Το γεγονός ότι υπάρχουν χώρες στην Ευρώπη, σαν την Ελλάδα, που δεν θέλουν καν να συζητήσουν τα «λάθη» του κομμουνισμού κάνει το εν λόγω μνημόνιο χρήσιμο. Διότι ιστορία που δεν γνωρίζουμε είμαστε καταδικασμένοι να την ξαναζήσουμε.
Τριών τύπων ήταν οι αντιδράσεις στο μνημόνιο του Σουηδού ευρωβουλευτή Κ. Γκόραν Λίμπλαντ περί «ανάγκης Διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων», αυτό που εύστοχα το ΚΚΕ βάφτισε «αντικομμουνιστικό μνημόνιο». (Σημείωση: Πράγματι αντικομμουνιστικό είναι το μνημόνιο, αλλά μόνο στην Ελλάδα ο αντικομμουνισμός έχει τέτοια αρνητική χροιά. Σε όλες τις άλλες χώρες αντίθεση στον κομμουνισμό είναι πολιτική θέση και κρίνεται πολιτικά όπως όλες οι άλλες απόψεις. Μόνο στην Ελλάδα, και εξαιτίας της ιδεολογικής κυριαρχίας της Αριστεράς, ο όρος είναι ποινικοποιημένος και υποσυνείδητα θεωρείται ως μέγιστο πολιτικό αμάρτημα.)
Η πρώτη αντίδραση στην ανάγκη καταδίκης των κατά το ΚΚΕ «λαθών» και κατά τον υπόλοιπο κόσμο εγκλημάτων του κομμουνισμού είναι ο γνωστός συμψηφισμός με το βασανισμό των μαύρων. «Εκαναν λάθη τα κομμουνιστικά καθεστώτα, αλλά και ο καπιταλισμός έκανε εγκλήματα». Οταν, μάλιστα, εκδόθηκε το εξαιρετικό συλλογικό έργο «Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού» (στα ελληνικά εκδόσεις «Εστία»), πάνω στο οποίο βασίστηκε εν πολλοίς και το μνημόνιο Λίμπλαντ, απαντήθηκε από μια πλειάδα Γάλλων ιστορικών μ’ ένα συλλογικό, επίσης, έργο, «Η Μαύρη Βίβλος του Καπιταλισμού» (στα ελληνικά «Εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη»). Σε αντίθεση, όμως, με το πρώτο, το δεύτερο δεν προκάλεσε καθόλου συζήτηση. Οχι γιατί ήταν κακό, ούτε γιατί υπήρξε μια διεθνής αντικομμουνιστική συνωμοσία σιωπής, αλλά γιατί δεν ήταν πρωτότυπο. Τα εγκλήματα στην περίοδο ανάπτυξης του καπιταλισμού συζητήθηκαν και συζητούνται τόσο πολύ, που το βιβλίο δεν είχε κάτι πρωτότυπο (πλην κάποιων ιλαρών-μεταμοντέρνων κεφαλαίων, όπως το πόνημα του Ιβ Φρεμιόν «Μια διαφήμιση αξίζει όσο χίλιες βόμβες»). Δηλαδή, τι άλλο μπορεί να ειπωθεί για το Βιετνάμ; Οι ΗΠΑ αυτομαστιγώνονται 30 χρόνια τώρα για την αιματηρή αυτή επέμβαση.
Για τα εγκλήματα, λοιπόν, που έκαναν οι κυβερνήσεις του υπαρκτού καπιταλισμού ?πολλά από τα οποία είχαν εθνικιστικό υπόβαθρο (π.χ. Αλγερία)? όχι μόνον υπήρξε συζήτηση και καταδίκη, αλλά κάποιες φορές ζητήθηκε και συγγνώμη, όπως καλή ώρα έκανε ο κ. Μπιλ Κλίντον για την αμερικανική στήριξη στην ελληνική δικτατορία. Για τα εγκλήματα του κομμουνισμού επιχειρείται η λήθη πίσω από το προπέτασμα των «λαθών» κι ευλόγως μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι το «λάθος» είναι τόσο ευρεία έννοια, που κάλλιστα κάποιος μπορεί να πιστέψει ότι το «λάθος» π.χ. του Στάλιν είναι ότι δεν έσφαξε αρκετούς.
Η δεύτερη αντίδραση θέλει γνωστά τα «λάθη» του κομμουνισμού και δεν βρίσκει λόγο να ξύνουμε τώρα παλιές πληγές. Δεν ξέρουμε τι γίνεται σε άλλες χώρες, αλλά η διακομματική και παραχρήμα καταδίκη τού μνημονίου Λίμπλαντ στην Ελλάδα δείχνει το αντίθετο. Οι οιμωγές Δεξιών, Αριστερών, Κεντρώων και άλλων «μεσοχωριτών» δείχνουν ότι είτε οι μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν είναι γνωστές είτε (χειρότερα) θεωρούνται λεπτομέρειες που δεν χρήζουν υπενθύμισης. Αν διαβάσει κανείς τις αντιδράσεις όλων (μα όλων!) των πολιτικών ?ανεξαρτήτως κόμματος? δεν θα βρει αντιδράσεις σε παραμέτρους ή πτυχές του μνημονίου. Υπάρχει συνολική σταλινικού τύπου απόρριψη χρησιμοποιώντας μάλιστα το οργουελιανό newspeak, με το οποίο βαφτίζεται ολοκληρωτισμός το μνημόνιο καθ’ αυτό και όχι τα εγκλήματα που περιγράφει. Αρα, το γεγονός ότι υπάρχουν χώρες στην Ευρώπη που δεν θέλουν καν να συζητήσουν τα «λάθη» του κομμουνισμού κάνει το εν λόγω μνημόνιο χρήσιμο. Διότι ιστορία που δεν γνωρίζουμε είμαστε καταδικασμένοι να την ξαναζήσουμε.
Η τρίτη αντίδραση είναι η συνωμοσιολογία. Το μνημόνιο, λέει, εντάσσεται στο ευρύτερο σχέδιο της παγκοσμιοποίησης για να δουλεύει η Eurobank τα Σάββατα και για να αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Είναι πιθανόν αυτό κι απορώ πώς τους διέφυγε η παράμετρος του διεθνούς Σιωνισμού…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 23.1.2006