαγε περισσότερες λέξεις απ’ όσες οι ερευνητικές εργασίες των τελευταίων χρόνων. Κι όλα αυτά για να υπερασπιστούν ένα μοντέλο διοίκησης, σε ένα πανεπιστήμιο όπου έκλεβαν ακόμη και το πετρέλαιο θέρμανσης.
Ενδιαφέρον είχε το τελευταίο άρθρο του αντιπρύτανη του ΑΠΘ και καθηγητή Οικολογίας κ. Ιωάννου Παντή, ο οποίος πέρα από τα στατιστικά ευφυολογήματα, ότι δηλαδή κάποια ελληνικά ΑΕΙ είναι στο τοπ 2-3% της παγκόσμιας κατάταξης, αναφέρει ότι «για τις επτά θέσεις των εξωτερικών μελών στα συμβούλια των πανεπιστημίων, που ο νέος νόμος φέρνει, και επειδή απουσιάζουν σκοπίμως οι κανόνες και τα κριτήρια επιλογής έτσι ώστε να υπάρχουν περιθώρια αυθαιρεσίας, θα πρέπει για την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος να τεθούν από τα πανεπιστήμια εξειδικευμένα κριτήρια για τους επιχειρηματίες που θα ήθελαν να συμμετάσχουν μελλοντικά στα συμβούλια.» (Αγγελιοφόρος 14.8.2011)
Κατ’ αρχήν πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο νέος νόμος προβλέπει ότι τους επιπλέον επτά που θα στελεχώσουν τη διοίκηση των ΑΕΙ θα τους επιλέξει η ίδια η πανεπιστημιακή κοινότητα. Επομένως, αν υπάρξουν «αυθαιρεσίες» που φοβάται ο αντιπρύτανης, θα είναι αυθαιρεσίες της ίδιας της πανεπιστημιακής κοινότητας. Προφανώς την ξέρει καλύτερα από τον γράφοντα την ποιότητα αυτής της κοινότητας και γι’ αυτό την φοβάται τόσο.
Η αιχμή του, όμως, ότι «απουσιάζουν σκοπίμως οι κανόνες και τα κριτήρια επιλογής» δείχνει ότι ο αντιπρύτανης δεν εμπιστεύεται την κοινότητα κάθε πανεπιστημίου να θέσει η ίδια τα κριτήρια επιλογής των προσώπων που θα συμμετάσχουν στη διοίκηση. Γι’ αυτό προτιμά τον συγκεντρωτικό κανόνα. Να τεθούν τα κριτήρια από το υπουργείο, δηλαδή από το κράτος.
Για την υπεράσπιση της υπάρχουσας κατάστασης οι διοικούντες τα πανεπιστήμια -εκλεγμένοι με τους γνωστούς τρόπους- εφηύραν πολλά τερτίπια. Το καλύτερο όλων είναι η επίκληση της σημερινής κατάστασης των ΑΕΙ. Λες και η στρέβλωση των στατιστικών -τις οποίες με άλλες ευκαιρίες ελεεινολογούν- θα μπορούσε να καλλωπίσει μια θλιβερή πραγματικότητα. Αυτή την πραγματικότητα που παράγουν όσοι σήμερα διοικούν αυτά τα ΑΕΙ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 20.8.2011