Στην Ελλάδα τα ζητήματα προστασίας της ιδιωτικής ζωής δεν προκαλούν ιδιαίτερες ανησυχίες στο κοινό. Φαντάζουν περισσότερο ως καπρίτσια κάποιων «επαγγελματιών δημοκρατών» παρά μια ανάγκη. Δεν είναι τυχαίο ότι το νομοθετικό μας πλαίσιο είναι πολύ πιο ισχυρό απ’ ότι η κοινωνία επιτάσσει.
Στην Ελλάδα τα ζητήματα προστασίας της ιδιωτικής ζωής δεν προκαλούν ιδιαίτερες ανησυχίες στο κοινό. Φαντάζουν περισσότερο ως καπρίτσια κάποιων «επαγγελματιών δημοκρατών» παρά μια ανάγκη. Δεν είναι τυχαίο ότι το νομοθετικό μας πλαίσιο είναι πολύ πιο ισχυρό απ’ ότι η κοινωνία επιτάσσει.
Αυτό βέβαια είναι αποτέλεσμα της πληροφοριακής υπανάπτυξης της χώρας. Όταν η μηχανογράφηση απουσιάζει από το σύνολο σχεδόν του δημόσιου τομέα (που μέχρι στιγμής έχει τον μεγαλύτερο όγκο των προσωπικών δεδομένων των πολιτών) φυσικά δεν μπορούν να υπάρξουν διασταυρώσεις και εμπορία δεδομένων.
Η κατάσταση όμως αλλάζει γοργά. Το δημόσιο μπαίνει στην πληροφορική εποχή και (αν κρίνουμε την μέχρι τώρα στάση του) δεν πρέπει να νιώθουμε ιδιαίτερα ασφαλείς. Το γεγονός ότι ήδη κυκλοφορούν στην αγορά CD-ROMs με λίστες προσωπικών στοιχείων των πολιτών (π.χ. αυτοκίνητων) κάποιοι κάπου στο υπουργείο Μεταφορών έκαναν μια μεγάλη λαδιά. Από την άλλη, χρειάστηκε η παρέμβαση της Επιτροπής Προσωπικών Δεδομένων για να αλλάξει η αποικιοκρατική λογική του ΟΤΕ, να μας χρεώνει δηλαδή για να μην εμφανίζεται ο αριθμός τηλεφώνου στους τηλεφωνικούς καταλόγους. Όλα αυτά δείχνουν ότι οι σκόρπιες κι αναξιοποίητες πληροφορίες που κρατά το δημόσιο σε πάρα πολλές μεριές, δεν είναι και τόσο ασφαλείς. Αν γίνουν ψηφιακές και διαρρεύσουν μία φορά, τότε δεν έχει επιστροφή. Θα κυκλοφορούν για πάντα, μέχρι να τις απαξιώσει ο χρόνος.
Το δημόσιο όμως ελέγχεται, όσο το διάτρητο πολιτικό μας σύστημα το επιτρέπει. Μια νέα μεγάλη πηγή ανησυχίας είναι ο ιδιωτικός τομέας που βλέπει πλέον επενδυτικές ευκαιρίες στη συλλογή κι αγοραπωλησία προσωπικών δεδομένων. Ήδη κάποιες εταιρίες δραστηριοποιούνται στην καταγραφή της οικονομικής μας ιστορίας, κάποια σούπερ-μάρκετ συλλέγουν στοιχεία για τις καταναλωτικές μας συνήθειες, η έκδοση μιας πιστωτικής κάρτας από οποιαδήποτε τράπεζα προϋποθέτει την παράδοση ολόκληρης της οικονομικής μας ιστορίας. Εκεί απαιτείται η εγρήγορση για την προστασία της ιδιωτικής μας ζωής. Το νομοθετικό πλαίσιο είναι ισχυρό, σε θεωρητικό επίπεδο. Για να μπορεί να μας προστατεύσει στην πράξη χρειάζεται και η δική μας συμβολή.
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο New Millennium της εφημερίδας «Tύπος της Kυριακής» στις 19.8.2001
