Πολιτική λύση στο πρόβλημα κάποιων τύπων που ανατινάζονται για να βρεθούν αυτομάτως στην παρέα 72 παρθένων δεν μπορεί να υπάρξει.
Μία από τις κοινοτοπίες που ξεκίνησε από χθες να διακινεί η Αριστερά έχει να κάνει με το θέμα της ασφάλειας. «Βλέπετε το Λονδίνο που αστυνομεύεται;», ρωτούν ρητορικά. «Δεν τους έσωσαν τα μέτρα ασφάλειας που ελήφθησαν. Το πρόβλημα της τρομοκρατίας είναι πολιτικό και πολιτικά πρέπει να λυθεί».
Στο συλλογισμό αυτό υπάρχει ένα παρελθόν δίκιο και πολλά λογικά χάσματα. Το μεγάλο λογικό χάσμα είναι πως δεν ξέρουμε πόσο αποτελεσματικά υπήρξαν τα μέτρα ασφάλειας στο παρελθόν. Σε ό,τι αφορά τα αποτελέσματα της αστυνόμευσης μαθαίνουμε πάντα τις αποτυχίες της. Δεν ξέρουμε πόσες απόπειρες ματαιώθηκαν, επειδή ακριβώς υπήρξαν αυτά τα μέτρα.
Το παρελθόν δίκιο έχει να κάνει με το γεγονός ότι η τρομοκρατία που γέννησε η Ευρώπη μπορούσε να αντιμετωπιστεί πολιτικά επειδή ακριβώς ήταν μια ασθένεια του ίδιου θεωρητικού σχήματος. Και η Αριστερή και η Δεξιά τρομοκρατία στις παρελθούσες δεκαετίες θεωρήθηκαν Μέσα για την επίτευξη ενός γήινου σκοπού. Ήταν τα λάθος Μέσα για την επίτευξη αυτού του σκοπού, αλλά ήταν εντός ενός πλαισίου συζήτησης στο οποίο υπήρχαν οι έννοιες του «ορθού» και του «λάθους». Γι’ αυτό και ηττήθηκαν πολιτικά. Η συζήτηση μπορούσε να γίνει.
Το πρόβλημα με την ισλαμική τρομοκρατία είναι πως το «ορθό» και το «λάθος» δεν αποτελούν θέμα συζήτησης, αλλά ζήτημα των ιερών γραφών ή της ερμηνείας των. Η πολιτική είναι διάλογος εντός συγκεκριμένου και ορθολογικού πλαισίου. Πολιτική λύση στο πρόβλημα κάποιων τύπων που ανατινάζονται για να βρεθούν αυτομάτως στην παρέα 72 παρθένων δεν μπορεί να υπάρξει. Οσα κι αν του τάξει η γήινη πολιτική, θα είναι λίγα μπροστά στην αιώνια ευφορία που υπόσχεται το Κοράνι. Η θρησκεία φτιάχνει αφιονισμένους, τους οποίους δεν μπορείς ορθολογικά (δηλαδή, πολιτικά) να αντιμετωπίσεις. Ο δικός τους σκοπός δεν είναι του κόσμου ετούτου.
Το πρόβλημα μπορεί να απαλύνεται με αστυνομικού τύπου μέτρα αλλά δεν εξαλείφεται. Αν κάποιος είναι αποφασισμένος να μεταβεί στον Παράδεισο παίρνοντας και 50, 200 ή 3.000 αθώους μαζί του, τίποτε δεν μπορεί να τον σταματήσει. Το μόνο που μακροπρόθεσμα μπορεί να λειτουργήσει είναι η Παιδεία στις παραγωγούς της τρομοκρατίας περιοχές. Αυτό σημαίνει αύξηση του βιοτικού τους επιπέδου, αλλά σημαίνει ταυτόχρονα κι ενστάλαξη των Δυτικών αξιών που έχουν στο επίκεντρό τους τον άνθρωπο και τη ζωή.
Αυτό αποτελεί πολιτικό στόχο, αλλά μέχρι να επιτευχθεί καλά είναι να φυλαγόμαστε από τους «τρελούς του Θεού»…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 8.7.2005
