Ακούγονται ήδη πολλά για την πρώτη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Τα περισσότερα άδικα κι επιφανειακά. Η νέα κυβέρνηση έχει ένα μόνο πρόβλημα. Είναι κυβέρνηση όλης της Νέας Δημοκρατίας. Δεν έχει σαφές πολιτικό στίγμα.
Ακούγονται ήδη πολλά για την πρώτη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Τα περισσότερα άδικα κι επιφανειακά. Υπήρξαν πικρίες που έχουν να κάνουν με την γνωστή κολοκυθιά κάθε σχηματισμού κυβέρνησης: Γιατί αν είναι ο α; Αμ, ποιος να είναι; Ναι είναι ο βήτα; Και γιατί να είναι ο βήτα; Αμ, ποιος να είναι; Να είναι ο γάμα κ.ο.κ.
Υπήρξαν γκρίνιες ότι δεν έγινε η μεγάλη έκπληξη. Aδικη. Δηλαδή, ποια θα μπορούσε να είναι η έκπληξη; Να αναλάβει ο κ. Μπιλ Κλίντον το υπουργείο Παιδείας; Η νέα κυβέρνηση είναι προϊόν ενός συγκεκριμένου κόμματος. Οι εκπλήξεις δεν μπορεί να υπάρξουν.
Υπήρξαν δυσφορίες για το μεγάλο σχήμα. Αυτές είναι εν μέρει δικαιολογημένες, αλλά για μια ακόμη φορά χτυπάμε το σαμάρι κι όχι το γάιδαρο. Σε μια χώρα που υπάρχει μεγάλο κράτος θα υπάρχει μεγάλο υπουργικό συμβούλιο. Δεν μπορεί να κινείται η μισή Ελλάδα από το Δημόσιο κι αυτό να διαφεντεύεται από δεκαπέντε νοματαίους. Είναι πρακτικά αδύνατο το «μικρό κι ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα». Το μέγεθος της κυβέρνησης είναι σύμπτωμα της ασθένειας που ονομάζεται «μεγάλο κράτος», όχι το φάρμακό της.
Υπήρξαν δίκαιοι ψίθυροι για την έλλειψη γυναικών από το νέο σχήμα. Εντάξει! Θα μπορούσαν να είναι περισσότερες αλλά ένα κυβερνητικό σχήμα δεν κρίνεται από τις ποσοστώσεις του από τις πολιτικές που ακολουθεί και την αποτελεσματικότητα που έχει.
Κι εδώ αρχίζει η ουσιαστική κριτική. Για να είναι αποτελεσματική μια κυβέρνηση πρέπει να έχει κριτήρια αποτελεσματικότητας. Για να έχει κριτήρια αποτελεσματικότητας πρέπει να έχει στόχους, οι οποίοι με τη σειρά τους πρέπει να έχουν ένα σαφές ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα. Η αποτελεσματικότητα ή μη μιας κυβέρνησης ή ενός υπουργού κρίνεται με βάση τους στόχους που έχει θέσει. Οι γενικοί στόχοι που τα media έχουν θέσει (π.χ. καταπολέμηση ακρίβειας) δεν είναι εφικτοί. Η ακρίβεια είναι το σύμπτωμα της κρίσης της ελληνικής οικονομίας δεν είναι η ασθένεια. Για να καταπολεμηθεί η ασθένεια χρειάζεται μια σαφέστατη στρατηγική που έχει να κάνει με την ανάπτυξη της παραγωγής. Η συζήτηση για την οικονομία πρέπει να προχωρήσει σε ένα μεταεπίπεδο, σε διαφορετική βάση από εκείνο που διάφοροι τύποι με το ματσούκι οι οποίοι περιτριγυρίζουν τις λαϊκές, έχουν θέσει. Πρέπει να τεθεί με όρους παραγωγής κι όχι ζήτησης.
Η νέα κυβέρνηση έχει ένα μόνο πρόβλημα. Είναι κυβέρνηση όλης της Νέας Δημοκρατίας. Δεν έχει σαφές πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα. Δεν ξεκαθαρίζει προς τα πού θέλει να πάει το καράβι ο κ. Κώστας Καραμανλής. Υπάρχουν εντός της φιλελεύθεροι και κρατικιστές. Σύγχρονα μυαλά και εκφραστές της λαϊκής Δεξιάς. Η νέα κυβέρνηση θυμίζει λίγο από τα κυβερνητικά σχήματα που έκανε ο κ. Κώστας Σημίτης. Έχει την λογική του «όλοι μαζί». Η μόνη πρόταση που διαφαίνεται είναι η διαχείριση. Αυτό, εν μέρει δικαιολογείται λόγω Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά τίθεται ένα μεγάλο ζήτημα. Τα αγκάθια της χώρας δεν είναι (κυρίως) προβλήματα χρηστής διαχείρισης, ή προσώπων. Τα προβλήματα της Ελλάδας είναι δομικά. Και σ’ αυτά πρέπει να απαντήσει ο κ. Καραμανλής. Έστω τον Σεπτέμβριο. Τα προβλήματα δεν λύνονται εντός του πλαισίου που τα δημιούργησε. Χρειάζεται υπέρβασή του. Αυτήν την υπέρβαση πρέπει να κάνει ο νέος πρωθυπουργός. Έχει τη δύναμη να το κάνει. Η Ελλάδα δεν έχει χρόνο για ισορροπίες. Πρέπει να προχωρήσει για να προκόψει ο τόπος…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 10.3.2004