Η Αριστερά βίωσε το σοκ της ήττας και γι’ αυτό άρχισε να ετεροπροσδιορίζεται. H Παλιά Αριστερά οριζόταν από την αγάπη για το σοσιαλισμό. Η Νέα Αριστερά από το μίσος για τον καπιταλισμό…
Όταν στις 15 Νοεμβρίου του 2003 έσκασαν οι βόμβες στην Κωνσταντινούπολη σκοτώνοντας 23 αθώους, η γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα έκανε μια σκοταδιστική δήλωση: «Πέρα από τη λύπη και τη συναισθηματική φόρτιση που διέπει τον καθένα και την κάθε μία υπάρχουν πάρα πολλά ερωτηματικά», είπε. «Ολη αυτή η ιστορία μού φαίνεται ότι έχει και κάτι το στημένο. Βεβαίως, ομολογώ ότι δεν μπορώ να το αποδείξω. Αλλά ξέρετε δεν μπορώ να φανταστώ ότι αυτά τα γεγονότα υπηρετούν απλώς την έκφραση μιας αγανάκτησης γύρω από ένα πρόβλημα κοινωνικό. Η πρώτη βομβιστική ενέργεια μπορούσε να αξιοποιηθεί από τη μεριά της κυβέρνησης του Ισραήλ και οι σημερινές ενέργειες μπορούν να αξιοποιηθούν θαυμάσια από τους Αμερικανούς και τη Μεγάλη Βρετανία…».
Η ανακοίνωση είχε όλη τη συνωμοσιολογική ανοησία που δέρνει την Αριστερά, αλλά τουλάχιστον είχε και ένα έμμεσο λόγο συμπάθειας. Αναφέρθηκε σε «λύπη» και «συναισθηματική φόρτιση». Χθες το γραφείο Τύπου του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος δεν είχε καν μια κουβέντα να πει για τους 50 (μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές) νεκρούς της νέας φρικιαστικής επίθεσης που έγινε στο Λονδίνο. Στην ανακοίνωση που δημοσιεύουμε αυτούσια υπήρχε μόνον η συνωμοσιολογία με τη μορφή ερωτημάτων:
«ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ
Το ερώτημα είναι, ποιος ωφελείται από τέτοιες ενέργειες, που σκορπίζουν το θάνατο σε ανύποπτους ανθρώπους. Πιστεύουμε ότι ωφελείται ο ιμπεριαλισμός. Με πρόσχημα την πάταξη της τρομοκρατίας θα ακολουθήσουν νέα τρομοκρατικά μέτρα κατά των λαών και χωρών, από τις ίδιες κυβερνήσεις που επιτίθενται κατά των λαϊκών δικαιωμάτων στη δουλειά, στο εισόδημα, στην Ασφάλιση, στη μόρφωση. Απαιτείται λαϊκή επαγρύπνηση και δράση».
Αυτά! Ούτε μια τυπική έκφραση συμπάθειας προς τα αθώα θύματα της τρομοκρατίας, ούτε μια τυπική καταδίκη των νοσηρών εγκεφάλων που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το μαζικό αυτό έγκλημα.
Το γράψαμε και παλιότερα: Η Αριστερά βίωσε το σοκ της ήττας και γι’ αυτό άρχισε να ετεροπροσδιορίζεται. Δεν έχει πλέον αναφορά τον άνθρωπο και τον ανθρωπισμό. Θεώρησε τον καπιταλισμό, την καπιταλιστική Δύση, τις ΗΠΑ και την Δυτική Ευρώπη ως εξ ορισμού απάνθρωπα συστήματα και με βάση αυτή την πίστη άρχισε να προσδιορίζει την πολιτική της στάση.
Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι το ΚΚΕ χαιρέτησε την ισλαμική επανάσταση των μουλάδων του Ιράν; Πώς μπορεί να εξηγηθεί η απανθρωπιά της δήλωσης της κ. Παπαρήγα μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, «ούτε κλαίμε, ούτε γελάμε» για το φρικιαστικό αυτό συμβάν;
Ο Σαρλ Ντε Γκολ είχε πει κάποτε ότι «πατριωτισμός είναι όταν η αγάπη για τους δικούς σου ανθρώπους έρχεται πρώτη. Εθνικισμός είναι όταν το μίσος για τους άλλους έρχεται πρώτο». Κατ’ αντιστοιχία, η Παλιά Αριστερά οριζόταν από την αγάπη για το σοσιαλισμό. Η Νέα Αριστερά από το μίσος για τον καπιταλισμό…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 8.7.2005
