Με αφορμή το όνομα της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, στην εξωτερική μας πολιτική θυμόμαστε και πάλι το «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα».
Έχει παγιδευτεί η χώρα μας επί μακρόν σε μια αδιέξοδη και ακατανόητη για τη διεθνή κοινότητα διαμάχη με το γειτονικό κράτος, για το θέμα το ονόματος της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Μεγάλα ψέματα περί ισλαμικών τόξων στα Βαλκάνια έγιναν σκληρά δόγματα και αγκύλωσαν την εξωτερική πολιτική της Ελλάδος περί τα 15 χρόνια. Στείροι εθνικισμοί, από τους οποίους πολλοί καρπώθηκαν οφέλη, και γνήσιοι λαϊκισμοί σαν αυτόν του Ανδρέα Παπανδρέου έδεσαν χειροπόδαρα τη χώρα, με αποτέλεσμα να σέρνει πίσω της ένα βαρίδι, ένα πρόβλημα που, αν είχαμε τη σωφροσύνη, θα λύναμε στη Σύνοδο Κορυφής της Λισαβόνας με το πακέτο Πινέιρο.
Συνηθίσαμε, όμως, σ’ αυτήν τη χώρα να σερνόμαστε πίσω από ανθρώπους που πουλούν πατρίδα για να αποκτήσουν πολιτική επιρροή, από εμπόρους της σημαίας που προσδοκούσαν και ίσως να επέτυχαν αλλότρια της πατρίδος μας οφέλη.
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας εγκλωβίστηκε στην αδιέξοδη ρητορική (δεν επέδειξε δα και σ’ αυτήν την περίπτωση κανένα μεγάλο θάρρος) και φτάσαμε να γίνουμε χλεύη του κόσμου, διαλαλώντας σε κάθε διεθνές φόρουμ ότι μας απειλεί ένα ασταθές κράτος 2 εκατομμυρίων ψυχών, το οποίο αφενός δεν γνωρίζουμε αν θα υπάρχει αύριο και αφετέρου θέλουμε να υπάρχει για να σταθεροποιηθούν τα Βαλκάνια.
Για μια ακόμη φορά, στην εξωτερική μας πολιτική θυμόμαστε το «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα». Θυμόμαστε πως παρασυρθήκαμε από δημαγωγούς, πως δεν ακούσαμε τις αντίθετες φωνές που μας έδειχναν το δρόμο της απωλείας (για την ακρίβεια τις φιμώσαμε -είτε με ύβρεις είτε με δικαστικές αποφάσεις- κι αυτό πρέπει να γίνει μάθημα για την αξία της ελευθερίας του λόγου σ’ αυτή τη χώρα), πως κλήρος, λαός και πολιτικό σύστημα σύρθηκαν αλαλάζοντες στο διπλωματικό χορό του Ζαλόγγου.
Ήρθε η ώρα της αλήθειας. Η κυβέρνηση, με ευθύνη και χωρίς τυμπανοκρουσίες, οδεύει προς τη λύση του προβλήματος με σύνθετη ονομασία. Πρέπει να στηριχτεί, αν και πολλοί του εθνικιστικού χώρου ή του λαϊκιστικού ΠΑΣΟΚ αλληθωρίζουν προς τις κραυγές. Ας το πράξουν. Η Ελλάς έχει ακόμη στα αυτιά της τους άσκοπους αλαλαγμούς. Έχει νωπές τις μνήμες της φρενήρους πορείας προς το αδιέξοδο. Τους εμπιστεύτηκε την πρώτη φορά και δεν πρόκειται να τους ξανακούσει.
Μπορούν να φωνάζουν όσο θέλουν. Οι Έλληνες, εκείνοι που αγαπούν την πατρίδα τους και δεν περιμένουν να πληρωθούν γι’ αυτό, έχουν μνήμη, απέκτησαν δε και κρίση. Οι αλαλαγμοί δεν θα τους παρασύρουν ξανά. Ξέρουν το παραμύθι των «εθνικά ευαίσθητων» και ζουν το τέλος του…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 8.4.2005
