Ο κ. Αλαβάνος μας είπε ότι οι πολιτικοί της Αριστεράς αντί να γράφουν ποίηση, ή δοκίμια, αποζητούν να εκλέγονται στη Βουλή για να μας υπενθυμίζουν το «απραγματοποίητο»
Ήταν μελαγχολική η συνέντευξη που έδωσε ο ευρωβουλευτής του «Συνασπισμού των Κινημάτων κ.λ.π.» κ. Αλέκος Αλαβάνος στο χθεσινό ένθετο περιοδικό «Κ» της «Καθημερινής» και στην συνάδελφο κ. Χριστίνα Πάντζου. Καθρέφτιζε όλα τα αδιέξοδα της «μ.Τ.» («μετά το Τείχος») Αριστεράς και ειδικά την αντίφαση των ανθρώπων που ανδρώθηκαν με οράματα κι ωρίμασαν με απογοητεύσεις. Πέρα από τα κλασσικά -π.χ. τι θα χάσει η Βενετιά αν δεν μπει ο Συνασπισμός στη Βουλή- υπάρχει και η ομολογία παραίτησης: «Εγώ πιστεύω ότι η Αριστερά δεν πρέπει να είναι δύναμη εξουσίας… Πιστεύω ότι η Αριστερά πρέπει να είναι δύναμη εναλλαγής. Μια δύναμη του απραγματοποίητου, με την έννοια ότι σπρώχνει την πραγματικότητα να πάρει κατευθύνσεις οι οποίες “λογιστικά” δεν βγαίνουν κι όμως, είναι αναγκαίες για την άνθηση του ανθρώπινου πολιτισμού».
Με άλλα λόγια οι πολιτικοί της Αριστεράς αντί να γράφουν ποίηση -ή άντε το πολύ δοκίμια- θέλουν να εκλέγονται στη Βουλή για να υπενθυμίζουν το «απραγματοποίητο». Κάτι, δηλαδή, σε Δελαπατρίδη, κομμάτι όμως πιο σοβαρό αφού θα έχει πίσω του όλες τις αναζητήσεις και την επεξεργασία της Αριστερής σκέψης.
Αυτή όμως είναι η κυρίαρχη άποψη σε όλη τη σταλινογενή Αριστερά. Φαίνεται ξεκάθαρα από την πορεία του «Συνασπισμού» και του ΚΚΕ (οι διαφορές γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτες). Δεν προτείνει τίποτε, απλώς αποφαίνεται ότι «αυτό το πράγμα που φτιάχνει ο καπιταλισμός δεν μας αρέσει» και ότι «ένας άλλος κόσμος, μια άλλη Ευρώπη, ένα άλλο σύστημα, είναι εφικτός/ή/ό.» Το θέμα βέβαια είναι ότι πολλοί άλλοι κόσμοι, πολλές άλλες μορφές Ευρώπης, πολλά άλλα συστήματα είναι εφικτά. Η Ιστορία μας έχει δείξει μερικά απ’ αυτά: φασισμό, κομουνισμό και άλλους ολοκληρωτισμούς. Γι’ αυτό πρέπει να μας δείξουν ποιο από τα άλλα εφικτά συστήματα προτιμούν ώστε να το κρίνουμε. Διότι η γκάμα των εφικτών κόσμων είναι απέραντη. Το ζήτημα είναι να μας αρέσουν κι όλας.
Το ζήτημα σήμερα είναι ότι η Αριστερά λειτουργεί όπως οι κριτικοί τέχνης. Ξέρουν τι είναι μεγάλη ζωγραφική, αλλά όπως ομολογεί και ο κ. Αλαβάνος, είναι ανίκανοι να την κάνουν μόνοι τους. Δεν θέλουν εξουσία με τους περιορισμούς που η πραγματικότητα ενέχει, αποζητούν πλέον την θεσμισμένη γκρίνια. Δεν θέλουν να μπουν σε πειρασμό: «Η Αριστερά είναι σαν τον Αδάμ που του προσφέρεται ένα μήλο», λέει ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΝ. Δεν θέλει τις ευθύνες της επιλογής. Προτιμά την βαρύγδουπη ανάλυση: «Α! αυτό το μήλο είναι σάπιο. Ένα άλλο Μήλο είναι εφικτό».
Το τρίγωνο όμως με το οποίο θέλει να πορευθεί πολιτικά η Αριστερά «όραμα-απραξία (όχι στην εξουσία)-γκρίνια (διότι οι πράξεις των άλλων φυσικά δεν συμβαδίζουν με τα οράματά τους)» ενέχει και μια κουτοπονηριά. Όπως έλεγε και ο συγγραφέας Χάρολντ Νίκολσον οι Αριστεροί θέλουν «να κρίνουν εαυτούς σύμφωνα με τα ιδανικά τους και τους άλλους σύμφωνα με τις πράξεις τους».
Ευτυχώς όμως ο κόσμος αρχίζει να κρίνει αντίστροφα. Πρώτα ελέγχει τα αποτελέσματα των πράξεων και μετά τις προθέσεις. Από ιδανικά και προθέσεις χορτάσαμε. Την αποτελεσματικότητα ψάχνουμε. Κι αυτή κρίνεται μόνο κατά την διάρκεια άσκησης της εξουσίας…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 1.12.2003